Με κάθε επιφύλαξη, δημοσιεύουμε το κείμενο που βρήκε ο ιστότοπός μας, μέσα στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο και είναι επακριβώς το παρακάτω: 

Εν Φαναρίω Ισταμπούλ
Εκ του Οικουμενικού Θρόνου
Γραφείο Τύπου Παναγιωτάτου

Αγαπητέ «Άθρησκε»

Χρόνια πολλά σε σένα και όλους τους γκιαούρηδες (επ’ ευκαιρία της εορτής των 100 χρόνων από της απαλλαγής του δοβλετίου μας από τους ενοχλητικούς γκιαούρηδες της Ιωνίας).

Ελαβα και σου αποστέλλω (με μικρή καθυστέρηση) το παρακάτω  άρθρο, ενός ανωνύμου υπηρέτη της πίστεώς μας με το προσωνύμιο «Αιρετικός», με την ευκαιρία της εθνικής μας εορτής της 29ης Μαίου. Είναι μία ευκαιρία να αποδείξω σε σας τον πλουραλισμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ισταμπούλ, αλλά και τον άνεμο αναδημιουργίας που υπάρχει σε όλο το δοβλέτι υπό την θεόσταλτη ηγεσία του πολυχρονεμένου μας Ερτογάν-Εφέντη. Να μελετήσετε το άρθρο όλοι σας, ιδίως δε ο αμαρτωλός συνεργάτης σας, ο βλάχος από τα Πορόια, που με κακολογεί συνέχεια.

Επίσης να διοχετεύσετε τους χαιρετισμούς μου στον όμορφο νεαρούλη πολιτικό αρχηγό του Γιουνανιστάν που θέλει να γίνει πρωθυπουργός αλλά θέλει και να μας φορολογήσει την ελάχιστη περιουσία που μας απέμεινε μετά τα θλιβερά γεγονότα του 1821 (βλ. Το χριστιανικό ιερατείο ομολογεί ότι θεωρεί την Επανάσταση του 21 ως αρχή του τέλους του).

Διαβάστε περισσότερα…

Η Χριστιανική ροκ είναι ένα είδος της ροκ μουσικής που παίζεται από συγκροτήματα που τα μέλη τους είναι Χριστιανοί και οι στίχοι τους έχουν να κάνουν με θέματα σχετικά με τη Χριστιανική πίστη. Ο βαθμός στον οποίο οι στίχοι είναι ρητά χριστιανικοί, ποικίλλει μεταξύ των συγκροτημάτων.

Η Χριστιανική ροκ σχετίζεται αρκετά με τη σύγχρονη χριστιανική μουσική σκηνή, αλλά υπάρχουν και ανεξάρτητα συγκροτήματα. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά υπάρχουν και μερικά Χριστιανικά συγκροτήματα που έχουν παγκόσμια δημοφιλία. Άλλα μουσικά είδη που σχετίζονται με τη Χριστιανική ροκ είναι η Χριστιανική Εναλλακτική Ροκ, η Χριστιανική Μέταλ, η Χριστιανική Πανκ και η Χριστιανική Σκα.

(http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%)

*************

Από την μια ο χριστιανισμός αποδίδει σατανιστικό έρμα και διαβολική πρόθεση στην μουσική ροκ κι από την άλλη κάποια χριστιανόπουλα εξυμνούν τον Θεό τους με τραγούδια ύφους ροκ (και μαλακής και σκληρής πάστας), τα οποία αγκαλιάζει ο χριστιανικός κόσμος, ο ίδιος αυτός που βδελύσσεται την μουσική του είδους αυτού! Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ακούσει για τους παπαροκάδες. Όμως αυτοί δεν είναι τίποτε μπροστά σε άλλους χριστιανοροκάδες, όπως θα δούμε παρακάτω.

Κάποιος ροκάς (να είναι ο μόνος;) το γύρισε στα πατερημά και κάποιοι πατηρημάδες παράτησαν τις ψαλμωδίες για να εξυμνούν ροκάδικα την αγία τριάδα! Ανακατωμένος ο ερχόμενος…

Η ΕΞΥΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙ’ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΤΕΧΝΟΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΕΙΔΩΝ ΠΛΗΝ ΜΙΑΣ. ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΟ ΜΕ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΚΟΜΠΑΝΙΑ. ΜΕ ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΜΠΑΓΛΑΜΑΔΕΣ. ΟΠΩΣ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΕΤΑ ΑΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΕΦΤΕΙ ΣΕ ΣΤΥΛ ΡΟΚ.

Να τα πάρουμε τα πράματα με την σειρά.

-      Για τα μπινελίκια των χριστιανών κατά της ροκ μουσικής στο διαδίκτυο υπάρχει άφθονο και διαχρονικά ανανεωμένο  υλικό. Ένα ντοκουμέντο (βίντεο Α)

-     Ένας ροκάς που είδε το αληθινό χριστιανικό φως κι άντε τώρα ο άνθρωπος από την ρόκ ξελαρυγγιά να προσαρμοστεί στην βυζαντινή κλάψα! (βίντεο Β)

-     Χριστιανικό ροκ (βίντεο Γ)

-     Αντιχριστιανικό ροκ (βίντεο Δ)

Διαβάστε περισσότερα…

Η «ΓΕΕΝΝΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΔΩΤΕΙΡΑ ΔΗΜΗΤΡΑ (ΓΗ-ΜΗΤΗΡ)

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΕΝΑ ΑΠΟΚΥΗΜΑ ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΩΝ,

Η μήτρα του χριστιανισμού

Εάν μελετήσει κανείς την παλαιά διαθήκη, το ιερό αυτό βιβλίο των Εβραίων και των χριστιανών και το τελευταίο βιβλίο της, την καινή λεγόμενη διαθήκη, το ιερό βιβλίο των απανταχού της γης χριστιανών (με τις χιλιάδες των αιρέσεών τους), αλλ’ ουχί των Εβραίων, θα παρατηρήσει ότι η φράση «γέεννα του πυρός» ή άλλως πως «το πυρ το εξώτερον» αναφέρεται κατά κόρον, με την έννοια πάντοτε της κόλασης δηλαδή της τιμωρίας.

«Γέεννα, Εβραϊκή λέξη σύνθετος ge- hinnom, κοιλάς Εννόμ, ήτις παριστά τον τόπον της μελλούσης κολάσεως, Ματθ. ε΄22 κ. αλλ. (λεξ. LIDDELL- SCOTT).

Ασφαλώς πρόκειται για τοποθεσία της ερήμου όπου οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν στα ύψη.

Ακούστε τις ριζοσπαστικές προτάσεις του για την δημιουργία μια δίκαιης πολιτείας. Την φρίκη των απάνθρωπων ποινών που επέβαλαν οι Βυζαντινοί στα αθώα θύματά τους. Τους διωγμούς αυτών που σκέπτονταν ελληνικά. 

ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΠΙΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΕΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΘΕΟΛΟΓΩΝ ΠΑΥΛΟΥ

«… Αν πρέπει να πιστέψουμε τον άγιο Ιερώνυμο … ο άγιος Παύλος, διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα εκείνος έλεγε για την χριστιανική πίστη».   Έρασμος

«Τω αγνώστω θεώ». Η ιστορία αυτή φαντάζει αθώα. Πολύ απλή. Κατανοητή και ευκολοχώνευτη, ακόμα κι από παιδιά. Μας λέει πως όταν ο Απόστολος Παύλος πήγε να διδάξει στην Αθήνα τον λόγο του ενός «αληθινού» και μοναδικού θεού (ο οποίος όμως ήταν ταυτοχρόνως και τρεις σ’ έναν: ο Χριστός, ο πατέρας του και το άγιο πνεύμα), είδε μνημείο με επιγραφή που έλεγε «τω αγνώστω θεώ».

Σύμφωνα δε με την χριστιανική αντίληψη, από την πληροφορία αυτή συνεπάγονται τα εξής συμπεράσματα:

- Πρώτον, οι Αθηναίοι γνώριζαν κατά βάθος ότι οι θεοί στους οποίους πίστευαν ήταν ψεύτικοι. Κοντολογίς ότι ήσαν ειδωλολάτρες.

- Δεύτερον, επειδή μάλλον υπολόγιζαν ότι ο θεός ήταν ένας και μοναδικός, καλού κακού, του ανήγειραν μνημείο, για να τον τιμούν, παρ’ όλο που δεν τον είχαν ανακαλύψει ακόμα. Δηλαδή ήσαν μεν στραμμένοι προς την αλήθεια του μοναδικού και αληθινού θεού των Ιουδαίων αλλά με κλειστά τα μάτια. Έπρεπε λοιπόν κάποιος να τους τα ανοίξει. Και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου! Το δε όνομα του οφθαλμίατρου; Απόστολος των εθνών Παύλος.

Όταν ο πρώην διώκτης αυτός του αληθινού θεού πίστεψε και άνοιξαν τα μάτια του, πόσο μάλλον θα πίστευαν αυτοί οι οποίοι τον αναζητούσαν και δεν τον έβρισκαν. Για να καταπιεί κανείς το «ιστορικό» αυτό χάπι, το νερό μέσα στο ποτήρι του έπρεπε να λέγεται άγνοια και απάτη. Όταν δε η ιστορία ρίχνεται στην πυρά ή διαστρεβλώνεται, τότε το χάπι καταπίνεται άνευ υποβοηθήματος, Έτσι με ξερό λαρύγγι.

Κανένα άλλο ψεύδος ίσως δεν δηλητηρίασε τόσο θανάσιμα τις ψυχές των Ελλήνων όσο αυτό περί της δήθεν ειδωλολατρίας των προγόνων τους, σε συνδυασμό με το ψεύδος για τα όσα αφορούν στο μνημείο το αφιερωμένο στον άγνωστο θεό. Στις εγκύκλιες σπουδές του Νεοελληνικού κρατιδίου το δηλητήριο αυτό παρέχεται σε άφθονες ποσότητες από το δημοτικό σχολείο ακόμα.

Διαβάστε περισσότερα…

 
Το Βυζάντιο, που δεν ήταν παρά η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καθιέρωσε με ωμή βία τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Ο χριστιανικός κόσμος ποτέ δε θέλησε να παραδεχτεί το βίαιον της υπόθεσης, παρ’ όλο που ατέλειωτες ιστορικές μαρτυρίες, γραπτές και αρχαιολογικές, βοούν προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν όμως κι έντιμοι χριστιανοί οι οποίοι το αναγνωρίζουν. Θα αναφέρουμε μια τέτοια περίπτωση:

Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ», έκδοση «Ψυχογιός» σελ. 17,

«Πράγματι κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίων των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που πήραν συχνά το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν «να σιγήσουν ή να πεθάνουν».

Ωστόσο είναι άξια απορίας τα φρικτά βασανιστήρια κι οι απάνθρωπες ποινές που εφαρμόστηκαν, καθ’ όλη τη διάρκεια της αυτοκρατορίας αυτής, παρ’ όλα τα «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» και τα «καλώς ποιείται τοις μισούσιν υμάς». Όπως και να το κάνουμε, θρησκεία της αγάπης λέγεται. Κι όμως. Οι φρικαλεότητες εκτινάχθηκαν σε απίστευτα ύψη. Η απανθρωπιά των Βυζαντινών μας προκαλεί τεράστιες δέος και τρομερή κατάπληξη για το απίστευτο μέγεθος της διαστροφής, στην οποία μπορεί να περιέλθουν ανθρώπινα όντα.

Όλα τα στοιχεία που θα παραθέσουμε είναι από το ανεκτίμητο βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου «ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ». Ότι θα ακολουθήσει εδώ τυγχάνει προϊόν αντιγραφής από το προαναφερθέν βιβλίο. Θέτουμε υπ’ όψιν των αναγνωστών ότι τίποτε απολύτως δεν αναφέρει ο εν λόγω συγγραφέας χωρίς να το τεκμηριώσει και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις με αρκετά και ικανά ιστορικά ντοκουμέντα, τα οποία παραθέτει στις πάμπολλες υποσημειώσεις. Πρόκειται για ένα άκρως επιστημονικό έργο. Επίσης πρέπει να αναφέρουμε ότι το βιβλίο είναι ογκωδέστατο, ότι καλύπτει όλες τις ιστορικές περιόδους και πολιτισμούς και ότι όσα θα αποσπάσουμε εδώ τυγχάνουν ψήγματα του όλου έργου. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Στο Βυζάντιο άναψαν οι πρώτες πυρές για την θανάτωση αιρετικών και μάγων. Στο Βυζάντιο η πρώτη Ιερά Εξέταση. Καινούργιες μέθοδοι βασανισμού και εκτελέσεων εφαρμόζονται για κατάδικους και εχθρούς της εξουσίας. Όλα αυτά μαζί με τη διαφθορά του συστήματος, συνθέτουν μια τοιχογραφία φρίκης και τρόμου. Η κατάκτηση και η διατήρηση της αυτοκρατορικής ηγεμονίας, γράφει ο Μιχαήλ Ψελλός, γινόταν «φόνοις και αίμασιν»…

Διαβάστε περισσότερα…

Δουλεύονταν την ως άνω μέθοδο από πιτσιρίκος μπορούσα να εξηγήσω πολλά κόλπα των μάγων-φακίρηδων, όπως το παρακάτω εντυπωσιακότατο.  Οι περισσότεροι άνθρωποι, για να μην πω σχεδόν όλοι, αδυνατούν να ξεκινήσουν καν μια απόπειρα ερμηνείας. Απλά, μένουν άναυδοι και με ανοιχτό το στόμα.

Το μαγικό φακιρικό

Η ερμηνεία

Είναι ηλίου φαεινότερο, για κάποιον που σκέφτεται στοιχειωδώς, ότι στο επάνω «κομμένο» τμήμα του σώματος βρίσκεται συμμαζεμένο και το κάτω.  Και είναι ολοφάνερο, διότι το στήθος του «παθόντος» είναι αφύσικα διογκωμένο, ανάλογα με το μπόι του. Γιατί; Διότι εκεί κρύβεται το κάτω μέρος.

Όταν λοιπόν γίνεται η συγκόλληση, απλώνει ο άνθρωπος τα πόδια του μέσα στις άδειες θήκες των ποδιών του κάτω μέρους και τις γεμίζει.

Σταύρος Βασδέκης

Διαβάστε περισσότερα…

Το Ζεν είναι μια ιαπωνική διδασκαλία πολύ όμορφη. Διδάσκει «να ζούμε τη στιγμή», να «βιώνουμε» πραγματικά την κάθε πράξη και το κάθε γεγονός, χωρίς να χάνουμε την ουσία της μέσα από ατελείωτα διανοητικά φιλτραρίσματα, από σκέψεις, δισταγμούς κλπ…

Θυμάμαι πόσο με ενθουσίασε όταν άκουσα πρώτη φορά για αυτό. Είχα έρθει βέβαια σε επαφή με την Ινδική Φιλοσοφία που πηγάζει από τον Ινδουισμό, που έχει όλες τις βασικές ιδέες μιας τέτοιας προσέγγισης, αλλά το Ζεν με ενθουσίασε όταν διάβασα μερικά εκπληκτικά «Κοάν» του, τα οποία είναι ιστορίες που προσπαθούν να σου δείξουν ότι το Ζεν είναι κάτι πέρα από λόγια….

Αργότερα, είχα τη χαρά να ασχοληθώ πάρα πολύ με τον Ιαπωνικό πολιτισμό. Έχω παρακολουθήσει πολλές ταινίες του Ιαπωνικού σινεμά, διάβασα την Ιστορία της Ιαπωνίας, ποιήματα και βιβλία. Σ” όλα αυτά, λοιπόν, παρατηρούσα πάντοτε τη βαθύτατη επιρροή του Ζεν…

Μπορώ να σας μιλήσω με μεγάλο ενθουσιασμό για το Ζεν. Αλλά πρέπει να σας εκμυστηρευτώ και κάτι: Δεν το εμπιστεύομαι.

Σίγουρα το Ζεν έχει ένα αδιαμφισβήτητο φιλοσοφικό περιεχόμενό. Όμως κάτι μου λέει ότι αυτό το εντοπίζουμε μέσα από τα δυτική οπτική μας, με τον ίδιο τρόπο που οι κομμουνιστές έβλεπαν κάποτε ως κομμουνιστικά τα διδάγματα του Χριστού. Ενώ αυτά δεν ήταν αναγκαστικά τέτοια, απλώς εκείνοι τα μετέφραζαν μέσα από την οπτική τους ως ίδια με τα δικά τους…

Δεν με πείθει λοιπόν 100%. Νομίζω ότι έχει αρκετά σκοτεινά σημεία ως φιλοσοφία και ως κοινωνική διδασκαλία: Παραήταν βολικό για την πολιτική κατάσταση της Ιαπωνίας…

Διαβάστε περισσότερα…

Το πρόβλημα του Σωκράτη. 

Σε κάθε εποχή οι σοφότεροι παραδίνουν στις επόμενες γενιές την ίδια πάντα κρίση για τη ζωή: Δεν αξίζει τίποτα…Παντού και πάντα τα χείλη τους προφέρουν τον ίδιο ήχο – έναν ήχο γεμάτο αμφιβολία, γεμάτο μελαγχολία, γεμάτο κούραση απ’ τη ζωή, αντίθεση με τη ζωή.

Ακόμη κι ο Σωκράτης είπε καθώς πέθαινε: «Ζωή σημαίνει να είσαι άρρωστος πολύ-πολύ καιρό: Χρωστώ έναν κόκκορα στον σωτήρα Ασκληπιό». (Θυσίαζε κανείς έναν κόκκορα στον Ασκληπιό όταν γινόταν καλά από μια αρρώστια: ο Σωκράτης φαίνεται να λέει ότι η ζωή είναι, ή πως η ζωή του ήταν, μια αρρώστια).

Ακόμη κι ο Σωκράτης είχε βαρεθεί τη ζωή του. Τι αποδεικνύει αυτό; Προς ποια κατεύθυνση δείχνει; Κανονικά θα έλεγε κανείς (ω, και πράγματι έτσι λένε, οι πεσιμιστές μας πάνω απ’ όλα!): «Εδώ οπωσδήποτε θα πρέπει να κρύβεται κάποια αλήθεια! Η ομοφωνία των σοφών είναι απόδειξη της αλήθειας».

Θα πρέπει να μιλούμε κι εμείς ακόμη σήμερα έτσι; μας επιτρέπεται να το κάνουμε; «Εδώ οπωσδήποτε θα πρέπει να κρύβεται κάτι άρρωστο» – αυτή είναι η δική μας απάντηση: Θα ’πρεπε κανείς να τους κοιτάξει καλύτερα, αυτούς τους σοφούς όλων των εποχών! Μήπως δεν στέκονταν πια καλά στα πόδια τους όλοι τους; Μήπως βραδυπορούσαν; Μήπως παρέπαιαν; Μήπως ήταν decadents; Μήπως η σοφία εμφανίζεται στη γη σαν κοράκι τραβηγμένο απ’ τη μυρωδιά ψοφιμιών;…

2

Η ασεβής αυτή αντίληψη πως οι μεγάλοι σοφοί είναι παρακμασμένοι τύποι μου δημιουργήθηκε πρώτα-πρώτα σε σχέση με ακριβώς αυτή την περίπτωση όπου οι προκαταλήψεις λογίων και μη είναι περισσότερο ισχυρές: αναγνώρισα τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα σαν συμπτώματα παρακμής, σαν παράγοντες διάλυσης της Ελλάδας, σαν ψευδο-Έλληνες, σαν αντι-Έλληνες («Γένεση της Τραγωδίας», 1872). Εκείνο το «ομοφωνία των σοφών» – έβλεπα όλο και πιο καθαρά – δεν αποδείκνυε κατά κανένα τρόπο πως είχαν δίκιο γι’ αυτό το οποίο συμφωνούσαν: αποδείκνυε μάλλον πως αυτοί οι ίδιοι, αυτοί οι σοφότεροι των ανθρώπων, βρίσκονταν κατά κάποιο τρόπο σε φυσιολογική συμφωνία καθώς έπαιρναν – ήταν υποχρεωμένοι να πάρουν – την ίδια αρνητική στάση προς τη ζωή.

Διαβάστε περισσότερα…