Συνέχεια ανάγνωσης »]]>  

Η μέθοδος «Κορακοφών»

Στην μέθοδο διδασκαλία της μουσικής αυτής παραλείπετε το κρ- εκ του κρα και άδεται μόνο το α, λόγω της κακοφωνίας και της συνειρμικής του παραπομπής στους κόρακες.

Το μόνο μειονέκτημά της είναι ότι για διαπασών, αντί του συνήθους των τριών εκατοστών, απαιτείται ηλεκτρικό αρμόνιο  της τάξεως του μεγέθους της πατόζας.

Ας κάνετε υπομονή για να ακούσετε τις αποδόσεις και τις επιδόσεις των μαθητών, οι οποίες ακούγονται στο τέλος του βίντεο.

Από http://tzeremes.wordpress.com/2013/05/09/%CE%B:

Τέτοιους μαθητές, πρέπει να  ΄σαι παπάς για να τους αντέξεις

Η μέθοδος «Ντιγκινταγκαφών», για προχωρημένους (από τον φίλο Μάγκα) 

Συνέχεια ανάγνωσης »]]>  

Shlomo Sand, έκδ. «Πανδώρα», 2012

Έγραψε ο Λάζαρης Γιάννης (http://freeinquiry.gr/pro.php?)

- Δεν είστε εβραίος κύριε, είπε ο αξιωματούχος. 

- Δεν είπα ποτέ, ότι ήμουν, απάντησε ο Ντοβ. 

- Θα πρέπει ν” αλλάξουμε τα στοιχεία σας, είπε αδιάφορα ο αξιωματούχος. 

- Κανένα πρόβλημα, συμφώνησε ο Ντοβ, κάντε το.

- Ποια είναι η εθνικότητά σας; 

- Ισραηλινός, πρότεινε ο Ντοβ.

- Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, δήλωσε ο αξιωματούχος. 

- Γιατί; 

- Επειδή, δεν υπάρχει ισραηλινή εθνική ταυτότητα, αναστέναξε ο αξιωματούχος τού υπουργείου. Που γεννηθήκατε; 

- Στη Βαρκελώνη. 

- Τότε, θα γράψουμε “εθνικότητα ισπανός”. 

- Ναι, αλλά δεν είμαι ισπανός. Είμαι καταλανός και αρνούμαι να κατηγοριοποιηθώ ως ισπανός. Γι΄αυτό πολεμήσαμε με τον πατέρα μου τη δεκαετία τού ’30. 

Ο αξιωματούχος έξυσε το κεφάλι του. Δεν ήξερε ιστορία, αλλά σεβόταν τους ανθρώπους.

- Τότε, θα βάλουμε “εθνικότητα καταλανός”. 

- Πολύ ωραία, είπε ο Ντοβ. 

Έτσι, το Ισραήλ έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο, που αναγνώρισε επίσημα την καταλανική εθνικότητα. 

- Τώρα, κύριε, ποια είναι η θρησκεία σας;

- Είμαι κοσμικός άθεος. 

- Δεν μπορώ να γράψω άθεος. Το κράτος τού Ισραήλ δεν αναγνωρίζει τέτοια  κατηγορία. Ποια ήταν η θρησκεία τής μητέρας σας; 

- Την τελευταία φορά, που την είδα, ήταν ακόμη καθολική. 

- Τότε, θα γράψω “θρησκεία: καθολικός”, είπε ο αξιωματούχος, ανακουφισμένος. 

Αλλά ο Ντοβ, που συνήθως ήταν ενας ήρεμος άνθρωπος, άρχισε να γίνεται ανυπόμονος.

- Δεν πρόκειται να κουβαλάω ένα δελτίο ταυτότητας, που θα λέει, ότι είμαι χριστιανός. Όχι μόνο είναι αντίθετο στις αρχές μου, αλλά προσβάλλει και τη μνήμη τού πατέρα μου, ο οποίος ήταν αναρχικός κι έβαζε φωτιά σ’ εκκλησίες κατά τον εμφύλιο. 

Ο αξιωματούχος έξυσε λίγο ακόμα το κεφάλι του, ζύγιασε τις επιλογές και βρήκε μια λύση. Ο Ντοβ έφυγε από το υπουργικό γραφείο μ” ένα μπλε δελτίο ταυτότητας, που δήλωνε τόσο εθνικότητα όσο και θρήσκευμα: Καταλανός. (Από τη σελ. 19 τού βιβλίου).

Η εβραϊκή εθνική μυθολογία καθόρισε, ότι οι εβραίοι -διωγμένοι, εξορισμένοι ή φυγάδες πρόσφυγες- οδηγήθηκαν σε μια μακρά και θλιθερή εξορία, που τους έκανε να περιφέρονται σε στεριές και θάλασσες στα πέρατα τής Γης, ωσότου η έλευση τού σιωνισμού τους ώθησε να γυρίσουν και να επιστρέψουν μαζικά στην ορφανεμένη πατρίδα τους. Αυτή η πατρίδα δέν ανήκε ποτέ στους άραβες κατακτητές, εξ ου και η αξίωση ενός λαού χωρίς γη σε μια γη χωρίς λαό. Αυτή η εθνική δήλωση, που απλοποιήθηκε σ’ ένα χρήσιμο και δημοφιλές σλόγκαν για το σιωνιστικό κίνημα, ήταν εξ ολοκλήρου προϊόν μιας φαντασιακής ιστορίας, που καλλιεργήθηκε γύρω από την ιδέα τής εξορίας.

Μέσα από μύθους και ιστορικές ανακρίβειες οι σιωνιστές προσπάθησαν να επιβάλλουν μια εδαφική επεκτατική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Η πρώτη ανακρίβεια είναι η «εξορία» τού εβραϊκού λαού, μύθος, που ξεκίνησε από τους χριστιανούς, που υποστήριξαν, ότι τους εβραίους τους καταράστηκε ο Γιαχβέ να τριγυρνούν ανά τον κόσμο ως πλανόδιοι και απάτριδες, γιατί σταύρωσαν τον Χριστό. Τον μύθο αυτό άρχισαν να τον πιστεύουν κι όσοι είχαν προσηλυτιστεί στον εβραϊσμό τους αιώνες τής επέκτασής του. 

Αν λοιπόν οι εβραίοι σήμερα δεν είναι απόγονοι τού Αβραάμ, τού Ισαάκ και των λοιπών «προπατόρων», τίνος απόγονοι είναι; 

• Οι εβραίοι τής Δύσης, οι σκουρόχρωμοι σεφαραδίτες, προσηλυτίστηκαν μάλλον στη Βόρεια Αφρική και ήταν βερβέρικης καταγωγής. Ακολούθησαν τους άραβες κατακτητές, με τους οποίους κάποτε τα πήγαιναν εξαιρετικά καλά κι έφτασαν στην Ισπανία. Ήταν πολιτικοί και οικονομικοί αρωγοί τής αραβικής κατάκτησης τής Ιβηρικής.

• Η μεγάλη μάζα των εβραίων τής Ανατολής, των ανοιχτόχρωμωνασκενάζι, τής πλειοψηφίας των σημερινών εβραίων, ταυτίζεται με την ιστορία τού βασιλείου τής Χαζαρίας. Οι χάζαροι, ένας λαός τουρανικής καταγωγής, βασίλεψε στα εδάφη, που περνούσαν οι ποταμοί Βόλγας και Δνείπερος, ανάμεσα στους ρως και στους άραβες, που είχαν επικρατήσει στην αρχαία Περσία. Απέφυγαν να προσηλυτιστούν στο χριστιανισμό ή στον ισλαμισμό, για να μην αφομοιωθούν από τους ισχυρούς γείτονές τους. Προσηλυτίστηκαν λοιπόν, στον ακέφαλο πολιτικά ιουδαϊσμό. Η διάλυση τής αυτοκρατορίας τους και η επικράτηση των ρως στα εδάφη βόρεια τού Καυκάσου και τού Εύξεινου Πόντου τους διασκόρπισαν στην αχανή νέα αυτοκρατορία και ανάμεσα στους σλαβικούς και γερμανικούς πληθυσμούς, όπου επέζησανμε χαρακτηριστικό τους τη θρησκεία.

Όπως έγραψε ο -εβραϊκής καταγωγής- βρετανός καθηγητής τής Ιστορίας,Eric Hobsbawm, στο βιβλίο του Η επινόηση τής παράδοσης, το στοιχείο τής επινόησης είναι ιδιαίτερα σαφές, αφού η ιστορία, που κατέστη τμήμα τής γνώσης ή τής ιδεολογίας ενός έθνους, κράτους ή κινήματος δεν είναι αυτό, που πραγματικά έχει διατηρηθεί στη λαϊκή μνήμη, αλλά αυτό, που έχει επιλεγεί, γραφεί, απεικονιστεί, εκλαϊκευτεί και θεσμοποιηθεί. Ο ισραηλινός ή παλαιστινιακός εθνικισμός ή έθνη πρέπει να είναι κάτι το καινοφανές, ανεξάρτητα από την ιστορική συνέχεια εβραίων ή μουσουλμάνων τής Μέσης Ανατολής, αφού αυτή καθ” εαυτή η έννοια των εδαφικών κρατών τού σημερινού συνήθη τύπου στην περιοχή τους ελάχιστα υπήρχε πριν από έναν αιώνα και σοβαρή προοπτική αποτέλεσε μόλις πριν από το τέλος τού Α΄  παγκοσμίου πολέμου. 

Ο συγγραφέας τού υπό κρίση βιβλίου, Shlomo Sand, είναι καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο τού Tel Aviv. Όταν πρωτοεκδόθηκε το βιβλίο του, στις αρχές τού 2008, η υποδοχή του στη χώρα του υπήρξε λίγο περίεργη. Τα ηλεκτρονικά μέσα επέδειξαν έντονο ενδιαφέρον και προσκλήθηκε να λάβει μέρος σε πολλά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα. Οι δημοσιογράφοι έστρεψαν την προσοχή τους στη μελέτη του με ευνοϊκή διάθεση στις περισσότερες περιπτώσεις. Αντίθετα, οι εκπρόσωποι τού «εντεταλμένου» σώματος των ιστορικών ρίχτηκαν πάνω στο βιβλιο με ακαδημαϊκή μανία και κάποιοι ευερέθιστοι bloggers κατονόμασαν τον καθηγητή ως εχθρό τού λαού.   …………. …………….. Shlomo Sand 

Όπως ο ίδιος όμως, αναφέρει στην εισαγωγή τού βιβλίου, η μέγγενη των εθνικών μύθων έχει από καιρό χαλαρώσει το σφίξιμό της. Μια νεότερη γενιά δημοσιογράφων και κριτικών δεν αντηχεί πλέον το συλλογικό ήθος των προγόνων της κι επιδιώκει τα κοινωνικα μοντέλα, που διαμορφώθηκαν στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Η παγκοσμιοποίηση έχει μπήξει τα νύχια της στις πολιτισμικές αρένες ακόμη και τού Ισραήλ κι έχει, κατά τη διαδικασία, υποσκάψει τους θρύλους, που το ανέθρεψαν. 

Ένα νέο διανοητικό ρεύμα γνωστό ως μετασιωνισμός έχει αρχίσει να πνέει, έστω και οριακά, σε διάφορα ακαδημαϊκά ιδρύματα, κι έχει οδηγήσει στην παραγωγή ανοίκειων εικόνων σε σχέση με το παρελθόν. Κοινωνιολόγοι, αρχαιολόγοι, γεωγράφοι, πολιτικοί επιστήμονες, φιλόλογοι, ακόμη και κινηματογραφιστές έχουν αρχίσει ν΄αμφισβητούν τους θεμελιώδεις όρους τού κυρίαρχου εθνικισμού.

Εν τούτοις, αυτή η ροή πληροφοριών και γνώσεων δέν έχει ανέλθει ακόμη στο υψίπεδο, όπου κατοικοεδρεύει ο επονομαζόμενος τομέας «Ιστορίας τού  Ισραηλινού Λαού» των εβραϊκών ακαδημιών. Τούτα τα ιδρύματα δέν έχουν τμήματα Ιστορίας καθ’ αυτά, παρά τμήματα Γενικής Ιστορίας, όπως αυτό, στο οποίο ο ίδιος ο Shlomo Sand ανήκει. 

Οι δριμύτεροι επικριτές του προέρχονται από τα τελευταία. Τού προσάπτουν, ότι δέν είχε καμμιά δουλειά να ασχοληθεί με την εβραϊκή ιστοριογραφία εφ’ όσον έχει ειδικευθεί στη δυτικοευρωπαϊκή. Τέτοιου είδους κριτική βέβαια, δέν ασκήθηκε εναντίον αλλων ιστορικών Γενικής Ιστορίας, που καταπιάστηκαν με την εβραϊκή Ιστορία, εφ’ όσον δέν παρέκκλιναν από την κυρίαρχη σκέψη. Ο «εβραϊκός λαός», η «προγονική γη», η «εξορία», η «διασπορά», η «γη τού Ισραήλ», η «αλιγιά» (σ.σ. εβραϊκή λέξη, που σημαίνει «άνοδος» και συμβολικά δηλώνει την επιστροφή στο Ισραήλ), η «γη τής επαγγελίας» και ούτω καθ΄εξής, είναι όροι-κλειδιά σε όλες τις ανοικοδομήσεις τού παρελθόντος, που επιχειρούνται εντός τού Ισραήλ, και η άρνηση κάποιου να τις χρησιμοποιήσει θεωρείται αιρετική.

  

Όταν ο συγγραφέας άρχισε να εφαρμόζει τις μεθόδους τού Ernest  Gellner, τού Benedict Anderson (σ.σ. διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:Φαντασιακές κοινότητες) και άλλων, οι οποίοι προκάλεσαν ουσιαστική επανάσταση στο πεδίο τής εθνικής ιστοριογραφίας, το υλικό, που συνάντησε στην έρευνά του φωτίστηκε απο γνώσεις, που τον οδήγησαν σε απρόσμενες κατευθύνσεις. Συνάντησε ελάχιστα νέα ευρήματα. Σχεδόν όλο αυτό το υλικό  είχε ανακαλυφθεί προηγούμενα από σιωνιστές και ισραηλινούς ιστοριογράφους. Η διαφορά ήταν, ότι κάποια στοιχεία δέν είχαν λάβει την απαραίτητη προσοχή, άλλα κρύφτηκαν αμέσως κάτω απο το χαλάκι των ιστοριογράφων και άλλα «ξεχάστηκαν», επειδή δέν ταίριαζαν στις ιδεολογικές ανάγκες τής εξελισσόμενης εθνικής ταυτότητας. 

Το αξιοθαύμαστο ήταν, πως μεγάλο μέρος των πληροφοριών, που παρατίθενται στο βιβλίο, ήταν ανέκαθεν γνωστό εντός τού περιορισμένου κύκλου των επαγγελματιών ερευνητών, αλλά σταθερά χανόταν στο δρόμο προς τη δημόσια αρένα και την εκπαιδευτική μνήμη. Η δουλειά τού συγγραφέα ήταν να οργανώσει εκ νέου τις ιστορικές πληροφορίες, να ξεσκονίσει τα παληά χειρόγραφα και να τα επανεξετάσει. Τα συμπεράσματα,  στα οποία τον οδήγησαν, δημιούργησαν μια ριζικά διαφορετική αφήγηση από  εκείνη, που είχε διδαχθεί στα νιάτα του.

Παρατίθεται ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την εισαγωγή τού βιβλίου:
Κάθε ιστορία περιέχει μύθους, αλλά εκείνοι, που καραδοκούν εντός τής εθνικής ιστοριογραφίας, είναι ιδιαίτερα ξεδιάντροποι. Οι ιστορίες των λαών και των εθνών έχουν σχεδιαστεί, όπως τ” αγάλματα στις κεντρικές πλατείες των πόλεων: οφείλουν να είναι μεγαλόπρεπες, επιβλητικές, ηρωικές. Έως το τελευταίο τέταρτο τού 20ού αιώνα, η ανάγνωση μιας εθνικής ιστορίας θύμιζε την ανάγνωση μιας αθλητικής εφημεριδας: ο συνήθης, σχεδόν φυσικός, διαχωρισμός ήταν «εμείς» και «όλοι οι άλλοι». Για περισσότερο από έναν αιώνα, η παραγωγή τού «εμείς» υπήρξε έργο ζωής για τους εθνικούς ιστορικούς και αρχαιολογους, το επίσημο ιερατείο τής μνήμης.

Πριν απο τους εθνικούς διαχωρισμούς στην Ευρώπη, πολλοί λαοί πίστευαν, ότι κατάγονταν απο τους αρχαίους τρώες. Αυτή η μυθολογία διαρρυθμίστηκε επιστημονικά στα τέλη τού 18ου αιωνα.

• Επηρεασμένοι απο την ευφάνταστη δουλειά των επαγγελματιών σπουδαστών τού παρελθόντος, οι κάτοικοι τής σύγχρονης Ελλάδαςθεώρησαν τους εαυτούς τους ως βιολογικούς απόγονους τού Σωκράτη και τού Μεγάλου Αλέξανδρου ή, εναλλακτικά, ως άμεσους κληρονόμους τής βυζαντινής αυτοκρατορίας.

• Από τα τέλη τού 19ου αιώνα, σημαντικά εγχειρίδια μεταμόρφωσαν τους αρχαίους ρωμαίους σε τυπικούς ιταλούς.

• Στα σχολεία τής Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας, οι γαλλικές φυλές, που επαναστάτησαν εναντίον τής Ρώμης την εποχή τού Ιούλιου Καίσαρα, περιγράφονται ως γνήσιοι γάλλοι (αν και με ιδιαίτερα λατινικό ταμπεραμέντο).

• Οι σκαπανείς τού ρουμάνικου εθνικισμού άντλησαν τη σύγχρονη ταυτοτητά τους απο την αρχαία ρωμαϊκή αποικία τής Δακίας. Λόγω τής δοξασμένης τους καταγωγής, ονόμασαν τη νέα γλωσσα τους ρουμάνικα.

• Κατά τη διάρκεια τού 19ου αιωνα, πολλοί βρετόνοι άρχισαν να θεωρούν τη βασίλισσα Μπουντίκα, αρχηγό των κελτικών φύλων με το όνομα Ικένοι, η οποία αντιστάθηκε λυσσαλέα στους ρωμαιους κατακτητές, ως την πρώτη αγγλίδα. Ένα δοξαστικό άγαλμά της είναι στημένο στο Λονδίνο.

• Γερμανοί συγγραφείς άδραξαν την αναφορά τού Τάκιτου για τον Αρμίνιο, αρχηγό τής αρχαίας φυλής των Κερούσι, και τον απεικόνισαν ως πατέρα τού έθνους τους.

• Περίπου τα ίδια έγιναν και κατα τον 20ό αιώνα. Μετά την κατάρρευση τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι κάτοικοι τής νέας Τουρκίαςανακαλύψαν, ότι ήταν λευκοι άριοι, απόγονοι των σουμέριων και των χετταίων.

• Χαρτογραφώντας αυθαίρετα τα σύνορα τού Ιρακ, ένας οκνηρός βρετανός αξιωματούχος σχεδίασε μια απόλυτα ευθεία γραμμή. Εκείνοι, που μέσα σε μια νύκτα έγιναν ιρακινοί, έμαθαν σύντομα από τους εντεταλμένους ιστορικούς, ότι ήταν απόγονοι τόσο των αρχαίων βαβυλωνίων όσο και των αράβων,  απόγονοι των ηρωικών μαχητών τού Σαλαντίν.

• Πολλοί αιγύπτιοι υπήκοοι δέν είχαν καμμιά αμφιβολία, ότι το πρώτο εθνικό  κράτος τους υπήρξε το αρχαίο ειδωλολατρικό φαραωνικό βασίλειο, γεγονός,  που δέν τους εμπόδισε να ειναι θεοσεβούμενοι μουσουλμάνοι.

• Ινδοί, αλγερινοί, ινδονήσιοι, βιετναμέζοι και ιρανοί εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι τα έθνη τους υπήρχαν ανέκαθεν, και απο νεαρή ηλικια οι μαθητές τους απομνημονεύουν μεγάλες ιστορικές αφηγήσεις.

Για τους ισραηλινούς, ειδικά εκείνους εβραϊκής καταγωγής, τέτοιες μυθολογίες θεωρούνται εξεζητημένες, ενώ η δική τους ιστορία βασίζεται σε ακλόνητες και ακριβείς αλήθειες. Γνωρίζουν με βεβαιότητα, ότι ένα εβραϊκό έθνος υπάρχει από τότε, που ο Μωυσής παρέλαβε τις πλάκες με τις εντολές στο όρος Σινά, κι ότι οι ίδιοι αποτελούν τους άμεσους και αποκλειστικούς απογόνους του (εκτός από τις δέκα φυλές, αν και δεν έχουν εντοπιστεί ακόμη).

Είναι πεπεισμένοι, ότι αυτό το έθνος «εξήλθε» από την Αίγυπτο, κατέκτησε κι εποίκησε «τη γη τού Ισραήλ», την οποία τού είχε υποσχεθεί ο θεός. Δημιούργησε το ένδοξο βασίλειο τού Δαβίδ και τού Σολομώντα, το οποίο έπειτα χωριστηκε σε δυο βασίλεια, τής Ιουδαίας και τού Ισραήλ. 

Είναι επίσης πεπεισμένοι, ότι αυτό το έθνος εκπατρίστηκε, όχι μια, αλλά δυο φορές, μετά τις εποχές τής δόξας του, μετά την πτώση τού πρώτου ναού τον 6ο αιωνα π.Χ. κι έπειτα πάλι μετά την πτώση τού δεύτερου ναού, το 70 μ.Χ..

Εν τούτοις, ακόμη και πριν απο τη δεύτερη εξορία, αυτό το μοναδικό έθνος είχε δημιουργήσει το εβραϊκό βασίλειο των ασμοναίων, το οποίο επαναστάτησε εναντίον τής ανόσιας επιρροής τού εξελληνισμού.

Πιστεύουν, ότι αυτοί οι άνθρωποι -το «έθνος» τους, το οποίο πρέπει να είναι το αρχαιότερο- περιπλανήθηκαν εκπατρισμένοι για περίπου δύο χιλιάδες χρονια κι ωστόσο, παρά τη μακραίωνη παραμονή μεταξύ απίστων, κατόρθωσαν ν” αποφύγουν την ενοποίησή τους με αυτούς ή την αφομοίωσή τους απο αυτούς. Το έθνος διασκορπίστηκε ευρύτατα, και οι πικρές περιπλανήσεις του το έφεραν στην Υεμένη, στο Μαρόκο, στην Ισπανία, στη Γερμανία, στην Πολωνία και στη μακρινή Ρωσία, ωστόσο πάντοτε κατάφερνε να διατηρήσει στενούς δεσμούς αίματος μεταξύ των ευρέως διεσπαρμένων κοινοτήτων και να περισώσει την ιδιαιτερότητά του.

Ύστερα, στα τέλη τού 19ου αιώνα, σπάνιες περιστάσεις συνδυασμένες αγωνίζονται, ώστε να ξυπνήσουν τον αρχαίο λαό από τον πολύχρονο λήθαργό του και να τον προετοιμάσουν για την αναβίωση και την επιστροφή στην αρχαία του πατρίδα. Κι έτσι το έθνος ξεκίνησε να επιστρέφει, χαρούμενα, κατά κύματα. 

Κι ενώ ο περιπλανώμενος λαός χρειαζόταν ένα δικό του έδαφος, η άδεια, παρθένα γη αδημονούσε για ένα έθνος, που θα έρθει και θα την κάνει ν” ανθίσει. Κάποιοι απρόσκλητοι επισκέπτες, είναι η αλήθεια, είχαν εγκατασταθεί 
στην πατρίδα του, αλλά εφ’ οσον «ο λαός κράτησε την πίστη του σ” αυτήν κατά τη διάρκεια τής Διασποράς» για δυο χιλιετίες, η γη ανήκε μόνο σε τούτο τον λαό κι όχι σε αυτή τη χούφτα ανθρώπων χωρίς ιστορία, που απλώς είχαν
σκοντάψει πάνω της. 

Επομένως, οι πόλεμοι, που διεξάχθηκαν απο το περιπλανώμενο έθνος για την κατάκτηση τής χώρας ήταν δικαιολογημένοι. Η βίαιη αντίσταση τού τοπικού πληθυσμού ήταν εγκληματική και ήταν μόνο η (εντελώς αντιβιβλική) ευσπλαχνία των εβραίων, που επέτρεψε σε αυτούς τους ξένους να παραμείνουν και να κατοικήσουν ανάμεσα και δίπλα στο έθνος, το οποίο είχε  επιστρέψει στη βιβλική του γλώσσα και στην αγαστή του γη.

Ακόμη και στο Ισραήλ, αυτά τα φορτία τής μνήμης δεν εμφανίστηκαν αυθόρμητα, αλλά μάλλον σωρεύτηκαν στρώμα-στρώμα από χαρισματικούς αναδομιστές τού παρελθόντος, εκκινώντας απο το δεύτερο μισό τού 19ου
αιώνα. Κυρίως συνέλεξαν θραύσματα τής θρησκευτικής μνήμης ιουδαίων και χριστιανών, απο τα οποία κατασκεύασαν ευφάνταστα μια μακρά, αδιάσπαστη γενεαλογία τού «εβραϊκού λαού». Πριν από τότε, δέν είχε υπάρξει οργανωμένη δημόσια «ενθύμηση» και είναι αρκετά αξιοπρόσεκτο, ότι αυτή δέν έχει αλλάξει πολύ από τότε. 

Παρά την ακαδημαϊκοποίηση των σπουδών εβραϊκής Ιστορίας -με την ίδρυση πανεπιστημίων στη βρετανοδιοικούμενη Ιερουσαλήμ και αργότερα στο Ισραήλ, και την έναρξη εβραϊκών σπουδών σε όλη τη Δύση-, η ιδέα τού εβραϊκού  παρελθόντος είχε παραμείνει σε γενικές γραμμές αμετάβλητη, διατηρώντας τον ενιαίο, εθνοκρατικό χαρακτήρα της έως σήμερα.

Όπως έχουμε δείξει με πληθώρα άρθρων μας στην «Ελεύθερη Έρευνα», κανείς λαός στις μέρες μας δέν είναι φυλετικά καθαρός όσο κι αν πασχίζουν να τον εμφανίζουν έτσι οι διάφοροι εθνικισμοί. Η ιδέα τού έθνους με τη σημερινή της έννοια έκανε την εμφάνισή της μόλις τους τελευταίους δυο αιώνες. 

Κοινή συνισταμένη των σημερινών εβραίων είναι η Βίβλος (ένα πολύ μεταγενέστερα γραμμένο, μή ιστορικό κείμενο, γεμάτο αντιφάσεις, αναχρονισμούς, θαύματα και άλλα παραμύθια) και η περιτομή (μια βάναυση πρακτική). Αν τα χάσουν αυτά τα δυο, άμεσα χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, οπότε χάνονται και σαν έθνος. 

Διαβάζοντας εν τέλει στο βιβλίο τού Shlomo Sand, πώς ο σιωνισμός βασισμένος σε παραμύθια έπλασε κι επέβαλε τους τελευταίους δυο αιώνες σε βερβερίνους, χάζαρους κ.ά. την εβραϊκή εθνική ιδέα, αναπόφευκτα έρχονται στο νου και γίνονται παραλληλισμοί με τις παρόμοιες πρακτικές τού νεορωμέικου εθνικισμού και τού μεγαλοϊδεατισμού, που βασισμένοι σε παραμύθια επίσης, έπλασαν κι επέβαλαν τους τελευταίους δυο αιώνες, σε αρβανίτες, βλάχους, σλαβους κ.ά. την ελληνική εθνική ιδέα.

Αρχαία παραμύθια δικά μας είναι ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής κ.ά., ενώ των εβραίων ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κ.ά.. Πιο σύγχρονα δικά μας είναι παραμύθια τύπου «κρυφό σχολειό», ενώ των εβραίων παραμύθια τύπου «ολοκαύτωμα», το οποίο όμως, δεν τολμά ακόμα ν’ αγγίξει ο συγγραφέας τού βιβλίου.

Έχοντας εξαντλήσει όλα τα ιστορικά επixειρήματα, πολλοί κριτικοί στο Ισραήλ γραπώθηκαν από τη γενετική. Οι ίδιοι άνθρωποι, που ισχυρίζονταν, ότι οι σιωνιστές ποτέ δεν αναφέρθηκαν σε μια φυλή, κλείνουν την επιxειρηματολογία τους επικαλούμενοι ένα κοινό εβραϊκό γονίδιο. Τη δεκαετία τού ’50 διεξάγονταν έρευνες στο Ισραήλ για χαρακτηριστικά εβραϊκά δακτυλικά αποτυπώματα και από τη δεκαετία τού ’70, οι βιολόγοι στα εργαστήριά τους (ενίοτε και στις ΗΠΑ) αναζητούν ένα γενετικό δείκτη κοινό σε όλους τους εβραίους. Στο βιβλίο τονίζεται η έλλειψη δεδομένων από μέρους τους, η συχνή ολισθηρότητα των συμπερασμάτων τους και την εθνο-εθνικιστική ζέση τους, η οποία δεν υποστηρίζεται απ” οποιαδήποτε σοβαρά επιστημονικά ευρήματα. 

Μέχρι σήμερα καμμία μελέτη, που βασίζεται σε ανώνυμα δείγματα DNA, δεν έχει κατορθώσει να ταυτοποιήσει ένα γενετικό δείκτη ειδοποιό των εβραίων, και δέν είναι πιθανό για καμμία μελέτη να τα καταφέρει. Είναι αποκρουστικό το γεγονός, ότι αυτού τού είδους η έρευνα διεξάγεται σ” ένα κράτος, που έχει εξαπολύσει εδώ και χρόνια μια δεδηλωμένη πολιτική «εξιουδαϊσμού τής χώρας», όπου ακόμη και σήμερα δεν επιτρέπεται στους εβραίους να παντρεύονται μή εβραίους.

Αυτή η προσπάθεια να νομιμοποιηθεί ο σιωνισμός μέσω τής γενετικής θυμίζει τις πρακτικές εγχώριων ανθρωπολόγων ή άλλων ειδικών ή μή, που κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνουν νέες δήθεν ανακαλύψεις ταυτοποίησης τού DNA των νεορωμιών με τους αρχαίους έλληνες. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το DNA των ελληναράδων).

Επισημαίνεται ακόμα, ότι μια από τις ιδεοληψίες, που ταλανίζουν τα μυαλά αρκετών σύγχρονων ρωμιών, είναι όχι μόνο η αρχαιότητα τής καταγωγής τους -τόσον αυτών όσο και των εβραίων-, αλλά και η πανάρχαια και διαχρονική πάλη ανάμεσα στον «καλό ελληνισμό» και τον «κακό σιωνισμό», ο οποίος ευθύνεται για όλα τα σημερινά χάλια τής Ρωμιοσύνης. (Οι εβραίοι έπεισαν π.χ. τους πέρσες να εκστρατεύσουν στην Ελλάδα, γιατί την επιβουλεύονταν, οι εβραίοι άνοιξαν την Κεκρόπορτα, ο εβραίος Κίσινγκερ έχει βάλει στόχο τη γλώσσα μας, για να μάς αποδυναμώσει κ.λπ. κ.λπ.). Πάντα πίσω από κάτι κακό, που συμβαίνει στη Ρωμιοσύνη, βρίσκεται ένας εβραίος σιωνιστής.

Αυτός είναι προφανώς ο λόγος, που το βιβλίο αυτό, που αμφισβητεί θεμελιώδεις εβραϊκούς μύθους και συνεπώς βάλλει κατά τού -κατά φαντασία- αντίπαλου δέους, έγινε ευμενέστατα αποδεκτό από ελληναράδες όλων των αποχρώσεων και το δελτίο τύπου τού εκδοτικού οίκου αντιγράφεται (με copy/paste) σωρηδόν από ελληναράδικες ιστοσελίδες, ενίοτε διανθισμένο με τα κατά περίπτωση πατριωτικά σχόλια.

Δυστυχώς, καταλήγει στο πρόλογο τού βιβλίου του ο Shlomo Sand, «ελάχιστοι από τους συναδέλφους μου -τους καθηγητές Ιστορίας στο Ισραήλ- θεωρούν καθήκον τους ν” αναλάβουν την τόσο επικίνδυνη παιδαγωγική αποστολή τού να ξεσκεπάσουν τα συμβατικά ψέματα τού παρελθόντος. Δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω στο Ισραήλ χωρίς να γράψω τούτο το βιβλίο. 

»Δέν πιστεύω, ότι τα βιβλία μπορούν ν” αλλάξουν τον κόσμο, αλλά, όταν ο κόσμος αρχισει ν” αλλάζει, αναζητά διαφορετικά βιβλία. Ίσως να είμαι αφελής, αλλά ελπίζω, ότι τούτο το βιβλίο θα είναι ένα από αυτά».

Συνέχεια ανάγνωσης »]]>  

Η Βίβλος είναι μια κουρελού της οποίας τα περισσότερα υφάδια αποτελούνται από ιστορίες φρίκης. Δεν χρειάζεται καμμιά απόδειξη περί αυτού διότι πολύ εύκολα μπορεί κανείς να την βρει σχεδόν οπουδήποτε και να την διαβάσει. Και παρ’ όλες τις παροτρύνσεις των ρασοφόρων το χριστεπώνυμο πλήρωμα επιμένει να μην θέλει ούτε ζωγραφιστεί να την δει. Η πνευματική τεμπελίτιδα των πιστών είναι ανήκεστος.

Στο βιβλίο αυτό το οποίο βρίθει από άθλιες και ελεεινές ιστορίες ορκίζονται στην χώρα της Ρωμιοσύνης Πρόεδροι Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, υπουργοί, στρατηγοί, δάσκαλοι καθηγητές, δικαστικοί, λιμενικοί, αστυνόμοι, εφοριακοί…. δίχως ίχνος ντροπής!!!

Διαβάστε στην συνέχεια μια τέτοια ιστορία φρίκης με θύματα σαράντα αθώα παιδιά, τα οποία για ψύλλου πήδημα κατασπαράχτηκαν από αρκούδες τις οποίες ο ίδιος ο θεός Γιαχβέ εξώθησε προς τούτο.

Από http://sfrang.blogspot.gr/2010/11/vi.html, διαβάζουμε:

Η Ωχ, εδώ τι απαντάμε; (VI)

Σεβασμό στους φαλακρούς, μπρε!

Κανονικά ο προφήτης Ελισσαίος έπρεπε να μου είναι συμπαθής, ως ομοιοπαθής· έχω κι εγώ φαλάκρα, «ανδρογενετική αλωπεκία» που λένε οι γιατροί! Παρότι δε πολλοί και διάφοροι γράφουν ότι η φαλάκρα «δίνει γοητεία» και «αποτελεί δείγμα υγείας», εγώ θα προτιμούσα να είχα τη μαλλούρα που διέθετα μέχρι τα 35-40 χρόνια μου! *σνιφ*

Τελικά όμως δεν μου είναι καθόλου συμπαθής ο Ελισσαίος, γιατί αυτός είχε κόμπλεξ με τη φαλάκρα, ενώ εγώ απαντάω, σε όποιον τολμάει να θίξει την εμφάνιση της κεφαλής μου, με το σαββοπουλικό: «άλλοι είναι φαλακροί απ” έξω κι άλλοι από μέσα!». Τι συνέβη λοιπόν με τον Ελισσαίο; Το θεόπνευστο κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης, Βασιλειών Δ’, γράφει στο δεύτερο κεφάλαιό του τα εξής:

23 καὶ ἀνέβη ἐκεῖθεν εἰς Βαιθήλ· καὶ ἀναβαίνοντος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁδῷ καὶ παιδάρια μικρὰ ἐξῆλθον ἐκ τῆς πόλεως καὶ κατέπαιζον αὐτοῦ καὶ εἶπον αὐτῷ· ἀνάβαινε, φαλακρέ, ἀνάβαινε. 24 καὶ ἐξένευσεν ὀπίσω αὐτῶν καὶ εἶδεν αὐτά, καὶ κατηράσατο αὐτοῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου· καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον δύο ἄρκοι ἐκ τοῦ δρυμοῦ καὶ ἀνέρρηξαν ἀπ᾿ αὐτῶν τεσσαράκοντα καὶ δύο παῖδας.

Εκεί που πήγαινε λοιπόν στη Βαιθήλ ο σοφός αυτός προφήτης, τον πειράξανε κάποια παιδιά, λέγοντάς του «περπάτα φαλακρέ!» ή κάτι τέτοιο χλευαστικό. Θα ξεφυσούσε κιόλας ο φουκαράς καθώς ανέβαινε στην ανηφόρα και θα δημιουργούσε μια αστεία εικόνα για τα παιδιά.

Και τι κάνει ο θεοσεβής και φιλάνθρωπος αυτός γέροντας; Αντί να διασκεδάσει με τα πειράγματα, ως σοφός που ήταν, και να συνεχίσει την πορεία του, αντί να αλλάξει κατεύθυνση απομακρυνόμενος από τα πειραχτήρια, αντί να τα κυνηγήσει για να τους δώσει καμιά σφαλιάρα, απευθύνεται στο θεό του, ο οποίος, ως γνωστόν, λύνει όλα τα προβλήματα των πιστών του!

Και δεν είπε στο θεούλη, «προτάτευσέ με τώρα παντοδύναμε από τα τσογλάνια, αφού με έκανες φαλακρό, κομπλεξικό και αβοήθητο» ή «δώσε μου θεούλη μου πάλι μαλλιά για να μη με κοροϊδεύουν τα παιδιά της γειτονιάς» ή κάτι τέτοιο παρόμοιο, αυτός απλούστατα καταράστηκε τα παλιόπαιδα! Όπου η κατάρα των Ιουδαίων προφητών είναι κάτι σαν την ακτίνα που εκτοξεύουν από τα διαστημόπλοια οι εξωγήινοι!

Εδώ πιεζόμαστε εκ των πραγμάτων να κάνουμε κάποια σύγκριση: Φαντάζεται κάποιος ότι ο Σωκράτης που ήταν πανάσχημος, όπως έλεγε ο ίδιος για τον εαυτό του, ή κάποιος άλλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος θα απευθυνόταν στους θεούς, αν τον κορόιδευαν κάποιοι, μικροί ή μεγάλοι; Φαντάζεται κάποιος τον Bertrand Russell που ήταν αδύνατος και πανύψηλος, περπάταγε δε σαν ξυλοπόδαρος, να θύμωνε επειδή κάποιος τον είπε κρεμανταλά ή οτιδήποτε άλλο; Φαντάζεται κάποιος τον Einstein με τα πεταχτά ασπρο-γκρίζα μαλλιά και τη μουστάκα του να θύμωνε, επειδή κάποιος τον λοιδώρησε με τον άλφα ή βήτα τρόπο; Φυσικά όχι, επειδή αυτοί και άλλοι πολλοί ήταν φύσει και θέσει σοφοί και είχαν την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, δεν ήταν μονόφθαλμοι σε ποίμνιο αόμματων νομάδων…

Μετά λοιπόν τη θερμή επίκληση του λαμπρού προφήτη, πράγματι κοτζάμ θεός που κυβερνάει (τότε) όλη τη Γη, αργότερα όλο το ηλιακό σύστημα, λίγο μετά όλο το γαλαξία και σήμερα όλο το σύμπαν, ίσως και τα πολλαπλά σύμπαντα που πιθανόν να υπάρχουν, ασχολήθηκε και με το πρόβλημα καζούρας που υπέστη ο Ελισσαίος, αφού ο θεός ακούει τους πιστούς και εκτελεί τα θελήματά τους, ό,τι κι αν του ζητήσουν αυτοί! Ούτε βουλευτής Αγουλινίτσας να ήταν ο μεγάλος! Στέλνει λοιπόν ο θεός της αγάπης δύο αρκούδες και τρώνε τα παλιόπαιδα…

Μπορείτε να αναρωτηθείτε κι εσείς, πού βρέθηκαν οι αρκούδες στην έρημο της Παλαιστίνης, αλλά δεν είναι το σημαντικότερο εδώ. Σημαντικότερο είναι ότι σύμφωνα με το ιερό βιβλίο της Π.Δ. η ποινή που αντιστοιχεί σε μια καζούρα είναι ο θάνατος! Όχι για 2-3 μπαγάσικα παιδάκια, όχι για 5-10, αλλά για 42 παιδιά από 42 οικογένειες — έστω από 30-35 οικογένειες, αν μερικά ήταν αδέλφια. «Τεσσαράκοντα και δύο» γράφει το θεόπνευστο σύγγραμμα και ποιος τολμάει να το αμφισβητήσει; Λες και ήταν κουνούπια…

Γράφει κάπου ένας σαλταρισμένος θεόπληκτος ως ερμηνεία, αδυνατώντας να κατανοήσει αυτές τις ιστορίες που τον αναγκάζουν να πιστεύει (ή όλες ή τίποτα, δεν επιτρέπεται επιλογή διά της λογικής!), ότι ο θεός έδειξε με αυτή την ενέργεια πως πρέπει να σέβονται οι άνθρωποι τους ιερείς και προφήτες, γιατί είναι απεσταλμένοι του και άλλα τέτοια! Δηλαδή πρώτος κανόνας πίστης είναι ο σεβασμός των (συνήθως τυχάρπαστων) ιερέων και μετά η αγάπη, η μετριοπάθεια και όλα όσα διδάσκει η χριστιανική θρησκεία; Σκοτώνει ο θεός 42 παιδιά για να διδάξει σεβασμό σε ένα προβληματικό άτομο, το οποίο δεν έχει αποκτήσει την απαραίτητη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση; Μόνοι τους δείχνουν οι χριστιανοί πόσο άχρηστος και άσχετος είναι ο θεός τους, αφού ταυτίζονται με τα παραμύθια των Ιουδαίων…

Εμείς οι ταπεινοί και αδαείς τι να υποθέσουμε τώρα: Ότι ως φαλακροί δεν πρόκειται να λοιδορηθούμε ποτέ, αφού μας προστατεύει ο προφήτης Ελισσαίος; Ότι άμα πούμε στο διπλανό που μας πάτησε στο λεωφορείο, καμιά «γαλλική» κουβέντα, θα επικαλεστεί αυτός το θεό του και θα μας φάει η αρκούδα; Ότι ο θεός έπρεπε να καταργήσει τη φαλάκρα και δεν θα «μας τη λένε» πλέον τα παλιόπαιδα στο δρόμο; Ή ότι ο «θεός της αγάπης» είναι θεός της πλάκας και όσοι πιστεύουν αυτές τις ανόητες ιστορίες και αυτά τα βιβλία είναι ηλίθιοι; Καθένας μπορεί να διαλέξει ό,τι νομίζει…

Σκέφτομαι τώρα, αν ο εικονιζόμενο δίπλα μητροπολίτης Νέας Υερσέης κυκλοφορήσει στο New Jersey με τα αποκριάτικα που φοράει και του φωνάξουν τα παιδιά στις γειτονιές Halloween, Halloween, τι θα κάνει; Θα καλέσει καμιά αρκούδα να τα δαγκώσει; Δεν είναι οι πράξεις των σοφών προφητών που διαβάζουμε (καθημερινά!) στην Π.Δ. παράδειγμα προς μίμηση ημών των ταπεινών άμα τε και αμαρτωλών;

(βλέπε επίσης >>>)

**************************

Οι χριστιανοί είναι τόσο πωρωμένοι με την Βίβλο ώστε να αναφέρουν εδώ κι εκεί το περιστατικό, σαν να πρόκειται για κάτι το οποίο ορθά και φυσιολογικά έγινε από τον θεό τους, όπως π.χ. αναφέρεται στην ιστοσελίδα  http://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/1200000589, όπου εκεί γράφουν:

Σε μια περίπτωση, κάποιες αρκούδες χρησιμοποιήθηκαν ως εκτελεστικά όργανα του Θεού ενάντια στα κακοήθη παιδιά που χλεύαζαν τον προφήτη Ελισαιέ.—2Βα 2:24.

Συνέχεια ανάγνωσης »]]>

Στη θρησκευτική θηριωδία υπάρχει μια μεγάλη γκάμα με πολλές διαβαθμίσεις από τις οποίες οι σημαντικότερες είναι τρεις:

-   Παλιότερα έκαναν θυσίες στο Θεό τους ανθρώπους. Μάλιστα, πιθανόν να θυσίαζαν όσους αγαπούσαν πιο πολύ. Όλες οι προϊστορικές θρησκείες είχαν τέτοιες θυσίες αλλά τις συναντάμε και σε Ρωμαίους αναχρονιστικούς όπως στον αυτοκράτορα Τιβέριο στην σπηλιά του Μίθρα, του νησιού Κάπρι.

-  Όταν φτάσαμε στην εποχή της «ηθικής», οι άνθρωποι θυσίαζαν στο θεό τα ίδια τους τα πιο άγρια ένστικτα, τη φύση τους κι έτσι εφευρέθηκε ο ασκητής, με το σκληρό βλέμμα όπου ξέσπαγε η χαρά.

-  Τελικά μη μένοντας τίποτε σχεδόν να θυσιαστεί, σκέφτηκαν να βρουν οτιδήποτε παρηγορούσε, θεράπευε, ηρεμούσε, όλες τις ελπίδες και τις κρυφές αρμονίες: τη θυσία του ίδιου του Θεού. Νοιώθοντας αποστροφή για τον ίδιο τους τον εαυτό λάτρεψαν τις πέτρες, την κουταμάρα, τη μοίρα, την ανοησία, το τίποτα.

Στη δική μας γενιά που ανέρχεται, αναμένεται το περίεργο και τελευταίο θηριώδες μυστήριο:

Η θυσία του Θεού στο τίποτα.

Από το βιβλίο του Νίτσε ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, εκδ. ΔΑΜΙΑΝΟΥ, μεταφρ. Ελένη Καλκάνη.

Συνέχεια ανάγνωσης »]]>

O Στάθης τα χώνει – και κάνει μάθημα σε αναγνώστη του

Μπας και τον Μένανδρο τον λέγαν΄ Μαίανδρο; Στη χθεσινή στήλη δημοσιεύθηκε σκίτσο με τη Σφίγγα. Ευρέθη αναγνώστης ο οποίος με έψεξε διότι,… κατά τη γνώμη του, απέφυγα να ζωγραφίσω μαιάνδρους στο βάθρο του αγάλματος κι αντ’ αυτών σχεδίασα κάτι ζιγκ ζαγκ.

«Άκου λοιπόν, Χρυσαυγίτη, άκου, αμόρφωτε άνθρωπε: ποιος σου είπε ότι σε όλα τα βάθρα των αγαλμάτων -θεών, ανθρώπων και τεράτων- οι αρχαίοι χάραζαν ή ζωγράφιζαν μαιάνδρους; Αντιθέτως. Συνήθως τον μαίανδρο ως διακοσμητικό και μόνον στοιχείο τον βρίσκουμε στα κιονόκρανα (στην επικρανίτιδα ζωγραφική) ή κάτω απ’ τη ζωοφόρο.

Ο μαίανδρος δεν έχει κανένα νόημα, ιδεολογικό ή θρησκευτικό ή κοινωνικό, αποτελεί μόνον τη γεωμετρική αποτύπωση (για διακοσμητικούς λόγους) της βουστροφηδόν ροής του ποταμού Μαιάνδρου παρά την Πέργαμο.

Λέει ο Στράβων: «Ρέει δ’ ο Μαίανδρος προς δυσμάς διά καμπών ελικοειδών, αίτινες παροιμιώδεις κατέστησαν, ώστε και εν ελικοειδές αρχιτεκτονικόν κόσμημα κατ’ αυτόν ωνομάσθη».

.

Μόνον κουφιοκεφαλάκηδες και βαθειά αμόρφωτοι περί τα ελληνικάγράμματα και πράγματα θα έπαιρναν ένα διακοσμητικό μοτίβο για να το κάνουν ιδεολογικό(!) σύμβολο ή έμβλημα ταυτότητας ή επί-σημον.

Μόνον βλάκες, μιμητές (μάλιστα ιμιτασιόν) των ναζί, που αναζητούσαν κι εκείνοι μυστικιστικούς συμβολισμούς στη σβάστικα (ένα απλό σύμβολο καλής τύχης και ευημερίας που απαντάται στις Ινδίες, στην Περσία και στην Ελλάδα της αρχαιότητας), θα προσπαθούσαν σήμερα να μιμηθούν το αποτρόπαιο σύμβολο, έτσι όπως έγινε ο αγκυλωτός σταυρός ως ναζιστικό σκιάχτρο, με ένα κακέκτυπο α-νόητο, άνευ νοήματος έμβλημα. Μόνον αδαείς που προφέρουν οι περισσότεροι και γράφουν σβάστιγκα αντί σβάστικα, θα έβρισκαν στον μαίανδρο κάτι περισσότερο από ένα διακοσμητικό του στυλ Βερσάτσε.

Τα γράφω αυτά διότι πλέον μας έχει πνίξει η αγραμματοσύνη των ανελλήνιστων Ελληναράδων, εθνικοφρόνων κι εθνικιστών, καθώς και το θράσος αυτής της αγραμματοσύνης.

Άκου λοιπόν, πρώην πελάτη του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. (διότι αυτούς κυρίως ψήφιζες): ό,τι ανθρώπινο πιάνεις στο στόμα σου το μαγαρίζεις – άσε την πατρίδα στην άκρη, πατριδοκάπηλος είσαι, γρυ δεν γνωρίζεις απ’ τον ελληνικό πολιτισμό και τις οικουμενικές του διαστάσεις. Αν ελληνικά γνώριζες, φασίστας δεν θα ήσουν.

Απλώς τώρα, πρώην πελάτη του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., που με την ψήφο σου συνέβαλες κι εσύ στην καταστροφή της Ελλάδας προς ίδιον μάλιστα όφελος (ρουσφετάκια, διορισμούληδες) – απλώς τώρα, λοιπόν, προσπαθείς να τιμωρήσεις αυτούς που σε πούλησαν, υποστηρίζοντας το υποχθόνιο εργαλείο τους, τη Χρυσή Αυγή. Τόσο σου κόβει! Οσο σου κόβει για τον μαίανδρο. Έκαψες μια φορά την πατρίδα και τώρα πας να την ξανακάψεις. Ελαφρά τη καρδία, πάλι κάνοντας λάθος. Πότε η Χρυσή Αυγή αγωνίσθηκε για το μεροκάματό σου; Κάθεσαι και βρίζεις την Αριστερά λες και σε κυβερνούσε αυτή για να ανακουφίσεις τις ενοχές σου – που τα έκανες μαντάρα και τώρα πας να τα ξανακάνεις.

Σε πρόδωσε ο δικομματισμός και βάζεις τα τσιράκια του να τον… τιμωρήσουν. Τόσο σου κόβει – δεν βλέπεις ότι η επιστροφή της Ελλάδας στο 1950 από πλευράς εργασίας και τρόπου ζωής χρειάζεται την εμφυλιοπολεμική επιχειρηματολογία που είχαν ξεχάσει ακόμα και οι βρυκόλακες; Ο Γράμμος και το Βίτσι σε μάραναν; τα «ορφανά του Στάλιν» σου έκαναν το μεροκάματο κουπόνι; αν θα γιορτάσει τη φασιστική επέτειο της 4ης Αυγούστου η Χρυσή Αυγή είναι το πρόβλημα ή ότι αύριο θα σου κατασχέσουν το σπίτι χωρίς η Χρυσή Αυγή να κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι της, παρά μόνον βγάζοντας ανώδυνες ανακοινώσεις για τους «τοκογλύφους» – στάχτη στα μάτια του κόσμου. Καταναλώνεις τις μπούρδες της προπαγάνδας για «ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς κατά τη μεταπολίτευση» και νομίζεις ότι σκέφθηκες κάτι δικό σου, ότι προσδιόρισες την αιτία των προβλημάτων σου.

Δεν σε προβληματίζουν τα «μυστικά» (γιατί μυστικά; απλώς στημένα) γκάλοπ που διοχετεύουν δεξιά έντυπα και νεοδημοκρατικά παράκεντρα εμφανίζοντας την ακροδεξιά στο 20%;! Ποιος χρειάζεται ένα τέτοιο ποσοστό στα δεξιά του για να αντιμετωπίσει τη διαμαρτυρία απ’ τα αριστερά του; Η δεξιά; Σωστός! Και με ποιον συγκυβερνάει η δεξιά; Με το ΠΑΣΟΚ. Πάλι τα ίδια δηλαδή. Αυτοί (οι ίδιοι) που ψήφιζες χρειάζονται τώρα την ψήφο σου στα δεξιά τους για να συνεχίσουν να κυβερνάνε. Εξυπνη η ψήφος σου στη Χρυσή Αυγή, δεν λέω.

Και αν η δεξιά κυβερνά αισχρά, η ακροδεξιά δεν θα κυβερνούσε αισχρότερα; Ξέρω, ξέρεις ότι αυτά που σου λέω σου τα λέει ένα «ορφανό του Στάλιν», ένας θολοκουλτουριάρης, πιθανόν και αδερφή, ένας βολεμένος. Οταν εγώ, φίλε μου, και πολλοί άλλοι όπως εγώ αγωνιζόμασταν απ’ το 1981 κατά του δικομματισμού, εσύ τον ψήφιζες. Οταν η ταπεινότης μου έκανε τη διαδρομή της στη δημοσιογραφία με το σπαθί της (μόνον τις απολύσεις να υπολογίσεις), εσύ είχες άκρες και κονέ, όταν εγώ αγωνιζόμουνα για πάρτη σου, λέγοντας απ’ το 1990 ό,τι λέω και τώρα, εσύ με έλεγες γραφικόν. Τώρα λοιπόν πας να μου κάνεις και χρηστομάθεια, μάλιστα αγράμματη. Αντί να βάλεις κάτω το κεφάλι σου να σκεφθείς ποιος και τι φταίει για όσα σε βασανίζουν, βάζεις πάλι τις φωνές, μόνον που αυτήν τη φορά δεν είναι ιαχές δοξαστικές για τους δημαγωγούς, αλλά κραυγές υπέρ των εμπρηστών. Κραυγές οργής, δεν λέω. Αλλά πού σπαταλάς την οργή σου; Πού πας φεύγοντας απ’ τους δημαγωγούς; στους εμπρηστές;

Ποιο πρόβλημα θα σου λύσει η «blut und ehre», η «αίμα και τιμή» Χρυσή Αυγή; Ασε το μεροκάματο, άσε το ξεπάτωμα όσης δημοκρατίας σού απέμεινε. Ποιο πρόβλημα θα σου λύσει; το μεταναστευτικό; πώς; με αίμα; με πογκρόμ; με ξενηλασία (για να αναφερθώ πάλι στα ελληνικά γράμματα που τόσο ατιμάζεις) ή με κρυπτεία; Σαν αυτή που ήδη γίνεται, να βγαίνουν δηλαδή νύχτα οι Αριοι και να τρώει το σκοτάδι δυο-τρία παιδιά κατώτερων θεών κάθε δεύτερο-τρίτο βράδυ. Και ποιοι είναι οι Αριοι; αυτοί που μουγκανίζουν αντί να μιλάνε; οι μπράβοι της νύχτας; – εξπέρ στον Αριστοτέλη και τους μαιάνδρους, δεν λέω.

Το μεταναστευτικό είναι μεγάλο πρόβλημα, άπτεται της εθνικής υπόστασης της χώρας και δεν λύνεται με κραυγές, στα τυφλά – απαιτεί αναδιάταξη των διακρατικών σχέσεων της χώρας, αναθεώρηση συνθηκών, ισχυρή έννομη τάξη στο εσωτερικό – αλλιώς θα σφαγούμε στους δρόμους! Αυτό θέλεις; να παίζουμε την τυφλόμυγα με τα δίκαννα με τους ξένους και μεταξύ μας;

Ξέρω ότι σε ενοχλούν ορισμένοι κουφιοκεφαλάκηδες της Αριστεράς. Αυτοί που μιλούν την ίδια εμφυλιοπολεμική γλώσσα με τη δική σου, όταν λένε «τότε στον Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά» ή «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – Μελιγαλάς» ή «Γρήγορα ξεχάσατε τον Μελιγαλά, φασίστες, τα κεφάλια σας δεν στέκονται καλά». Τροφοδοτούν και αυτοί με αυτά που λένε τη θεωρία των δύο άκρων. Τι να κάνουμε; έχει και η αριστερά τους βλάκες της, τους αριστεριστές της ή τους προβοκάτορες. Ομως αυτό είναι το πρόβλημα σήμερα; οι μαίανδροι και ο Μελιγαλάς;

Η Ελλάδα, φίλε μου, καίγεται και εσύ χτενίζεσαι – όχι όπως οι αρχαίοι Ελληνες πριν από τη μάχη, αλλά όπως ο κ. Κασιδιάρης όταν βαράει γυναίκες. Αυτό είναι το ήθος σου; Αυτό είναι το ήθος που χρειάζεται η χώρα για να ανακτήσει το ηθικό της;

Ο ελληνισμός είναι προίκα, δεν είναι χρεώγραφο. Δεν μπορείς να δηλώνεις Ελληνας και να σου πληρώνει η οικουμένη διόδια, πρέπει να δίνεις δώρα για να παίρνεις αντίδωρα. Δεν σώζουν οι μαίανδροι (και τα λοιπά διακοσμητικά) την Ελλάδα, που την έχουν πάρει λάφυρο οι Δυνατοί, Ελληνες (εξίσου με εσένα) και ξένοι. Μόνον που αυτοί οι ξένοι δεν είναι φτωχαδάκια απ’ αυτά που θέλει να τους ρίχνει καρπαζιές η Χρυσή Αυγή κάνοντας τον τζάμπα μάγκα, αλλά ξένοι ισχυροί, λεφτάδες, βιομήχανοι και τραπεζίτες από κείνους που ρίχνουν καρπαζιές σε σένα, σε μένα, στη μάνα σου, στο παιδί μου και τα πακιστανά, όπως αποκαλείς τους Πακιστανούς, ενώ διαμαρτύρεσαι όταν αποκαλούν εσένα με ανάλογες παραφθορές του ονόματός σου εκείνοι που σου πίνουν το αίμα.

Τα ξέρεις όλα αυτά, το ξέρω ότι τα ξέρεις, άσε λοιπόν τον Μαίανδρο να κυλάει ήσυχος τα νερά του ποτίζοντας τα χωράφια των Τούρκων αδερφών σου και σκέψου πώς θα οργανώσεις την οργή σου υπέρ σου και υπέρ των συντρόφων σου, υπέρ των οικείων σου κι όχι εναντίον τους, υποστηρίζοντας μισάνθρωπα νεοναζιστικά κνώδαλα που κολακεύουν τα κόμπλεξ των ανθρώπων για να προσπορίζονται απ’ την πικρία και την απελπισία που σκορπίζουν τα αφεντικά τους, στρατό ακριβώς για τα αφεντικά τους…»

Ο Στάθης είναι ο σκιτσογράφος στον enikos.gr

ΠΗΓΗ

Μιχάλης

Συνέχεια ανάγνωσης »]]>

Το ΚΚΕ ξαναπαραδίδει τα «όπλα» του!

Το ΚΚΕ δεν παραδίδει τα «όπλα» του όπως έκανε στη Βάρκιζα ,,,αλλά αυτή τη φορά τα πουλάει στους καπιταλιστές !

Συνέχεια ανάγνωσης »]]>  

Ευαγγελία Αναστασάκη (http://perierga.gr/2013/08/%C)

Τα χωριά δίνουν συνήθως στον επισκέπτη την εικόνα της ψυχής μιας χώρας. Η Ευρώπη διαθέτει απίστευτα όμορφα χωριουδάκια, το καθένα από τα οποία προσφέρει εντυπωσιακά παραδείγματα επαρχιακής αρχιτεκτονικής.

Σε ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον, πλήρως ενσωματωμένα στο τοπίο, αποτελούν δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, ενώ σε μερικές περιπτώσεις το μεσαιωνικό παρελθόν τους είναι έκδηλο.

Γνωστά ή άγνωστα, αφήνουν το στίγμα τους στην ιστορία του τόπου και αποτελούν μερικά από τα ωραιότερα σημεία για εκπληκτικές φωτογραφίες. Αλλά και για να τα γνωρίσει κανείς…

1. Geiranger, Νορβηγία

2. Ísafjörður, Ισλανδία

3. Castle Combe, Βρετανία

4. Giethoorn, Ολλανδία

5. Dinant, Βέλγιο

6. Cochem, Γερμανία

7. Rothenburg ob der Tauber, Γερμανία

8. La Roque-Gageac, Γαλλία

9. Beynac-et-Cazenac, Γαλλία

10. Wengen, Ελβετία

11. Mürren, Ελβετία

12. Hallstatt, Αυστρία

13. Rovinj, Κροατία

14. Piódão, Πορτογαλία

15. Kardamyli, Ελλάδα

Συνέχεια ανάγνωσης »]]>  

Κωμικοτραγικό θέαμα παρουσίασαν οι χρυσαυγίτες της Κρήτης σε «εθνικιστική κατασκήνωση» στο Καστέλλι. Μαστίζονται από εσωτερικές έριδες, ενώ οι Κρητικοί τούς γυρίζουν την πλάτη.

Θα μπορούσαν να είναι σκηνές από παρωδία της ταινίας «300», αλλά είναι εικόνες που με ελληνική υπερηφάνεια ανέβασαν στο blog της Χρυσής Αυγής Κρήτης τα μέλη της μετά την ολοκλήρωση της «εθνικιστικής κατασκήνωσης» που οργάνωσαν στο Καστέλλι Χανίων.

Χωρίς μεγάλες αξιώσεις στη συμμετοχή (λείπουν άλλωστε φωτογραφίες με πολύ κόσμο…) και πάντα με τη διάθεση να διαστρεβλώσουν την ιστορία, τα μέλη της Χρυσής Αυγής συναντήθηκαν στις 3 και 4 Αυγούστου για να γιορτάσουν κάτω από τον ήλιο την εθνικιστική τους ιδεολογία.

Οπως διαβάζουμε στο κείμενο που συνοδεύει τις φωτογραφίες, οι συμμετέχοντες «είχαν την ευκαιρία να ζήσουν ένα διήμερο σωματικής, πνευματικής και ψυχικής ευεξίας. Το πρόγραμμα περιείχε αθλοπαιδιές και τα αρχαία Ολυμπιακά Αγωνίσματα του ακοντισμού, της δισκοβολίας, της οπλιτοδρομίας, της πάλης και της διελκυστίνδας…»

Περικαφαλαίες με δόρατα

Οι κατασκηνωτές μιμήθηκαν επαξίως τους Σπαρτιάτες τρέχοντας στην άμμο με περικεφαλαίες, δόρατα και ασπίδες προσφέροντας ένα αμίμητο θέαμα στους ανυποψίαστους λουόμενους που βρέθηκαν στην περιοχή.

Σε σοβαρότερο επίπεδο πάντως, τα εσωτερικά προβλήματα της Χρυσής Αυγής στην Κρήτη μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό. Η διαμάχη του γραμματέα της οργάνωσης Σταύρου Καρεφυλάκη με τον υπαρχηγό του και υποψήφιο βουλευτή Στέλιο Βλαμάκη, τον Απρίλιο, οδήγησε στη διαγραφή του τελευταίου από την κομματική οργάνωση. Στην απάντησή του ο Βλαμάκης έκανε λόγο για προσπάθειες αυτοπροβολής του Καρεφυλάκη.

Η κάθοδος των γελοίων

Οι επανειλημμένες κάθοδοι στελεχών στο νησί δεν φαίνεται να έχουν αποτέλεσμα, με τη δυναμική στην Κρήτη να μην ακολουθεί τη δημοσκοπική άνοδο της υπόλοιπης Ελλάδας και με τους Κρητικούς προς το παρόν να μη γοητεύονται ούτε καν από τη σημαία με το πουλί της χούντας που άνοιξε προ μηνών σε συγκέντρωση στη Χερσόνησο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Χ.Α. Χρήστος Παππάς.

Στις 28 Ιουλίου βρέθηκε στα Χανιά ο Ηλίας Κασιδιάρης για να μιλήσει για την επέτειο της 4ης Αυγούστου και της δικτατορίας Μεταξά. Το… πλήθος που παρακολούθησε την ομιλία του αποτελούνταν από περίπου 30 άτομα.

Τα τελευταία Σαββατοκύριακα είναι περίοδος «χαλάρωσης» για τα στελέχη της Χρυσής Αυγής. Η δημοσίευση των φωτογραφιών από την «εθνικιστική κατασκήνωση» συνέπεσε με αυτές που απεικονίζουν τον Κασιδιάρη σε παραλία με τατουάζ τη ναζιστική σβάστικα στον ώμο. Από τη μία οι περικεφαλαίες και τα ακόντια, και από την άλλη τα σημάδια του ναζισμού συνθέτουν μια εικόνα που θα μπορούσε να ήταν απλώς γελοία αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνη…

Του Μάριου Διονέλλη

*******************************

Χρυσαυγίτες περιφέρουν την εικόνα αγίου της συμμορίας των καταστροφέων του ελληνικού πολιτισμού (βλ. Η απάτη της μυροβλυσίας του αγίου Δημητρίου!)

.

Συνέχεια ανάγνωσης »]]>

         sex – sax

Μουσική κρεβατοκάμαρας (δεν λένε μουσική δωματίου;)

 Ανεβατά (διότι εγείρουν). Κατάλληλη μουσική υπόκρουση προς επανάσταση αιδοίων για σεξουαλικές συνομιλίες. Αυστηρώς ακατάλληλη για οποιαδήποτε περίσταση άπτεται χριστιανικών δρώμενων και κατηχήσεων, όπου εκεί κατάλληλα είναι τα Κατεβατά (διότι καταβάζουν).

Όπως και να το κάνουμε συνουσίες με μουσική υπόκρουση λαϊκής, δημοτικής, ή κλασσικής μουσικής δεν γίνεται ούτε με σφαίρες. Αηδία μάλιστα προκαλεί ακόμη και η σκέψη ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί με μουσική υπόκρουση χερουβικά, τροπάρια και πάσης φύσεως βυζαντινή μουσική.

Επί ζώων, η μόνη περίπτωση συνουσίας, μετά μουσικής υποκρούσεως, που έτυχε να δω ήταν σε κάποιο ντοκιμαντέρ όπου κάποιοι Βεδουίνοι παίζανε ειδικό τραγούδι με κάποιο είδος φλογέρας καθ’ όλη την διάρκεια που επιχειρούσαν την γονιμοποίηση καμηλών.

Συνέχεια ανάγνωσης »]]>  

Το χωριό Άνω Πορόια Σερρών είναι μια πηγή δροσιάς στην Βόρειο Ελλάδα. Από τα μοναδικά του είδους του. Διαθέτει όμως και μια πρωτιά, τουλάχιστον πανελλήνιας εμβέλειας. Δέκα κάτοικοί του είναι ήδη δωρητές σώματος (βλ, ΔΩΡΕΑ ΣΩΜΑΤΟΣ). Όχι δωρητές οργάνων. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν πεθάνουν, η σορός τους δωρίζεται σε ιατρικές σχολές για την χειρουργική εκπαίδευση των φοιτητών τους.

Ο Δημήτρης Θεοδωρακέλης, βρίσκεται στο ανατομείο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Ο πρώτος, εκ των δέκα,  υπέρ της επιστήμης εθελοντής. Τον ακολούθησαν και του κάνουν παρέα οι φίλοι του Νικόλαος Μπασδέκης και Σάκης Παπαδήμας.

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ  Nastou View Hotel

Viglatoras

Η θυσία του λοχία Δημήτρη Ίτσιου, απο τα Άνω Πορόϊα, που αντιστάθηκε ηρωϊκά στους Γερμανούς εισβολείς (6/4/1941) στην κορυφή του Μπέλες στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.