Θυσία στο δικό σου το θέλημα

Λελέβω τη λαλία σ΄πουλόπομ Πέλα.

Λύρα: Μπάμπις Κεμανετζίδης

Τραγούδι: Πελαγία Νικολαΐδου

Οποιαδήποτε συζήτηση για οποιοδήποτε ζήτημα, που έχει μια οποιαδήποτε σχέση με τους αγώνες των λαών για την απελευθέρωσή τους, δεν έχει σήμερα έννοια εάν προηγούμενα δεν διευκρινιστεί το περιεχόμενο των όρων που χρησιμοποιούμε.

Το ζήτημα δεν είναι να καταλήξουμε σε μια κοινή συμφωνία, αλλά να καταλάβουμε τι λέει ο ένας και τι λέει ο άλλος. Κι αυτό σήμερα είναι αδύνατο. Και είναι αδύνατο γιατί σήμερα χρησιμοποιούνται οι ίδιοι όροι από το παληό επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης με διαφορετικό όμως περιεχόμενο.

ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠ’ ΟΛΑ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ

Αυτό που λένε σήμερα σοσιαλισμό, είτε πρόκειται για κοινωνικό καθεστώς, είτε για την τελική επιδίωξη ενός πολιτικού κόμματος, είτε για «κίνημα», είναι άλλο απ’ αυτό που με τον ίδιο όρο εννοούσαν οι παληοί επαναστάτες και εκείνο που έχει απείρως μεγαλύτερη σημασία, αυτό που λένε σήμερα σοσιαλισμό είναι το εντελώς αντίθετο από εκείνο που δημιούργησαν ή προσπάθησαν να δημιουργήσουν οι επαναστατημένες μάζες στο Παρίσι τον Μάρτη του 1871, στη Ρωσία το 1917-18, στην Ισπανία το 1936.

Ας πάρουμε την Κομμούνα. Παρ’ όλο που έζησε λίγο και παρ’ όλο που περιορίστηκε σε μια πόλη, έχει, όμως, για τη σύγκρισή μας μ’ αυτό που λένε σήμερα σοσιαλισμό, δύο πλεονεκτήματα. Πρώτον: Δεν υπήρξε εκεί καμιά μεγαλοφυΐα κι κανένα κόμμα για να «δώσει γραμμή». Ό,τι έγινε, έγινε από τις ίδιες τις επαναστατημένες μάζες. Και δεύτερο: Δύο ιστορικά πρόσωπα που ζούσαν τότε είπανε και γράψανε ότι αυτό που έγινε στο Παρίσι από τις ίδιες τις επαναστατημένες μάζες, αυτό ακριβώς είναι Σοσιαλισμός. Πρόκειται για τον Μαρξ και τον Ένγκελς. Κι απ’ ό,τι ξέρουμε, τουλάχιστο μέχρι τώρα, δεν τους έχει καταγγείλει η Μόσχα για πράκτορες, προβοκάτορες κ.τ.λ.

Ο Μαρξ στο έργο του «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία», γράφει:

«…Το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας ήταν η κατάργηση του μόνιμου στρατού και η αντικατάστασή του από το ένοπλο έθνος… Το συμβούλιο της Κομμούνας απαρτιζόταν από δημοτικούς αντιπροσώπους, εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού. Αυτοί ήταν υπεύθυνοι και ανακλητοί σε κάθε στιγμή… Από τα μέλη του συμβουλίου της Κομμούνας ως τον τελευταίο εργάτη, όλοι στις δημόσιες υπηρεσίες πληρώνονταν με τον ίδιο μισθό σαν απλοί εργάτες, όλα τα προνόμια και οι ιδιαίτερες επιχορηγήσεις που προσφέρονταν στις υψηλές θέσεις του κράτους εξαφανίστηκαν μαζί με τις ίδιες τις θέσεις…» Κι αλλού στο ίδιο έργο: «Τίποτε δεν ήταν πιο ξένο στο πνεύμα της Κομμούνας από το να ζητήσει κανείς να αντικαταστήσει την καθολική ψήφο με ένα καθεστώς ιεραρχικών διορισμών».

Και ο Ένγκελς στον πρόλογό του, στο ίδιο έργο, γράφει:

Διαβάστε περισσότερα…

Η θρησκεία πολέμησε την επιστήμη. Η γνώση είναι ο πραγματικός Διάβολος της θρησκείας. Το σαράκι που ροκανίζει τα θεμέλιά της. Η ακολουθία θρησκεία, θρησκεία-επιστήμη, επιστήμη-θρησκεία και τέλος επιστήμη διακρίνεται εύκολα από τον καθένα που μελέτησε την πορεία της επιστήμης, από την εποχή του Θαλή μέχρι και σήμερα.

Η εκκίνηση των επιστημών άρχισε ριζοσπαστικά πρώτα από τους Ίωνες φιλοσόφους (βλ.Ίωνες επιστήμονες. ) οι οποίοι απέβαλαν τους θεούς από την φύση και συνεχίστηκε με τους σοφιστές (βλ. Σοφιστές. ) οι οποίοι απέβαλαν τους θεούς από τις ανθρώπινες υποθέσεις και την οργάνωση των κοινωνιών.

Μετά από τους φυσικούς φιλοσόφους και τους σοφιστές ήταν επόμενο να ανασυνταχθεί η θρησκεία-δεισιδαιμονία 

Ο μέγιστος των ανασυντακτών, δίχως αμφιβολία, ήταν ο Πλάτων.

Το φάντασμά του (ολόκληρο το έργο του είναι μια αρρωστημένη ιδεοληψία) εξακολουθεί να πλανάται πάνω από την υφήλιο, επειδή ο χριστιανικός κόσμο φρόντισε και φροντίζει ακόμη να τον προβάλλει ως τον μέγιστο των φιλοσόφων της οικουμένης, βασιζόμενη στο δεδομένο ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που διαβάζουν τα έργα του, όπως οι χριστιανοί δεν διαβάζουν τα ευαγγέλια και οι κομμουνιστές Μαρξ και Λένιν.

Για του λόγου το αληθές, όσον αφορά στον Πλάτωνα, διαβάστε:  Πλάτων

Διαβάστε περισσότερα…

Το όνομα Έλληνας είναι το δηλωτικό των κα­τοίκων του ελλαδικού χώρου, σύμφωνα όμως με αυτά που γνωρίζουμε από τις αρχές του 7ου π.Χ, Ο χώρος αυτός δεν είναι και τόσο στα­θερός όπως νομιζουμε και ενδεχόμενα θέλει διασαφήνιση, καθότι πριν από τον 7ο π.Χ. αιώνα δεν φαίνεται να χρησιμοποιεί­ται ως γενικό προσδιοριστικό των κατοίκων αυτού του χώρου.

1. Κατά τον Όμηρο και Ησίοδο

Ο Όμηρος που κατά τον Ηρόδοτο έζησε τον 9ο π.Χ. αιώνα, ή κατά άλλους τον 8^ο π.Χ. αιώνα), ύμνησε τον Τρωικό Πόλεμο, χρησιμοποιώντας τον όρο «Έλλην» και «Ελλάς» για τους κατοίκους ενός πολύ μικρού μέρους της Φθίας, που συμμετείχε στην εκστρατεία της Τροίας, ως τμήμα του εκστρατευτικού σώματος με αρχηγό τον Αχιλλέα. Το σύνολο εκείνων που εκστράτευσαν το αποκαλεί Αχαιούς και Δαναούς και Αργείους, εφόσον το Άργος είχε την γενι­κή αρχηγία υπό τον Αγαμέμνονα.

Νυν αν τους όσσοι το Πελασγικόν Αργός έναιον, οι τ” Αλον οι τ” Λλόπην οι τε Τρηχινα νέμοντο, οι τ” είχον Φθιην ήδ” Ελλάδα καλλιγνναικα, Μυρμιδόνες δε καλεύντο και Έλληνες και Αχαιοί, των αν πεντήκοντα νεών ήν άρχος Αχιλλεύς. άλλ” οί γ” ου παλέμοιο δυσηχέος εμνώοντο. (Κι από το Άργος το Πελασγικόν όσοι ήλθαν και από την “Αλον και απ” την Τρηχίνα πληθυσμός κι απ” την Αλόπιν όσοι, κι όσοι από την καλλιγύναικα Ελλάδα και τη Φθία και Μυρμιδόνες και Αχαιοί και Έλληνες λέγονταν, πενήντα πλοία κι αρχηγός εις όλους ο Πη­λείδης). Ιλιάδα Β” 681-685, σε μετάφραση Ιακ. Πολυλά.

Και όταν ο Αγαμέμνονας θα προσπαθήσει να καλμάρει τον Αχιλλέα για την προσβολή που εδέχθη όταν του πήρε τη Βρυσηίδα, προσφέροντας του δώρα και υποσχέ­σεις να τον κάνει γαμπρό του, ο Αχιλλέας θα απαντήσει οργι­σμένος:

ήν γαρ δη με σαώσι θεοί και οίκαδ” ίκωμαι Πηλεύς θήν μοι έπειτα γυναίκα γεμάσσεται αυτός, πολλαί Αχαιΐδες εισίν αν” Ελλάδα τε Φθίην τε, κούραι αριστήων, οι τε πτολίεθρα ρύονται, τάων ην κ” ε θέλω μι φίλην ποιήσω άκοιτιν. (Ότι αν με σώσουν οι θεοί και στην πατρίδα φθάσω κάπου θενά “βρει δι εμέ μιαν νύμφην ο πατέρας, Ότι Αχαιίδες πάμπολες η Ελλάς έχει κι η Φθία κόρες προκρίτων δυνατών όπου δεσπόζουν χώρες, κι οπόταν θελήσω συντροφον θα κάνω ποθητήν μου). Ιλιάδα Γ 393-397, σε μετάφραση Ιακ. Πολυλά.

Για την καλλιγύναικα Ελλάδα μιλάει και ο Φοίνικας που είχε ακολουθήσει τον Αχιλλέα και ήταν ο σύμβουλος του:

ώς αν έπειτ” από σείο, φίλον τέκος ουκ εθέλοιμλείπεσθ” ουδ” ει κεν μοι υποοταίη θεός αυτός γήρας αποξύσας θήσειν νέον ηβώοντα οίον ότε πρώτον λίπον Ελλάδα καλλιγύναικα (Ώστε από σε να χωρισθώ δεν ήθελα παιδί μου απ” εάν Θεός μου υπόσχονταν το γήρας ν” αποξύσει και να με κάνει ακρονέον, ως ήμουν ότε πρώτα την καλλιγύναικα άφησα Ελλάδα για να φύγω ). Ιλιάδα Β” Ιλιάδα Γ 444-447, σε μετάφραση Ιακ. Πολυλά.

 Σε μια άλλη περίπτωση αποκαλεί την Ελλάδα «Ευρυχόοιο» πλατεία, που όμως είναι μέσα στη Φθία και υπό τον Α­χιλλέα:

Φεύγον έπειτ” απάνευθε δι” Ελλάδος ευρνχόροιο, Φθίην δ” εξικόμην ερίβώλακα, μητέρα μήλων, ες Πηλήα άναχθ’- ο δε με πρόφρων υπέδεκτό, (Μακράν να φύγω εδιάβηκα από την πλατειάν Ελλάδα κι έφθασα στην καλοσβωλον και αρνοθρόφο Φθία· κι ο βασιλέας ο Πηλεύς μ” εδέχθει εγκαρδίως) Ιλιάδα Ιλιάδα Γ 479-481, σε μετάφραση Ιακ. Πολυλά

Σε άλλο σημείο αναφέρεται στο Βαθυκλή του Χάλκωνα λέει:

 Γλαύκος δε πρώτος, Ανκίων αγός ασπιστάων, ετράπετ’, έκτεινεν δε Βαθυκλήα μεγάθνμον, Χάλκωνος φίλον υιόν, ος Ελλάδι οικία ναίων όλβω τε πλούτω τε μετέπρεπε Μυρμιδόνεσση. (Και των Λυκίων ο αρχηγός πρώτος εστράφει ο Γλαύκος και τον γενναίον Βαθυκλή φονεύει Χαλκωνίδη, που στην Ελλάδα εγκάτοικος μέσα σε εξαίσιο σπίτι στους Μυρμιδόνες έλαμπε για πλούτη κι ευτυχίαν).Ιλιάδα II“ 593-595, σε μετάφραση Ιακ. Πολυλά.

Διαβάστε περισσότερα…

Άλλη μια εποχή μεγαλείου για το χριστιανισμό

Η εκτέλεση των «αιρετικών», ουσιαστικά όλη της ιθύνουσας τάξης της Σουηδίας, άρχισε αμέσως μετά την ανακοίνωση της ποινής στην πλατεία Stortorget της Στοκχόλμης και κράτησε δύο ημέρες.

Αρχικά αφέθηκαν τα πτώματα στον τόπο της εκτέλεσης και, όταν η ατμόσφαιρα έγινε ανυπόφορη, μεταφέρθηκαν αυτά στη νήσο Södermalm, όπου κάηκαν επάνω σε ένα λόφο, ώστε να φαίνεται από μακριά ποια πρέπει να είναι η τύχη των «αιρετικών». Αυτή η εκδήλωση χριστιανικής αγάπης έμεινε στην παγκόσμια Ιστορία ως «Σφαγή της Στοκχόλμης».

Η διδασκαλία της ιστορίας στα ελληνικά σχολεία πάσχει για χίλιους δυο λόγους, ένας από αυτούς είναι ότι υπάρχουν κεφάλαια στο σχολικό βιβλίο, τα οποία ποτέ δεν διδάσκονται. Μέχρι να φτάσει ο διδάσκων εκεί, τελειώνει το σχολικό έτος. Έτσι ελάχιστοι γνωρίζουν κάτι σημαντικό για τα σκανδιναβικά κράτη, πέρα από θολές ιστορίες και στερεότυπα περί Βίκινγκς. Θα αναφέρουμε εδώ μερικά προκαταρκτικά και στη συνέχεια θα περιγράψουμε την άγνωστη και μεγαλειώδη «σφαγή της Στοκχόλμης» που προκάλεσε ο εκκλησιαστικός μηχανισμός σε συνεργασία με θεόπληκτους ηγέτες-πολέμαρχους.

Από το έτος 1397 ίσχυε η συμμαχία που πήρε το όνομα «Ομοσπονδία του Κάλμαρ», μια πόλη της νότιας Σουηδίας. Μέλη αυτής της συμμαχίας ήταν η ισχυρή Δανία με τις εξαρτημένες από αυτήν Γροιλανδία και διάφορα νησιά, η Σουηδία που ήλεγχε τη Φινλανδία και η Νορβηγία που ήλεγχε την Ισλανδία. Έτσι αυτή η συμμαχία είχε υπό τον έλεγχό της σχεδόν όλο τον ευρωπαϊκό Βορρά, δεν γινόταν όμως αποδεκτή από όλες τις κοινωνικές ομάδες των τριών χωρών.

Ειδικότερα οι Σουηδοί ευγενείς ήταν στην πλειοψηφία τους αρνητικοί, γιατί έπρεπε να υποταχθούν στους μισητούς Δανούς. Κάθε τόσο ξέσπαγαν λοιπόν ένοπλες ανταρσίες, τις οποίες η «μεγάλη δύναμη» Δανία κατέστειλε αιματηρά, στέλνοντας στρατό όπου χρειαζόταν.

Να σημειωθεί ότι τότε ήταν όλοι οι χριστιανοί στην Ευρώπη καθολικοί, με μόνη εξαίρεση τους Ορθοδόξους των Βαλκανίων, οι οποίοι βρίσκονταν σε συναλληλία με τους Οθωμανούς και θεωρούνταν προδότες της «αληθινής θρησκείας» – ό,τι φαντάζεται για αληθινό κάθε κληρικός.

Διαβάστε περισσότερα…

Η διαφωνία του ρήτορα Κόρακα με τον μαθητή του Τεισία

Ο Τεισίας ήταν μαθητής του φημισμένου εξίσου ρητοροδιδάσκαλου και πολιτικού Κόρακα, που είχε διακριθεί τον πέμπτο αιώνα στις Συρακούσες, ως έξοχος δικανικός ρήτορας. Χαρακτηριστική της ρητορικής δεινότητας των δύο ρητόρων, μαθητού και δάσκαλου ήταν η εξής ιστορία, που διηγούνταν στις Συρακούσες:

Όταν ο Τεισίας ήταν νεαρός ακόμη, επισκέφθηκε τον Κόρακα και του ζήτησε να του μάθει την τέχνη της ρητορικής.  Όμως επειδή ακόμη κι αν πουλούσε όλη του την περιουσία δεν θα έφτανε να πληρώσει ούτε τα μισά δίδακτρα συμφώνησαν ότι θα τον πλήρωνε, όμως, μόνο αν τον έκανε καλό ρήτορα και κέρδιζε την πρώτη του δίκη στο δικαστήριο.

Ο Κόρακας δέχτηκε. Ο Τεισίας έγινε, μετά τετραετή διδασκαλία, εξαίρετος πράγματι ρήτορας, αλλά δεν ανελάμβανε να συνηγορήσει σε δικαστήριο, για να αποφύγει την πληρωμή. Ο Κόρακας αναγκάστηκε να καταγγείλει το μαθητή του στα δικαστήρια.Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε τότε σ’ αυτή τη δίκη, για να παρακολουθήσει τη μονομαχία ανάμεσα σε δάσκαλο και σε μαθητή.

Ας διαβάσουμε την επιχειρηματολογία και των δύο:

Διαβάστε περισσότερα…