Στην επιθεώρηση-υπερπαραγωγή: «Επιστράτευση και απεργία ΟΛΜΕ»
Μέχρι στιγμής παρακολουθούσαμε και παρακολουθούμε το μονόπρακτο έργο τής κυβέρνησης: «προστατεύοντας τα δικά μας παιδιά». Ωραίο έργο, δε λέω, μάλιστα θα πρόσθετα και πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά.
Συντηρούμε το δυσκίνητο δημόσιο, προστατεύουμε τους δημόσιους υπαλλήλους, μιας και αενάως μας ψηφίζουν, δέν πουλάμε τίποτα, κυνηγάμε τον μεγάλο φοροδιαφεύγοντα τυροπιτά και περιπτερά, χαρίζουμε εκατομμύρια ευρώ στους μεγαλοκαρχαρίες εργολήπτες τού δημοσίου, καταληστεύουμε τα ταμεία, ψοφάμε πριν την ώρα του τον κάθε γέρο και την κάθε γριά πετώντας τον σε ένα ράντσο και δίνοντάς του μια σύνταξη, για να πάρει τσίχλες απ’ το περίπτερο, περνάμε νομοθετήματα στη ζούλα, κάνουμε τους δημοκράτες και τελευταία δηλώνουμε και αισιόδοξοι βλέποντας (μόνο με τα δικά μας τα μάτια) σημάδια ανάκαμψης και μείωση τού ελλείμματος (που κυρίως οφείλεται στο ότι το κράτος δέν καταβάλλει αυτά, που χρωστάει στους ιδιώτες).
Όμορφα, ρωμέϊκα, βυζαντινά, εμείς οι περήφανοι απόγονοι τού Περικλή τού Αρβανίτη, τού Σωκράτη απ’ τη Μολδοβλαχία, τού Λεωνίδα απ’ τον Πόντο και τού Θεμιστοκλή απ’ το Αϊβαλί.
Τώρα όμως είπαμε, να ρε παιδί μου, αυτό το όμορφο μονόπρακτο να το κάνουμε και υπερπαραγωγή, επιθεώρηση δηλαδή και να το ανεβάσουμε στο «Δελφινάριο», μιας και θα πρόκειται για μια μεγάλη παράσταση τσιρκολέτο-γέο βαγέο. Αποφασίσαμε να συγκρουστούμε και με τα οργανωμένα συμφέροντα.

Επειδή λοιπόν στην ΑΔΕΔΥ όλα τα παιδιά είναι δικά μας και η μόνη τους αντίδραση μέχρι τώρα είναι μερικές τζούφιες και άοσμες πορδές, μιας και όπως είπαμε, το δημόσιο δέν το πειράζουμε, είπαμε να συγκρουσθούμε με την ΟΛΜΕ. Και αυτά, δικά μας παιδιά είναι και μάλιστα με προνόμια, που, όπως δείχνει και ο πίνακας, (η Ελλάδα είναι με το κόκκινο) δέν υπάρχουν πουθενά αλλού. Είναι όμως, λίγο πιο ατίθασα και πιο συγκρουσιακά αυτά τα παλικάρια και αποφασίσαμε να πλακωθούμε λιγάκι προς τέρψιν τού ώριμου, φιλοθεάμονoς, χριστιανο-ορθόδοξου σλαβο-αρβανιτοβλάχικου κοινού μας, λαού μας, όχλου μας, βάλτε ό,τι θέλετε.