Για το ανδρικό μόριο, το πέος (ψωλή λέγεται όταν έχει αποκεκαλυμμένη την βάλανον) έχουν λεχθεί αρκετές συκοφαντίες, εκ των οποίων οι τρεις σοβαρότερες είναι οι εξής:
α) έχει κεφάλι δίχως δράμι μυαλό
β) κάνει μονίμως παρέα με αρχίδια
γ) πετάει συνεχώς μαλακίες
Δείτε τώρα ενα από τα πρόσφατα παθήματά του:
Ένα άλλο τσουτσούνι αυτοκινούμενο
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Προφυλακτικό - Βικιπαίδεια
******************************************************
ΔΟΝΗΤΗΣ. Ο ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ (διότι τον σηκώνουν όποτε θέλουν και για όση ώρα επιθυμούν τα ξεσηκωμένα αιδοία, πανάθεμάτα, που μη σώσει και βρουν μπαταρίες στον αιώνα τον άπαντα).
Έκθεση του ζητήματος από http://www.pare-dose.net/?p=4480
Η ιστορία τού δονητή
Ο δονητής, είναι ερωτικό βοήθημα, που έχει κατά κύριον λόγο το σχήμα τού φαλλού (πέος σε στύση). Χρησιμοποιείται σαν υποκατάστατο του ανδρικού μορίου από γυναίκες από αρχαιότατα χρόνια με σκοπό την ερωτική ευχαρίστηση. Το όνομα αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις οι δονητές περιέχουν μπαταρία και σύστημα που προκαλεί παλμούς-δονήσεις.
Ο πρώτος δονητής χρονολογείται το 28.000 π.Χ. Το 2005, μια ομάδα αρχαιολόγων ανακάλυψε 13 θραύσματα από αποξηραμένη λάσπη σε μια περιοχή στη Γερμανία. Όταν συναρμολόγησαν τα κομμάτια ανακάλυψαν ότι δεν επρόκειτο για κάποιον αρχαίο υπολογιστή ή μια μπαταρία από την Μεσοποταμία αλλά για έναν τεράστιο δονητή. Ο δονητής μήκους 20 εκατοστών και διαμέτρου 3 εκατοστών χρονολογείται από την εποχή τών παγετώνων. Ο καθηγητής Νίκολας Κόναρντ, μέλος τής ομάδας που εξέτασε το εύρημα, συμπέρανε ότι χρησιμοποιούνταν ως ερωτικό βοήθημα επειδή ήταν «εξαιρετικά λείο…».
Ωστόσο, πραγματικά τεκμηριωμένη ύπαρξη δονητή, έχουμε από την Αρχαία Ελλάδα. Η ονομασία του ήταν «όλισβος» και ήταν φτιαγμένος από πέτρα, δέρμα και σε μερικές περιπτώσεις ξύλο. Αγοραζόταν και χρησιμοποιούνταν κυρίως από ελεύθερες γυναίκες στην αρχαία Ελλάδα, όπως εταίρες (πόρνες), χήρες και παντρεμένες κατά την απουσία τών συζύγων τους. Ο Κρατίνος, λέει ότι οι φιλήδονες γυναίκες χρησιμοποιούσαν ολίσβους («μισηταί δε γυναίκες ολίσβοισιν χρήσονται»). Σύμφωνα με τον σχολιαστή Τρύφωνα, η λέξη «μισητή» διαφέρει από την λέξη «μισήτη». Η πρώτη, η οξύτονη, σημαίνει αξιομίσητη, ενώ η δεύτερη, η παροξύτονη, σημαίνει φιλήδονη (την καταφερή προς την συνουσία). Ο Αριστοφάνης βάζει τη Λυσιστράτη (στ. 109-110 ) να λέει: «Ουκ είδον όλισβον οκτωδάκτυλον, ος ην ημίν σκυτίνη επικουρία…». Και ο Βάρναλης το μεταφράζει ως: «Άι και να ‘χα μια πέτσινη λεγάμενη οχτώ δάκτυλα να βολευτώ…». Το 1997, δίπλα από το Ωδείο τής Αρχαίας Αγοράς, ανακαλύφθηκε αρχαίος οίκος ανοχής και λουτρά κι ανάμεσα στα υπόλοιπα ευρήματα, ήταν και θραύσµατα από ένα είδος αρχαίου δονητή (µε κινητό µάλιστα στέλεχος). Σε αρχαίες ελληνικές απεικονίσεις, παρουσιάζεται η χρήση δονητή, όπως σε μία τού 6ου αιώνα π.Χ. όπου σε μια σκηνή στην οποία μια γυναίκα σκύβει και κάνει στοματικό έρωτα σε έναν άντρα, ένας άλλος άνδρας είναι έτοιμος να βάλει στον πρωκτό της έναν όλισβο.
Αργότερα, αυτό το εργαλείο ηδονής έφτασε στην Ιταλία. Οι Ιταλοί για να το κάνουν πιο απολαυστικό έβαζαν και λάδι ελιάς πάνω στο εργαλείο για να γλιστράει κάνοντας το έτσι πιο ευχάριστο στην χρήση αν και δεν ήταν τόσο εύχρηστο λόγω υλικών κατασκευής και σχήματος. Οι Ιταλοί το αποκαλούσαν «ντιλέτο» που σημαίνει απόλαυση (κατά μία εκδοχή, αυτή είναι και η προέλευση τής σημερινής διεθνώς επικρατούσας ονομασίας Dildo).
Στα χρόνια τού Χριστιανισμού, η Εκκλησία επιβάλλει νέα αυστηρά κι αντιερωτικά ήθη. Δίνονται μάλιστα, σαφείς οδηγίες στον ανώτερο κλήρο για τις ερωτήσεις που μπορούν να θέτουν στους πιστούς κατά την εξομολόγηση. Ο επίσκοπος Μπούρχαρντ φον Βορμς συνέγραψε γύρω στο 1000 μ.Χ. ένα σχετικό εγχειρίδιο. Μια χαρακτηριστική ερώτηση: «Μήπως έκανες αυτό που συνηθίζουν να κάνουν μερικές γυναίκες, δηλαδή έφτιαξες ένα αντικείμενο το οποίο μοιάζει με το ανδρικό μόριο στο μήκος και το τοποθέτησες στο αιδοίο σου ή κάπου αλλού ή είχες συναναστροφές με άλλες γυναίκες; Ή μήπως άλλες γυναίκες είχαν ένα τέτοιο όργανο και είχαν συναναστροφές μαζί σου; Εάν συνέβη κάτι τέτοιο θα πρέπει να νηστέψεις για πέντε χρόνια τις προκαθορισμένες ημέρες…». Φαίνεται πάντως, ότι κι ο ίδιος ο κλήρος, οι μοναχοί και οι μοναχές, πάντως δεν κατάφερναν συχνά να τηρήσουν αυτά που κήρυτταν. Όταν πέθανε η Μαντάμ Γκουρντάν Στάουμπ στο Παρίσι, η οποία διατηρούσε τον πιο γνωστό οίκο ανοχής τής γαλλικής πρωτεύουσας στο τέλος του 18ου αιώνα, σε ένα μπαούλο βρέθηκε η αλληλογραφία της. Επιστολές τής έστελναν οι πιο επιφανείς πολίτες τής γαλλικής κοινωνίας, ανάμεσα σε άλλους και πάστορες που ήθελαν μια δεσποινίδα για να περάσουν το τελευταίο βράδυ τους στο Παρίσι πριν από την επιστροφή τους στην ενορία τής επαρχίας τους ή μοναχές που έκαναν παραγγελίες δονητών (η Μαντάμ Γκουρντάν Στάουμπ διατηρούσε και μια μικρή βιοτεχνία που κατασκεύαζε ξύλινους δονητές, οι οποίοι περιείχαν και ένα υγρό για μεγαλύτερη ικανοποίηση).
Κατά τον 15ο αιώνα, ο δονητής χρησιμοποιούνταν και στην Κίνα και κατασκευάζονταν από ξύλο, ενώ διακοσμούνταν και με διάφορα σχέδια.
Κατά την Βικτωριανή Εποχή και γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα, ο κόσμος γνώρισε τον πρώτο λαστιχένιο δονητή, ο οποίος ήταν πολύ πιο ευχάριστος και εύχρηστος.
Ο δονητής όμως, ως εργαλείο δεν είχε σαν αυτοσκοπό μόνο την ερωτική ικανοποίηση. Στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούνταν και για τις υστερικές γυναίκες τής εποχής. Aπό την εποχή τού Iπποκράτη ως τη δεκαετία τού 1920, οι γιατροί ανακούφιζαν τα συμπτώματα τών υστερικών γυναικών μαλάζοντας με το χέρι τα γεννητικά τους όργανα μέχρι να τις φθάσουν σε οργασμό. Τον δεύτερο αιώνα, ο Γαληνός, ο σημαντικότερος γιατρός τού ελληνορωμαϊκού κόσμου, έγραψε ότι η υστερία ήταν μια ασθένεια που προκαλείται από τη ερωτική στέρηση σε ιδιαίτερα παθιασμένες γυναίκες. Διαγνώσκονταν συχνά σε παρθένες, καλόγριες, χήρες και παντρεμένες γυναίκες με μειωμένη ερωτική δραστηριότητα. Η θεραπεία ήταν η συνουσία, ενώ για τις γυναίκες χωρίς ερωτικό σύντροφο, αναλάμβανε την χειρομάλαξη τής κλειτορίδας μια μαία. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, η χειρομάλαξη τής κλειτορίδας θεωρούνταν η μόνη κατάλληλη αγωγή κατά τής υστερίας, έτσι ώστε γυναίκες πήγαιναν στον γιατρό τους για «θεραπευτική αγωγή» στην περιοχή τής κλειτορίδας για να οδηγηθούν σε έναν «υστερικό παροξυσμό», γνωστόν σήμερα ως οργασμό. Η υστερία, που διαγνώστηκε ως ασθένεια (οι Έλληνες την είχαν περιγράψει σαν «μήτρα φλογερή») γίνεται ένα είδος πανούκλας μεταξύ τών γυναικών τής εποχής. Κάθε παράξενη συμπεριφορά που περιελάμβανε άγχος, ευερεθιστότητα, ερωτικές φαντασιώσεις, θεωρούνταν ως ένα σύμπτωμα και η ασθενής αποστέλλονταν στον γιατρό για τα περαιτέρω. Στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα, ο αριθμός τών γυναικών που επισκέπτεται τα ιατρεία είναι τέτοιος ώστε οι γιατροί, αρχίζουν να κουράζονται με το χέρι και ψάχνουν να εφεύρουν κάτι αποδοτικό, για να συνεχίσουν την δουλειά τους.
Ο πρώτος μηχανοκίνητος δονητής, εφευρέθηκε από τον Αμερικανό γιατρό Τζόρτζ Τέιλορ. Η συσκευή αυτή ήταν ατμοκίνητη και παρ’ όλο που ήταν αρκετά περίεργη, ανακούφισε αρκετά τούς γιατρούς, που είχαν καταλήξει να έχουν οι ίδιοι μυικά προβλήματα στα χέρια.
Το έτος 1883, ο Βρετανός γιατρός Τζόζεφ Μόρτιμερ Γκράνβιλ θα κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τον πρώτο ηλεκτρομηχανολογικό δονητή με φαλλικό σχήμα. Η ογκώδης αυτή συσκευή είχε και το παρατσούκλι «το σφυρί τού Γκράνβιλ». Τώρα, η «θεραπεία» που πριν διαρκούσε έως και μία ώρα, με σημαντικό ποσοστό αποτυχίας, έφτασε να πραγματοποιείται σε λίγα λεπτά και σχεδόν πάντοτε επιτυχώς.
Η ποικιλία των δονητών, μετά την ανακάλυψη τού γιατρού Γκράνβιλ, είναι πολύ μεγάλη. Το 1902, η αμερικανική εταιρεία «Hamilton Beach» κατοχυρώνει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τον πρώτο ηλεκτρικό δονητή που διατίθενται για λιανική πώληση, κάνοντας τον δονητή, την πέμπτη οικιακή συσκευή η οποία καθίστανται ηλεκτροφόρα, μετά τη ραπτομηχανή, τον ανεμιστήρα, τον βραστήρα τσαγιού και την τοστιέρα, και περίπου μια δεκαετία πριν από την ηλεκτρική σκούπα και το ηλεκτρικό σίδερο. Στην συνέχεια, κάνουν την εμφάνιση τους και δονητές που λειτουργούν με μπαταρίες ή αέριο, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που έχουν σχεδιαστεί για να λειτουργούν με…πετάλια. Οι συσκευές έχουν ταχύτητες που κυμαίνονται 1000 με 7000 παλμούς ανά λεπτό και σύντομα οι τιμές θα γίνουν προσιτές για οικιακή χρήση. Σε πολλούς γυναικείους καταλόγους ο δονητής διαφημίζεται ως ένα εργαλείο κατά τής πίεσης και τού άγχους τών γυναικών, καθώς και ως το μυστικό τής νεότητας. Η χρήση του δονητή φτάνει σε τέτοια ακραία σημεία που ορισμένα μοντέλα περιλαμβάνουν ένα ρυθμιζόμενο ανταλλακτικό όταν χαλάσει από την χρήση ο βασικός.
Σε εκείνα τα χρόνια, η εφαρμογή τού δονητή στην κλειτορίδα ήταν αποκλειστικά μια ιατρική πρακτική. Τα προβλήματα και τα ταμπού αρχίζουν αργότερα, μετά το 1920, όταν οι δονητές κάνουν την εμφάνιση τους στις πρώτες πορνογραφικές ταινίες. Από εκείνη τη στιγμή, ο δονητής αρχίζει να χάνει την εικόνα τού ιατρικού εργαλείου και θα αποκτήσει μια αρνητική χροιά, και θα κρατήσει αυτός ο «παρεξηγημένος» χαρακτήρας για αρκετές δεκαετίες. Οι γυναίκες φρόντιζαν να τον κρύβουν στα πιο απόκρυφα σημεία τού σπιτιού για να μην τον δει ο σύζυγος και παρεξηγηθεί. Στην αντίπερα όχθη, ήταν μεγάλη προσβολή για τον άντρα, να έχει η γυναίκα του δονητή. Κάτι σαν να τον κεράτωνε ή κάτι σαν να γινόταν μια πρόστυχη δακτυλοδεικτούμενη γυναίκα τού δρόμου. Ο διάσημος ψυχίατρος Σίγκμουντ Φρόιντ είχε απαξιώσει και δυσφημίσει την ιατρική χρήση τού δονητή. Το 1952, η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η γυναικεία υστερία ήταν ένας μύθος και όχι μια ασθένεια. Έτσι, οι γυναίκες έχασαν πλέον μια καλή δικαιολογία για την αγορά δονητή.
Ο δονητής επανεμφανίστηκε λόγω της «σεξουαλικής επανάστασης» της δεκαετίας του 1960. Το 1966, ο Τεντ Μαρς βγάζει στην αγορά, τον πρώτο δονητή από καουτσούκ καθώς και άλλα ερωτικά βοηθήματα. Στις 30 Ιουνίου 1966, ο Τζον Τέιβελ υπέβαλλε αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τον «ασύρματο ηλεκτρικό δονητή για χρήση στο ανθρώπινο σώμα», εγκαινιάζοντας έτσι τον σύγχρονο προσωπικό δονητή. Ο ασύρματος δονητής κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στις 28 Μαρτίου 1968, και ακολουθήθηκε σύντομα από βελτιώσεις, όπως τις πολλαπλές ταχύτητες, ενώ σύντομα κατέστη φθηνότερος για την παραγωγή και ευκολότερος στον καθαρισμό.
Η περαιτέρω ανάκαμψη τών δονητών στην εκτίμηση τής συντηρητικής κοινωνίας μας ήρθε στην δεκαετία τού ’80, από την άκρως συντηρητική Αμερική. Εκεί, έκαναν την εμφάνισή τους δειλά δειλά τα πρώτα «sex shops» (καταστήματα πώλησης ερωτικών ειδών και βοηθημάτων), που είχαν στις προθήκες τους δονητές και άλλα ερωτικά παιχνίδια. Για να έρθουμε στις μέρες μας και να βρούμε τους δονητές να γίνονται και πάλι διάσημοι και πλήρως απενοχοποιημένοι, καθώς πλέον στο εξωτερικό (αλλά και στην Ελλάδα σταδιακά), οι γυναίκες ψωνίζουν δονητές μόνες τους.
Στις μέρες μας, υπάρχουν διάφορα είδη δονητών (που δεν χρησιμοποιούνται πια αποκλειστικά από γυναίκες, αλλά κάποια απ’ αυτά κι από άνδρες), που διαφοροποιούνται αναλόγως το σχήμα, την χρήση τους, τον τρόπο λειτουργίας, ή και το υλικό κατασκευής τους. Έτσι, υπάρχει ο ρεαλιστικός δονητής, ο δονητής «πύραυλος», ο δονητής κλειτορίδας, ο δονητής πρωκτού, ο δονητής θηλών, ο δονητής «G-spot», ο δονητής «πεταλούδα», ο δονητής «λαγός», ο δονητής «αβγό», ο δονητής «τσέπης» κ.ά. Ειδικά για τούς άνδρες, υπάρχουν τα «δαχτυλίδια» πέους. Οι δονητές κατασκευάζονται κατά κύριον λόγο από πλαστικό, καουτσούκ, μέταλλο, ξύλο και σιλικόνη, ενώ, αναλόγως τον τύπο, μπορεί να είναι είναι ηλεκτρικοί (ή να λειτουργούν με μπαταρίες), ή όχι. Τα περισσότερα είδη δονητή είναι εξωτερικής χρήσεως. Η τεχνολογία μάλιστα, έχει προχωρήσει τόσο πολύ, που υπάρχουν και δονητές που συγχρονίζονται με τον ρυθμό μιας συσκευής αναπαραγωγής…μουσικής.
***************************************************
ΚΙ ΟΜΩΣ Η ΨΩΛΗ – ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ – ΧΑΙΡΕΙ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΥΝΟΥΧΩΝ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΨΩΛΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΨΩΛΗΣ ΤΟΥ ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΙΑ
Πρωτοχρονιά. Μια ψωλογιορτή σύμφωνα με τους Πατερικούς κανόνες
ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΜΙΑ ΨΩΛΟΓΙΟΡΤΗ (ψωλός = ο περιτετμημένος, έχων την βάλανον του αιδοίου γυμνήν. Λεξικό L&S)
Οι Πατέρες του χριστιανισμού, τα ανθελληνικά αυτά καθάρματα – έχουμε καταθέσει εδώ πάμπολλες μαρτυρίες για τον βίο και την πολιτεία τους – φρόντισαν να κατεξευτελίσουν το γένος των Ελλήνων, διότι αυτός ήταν ο κύριος στόχος τους, καθιερώνοντας, μεταξύ των άλλων, να ξεκινά την κάθε νέα χρονιά του, εορτάζοντας την κατ’ εξοχήν εβραϊκή παραδοσιακή τελετή της περιτομής.
Όπως θα δούμε, πρόκειται για μια ψωλογιορτή και τίποτε παραπάνω.
Επί πλέον, τα ίδια αυτά καθάρματα, φρόντισαν να καθιερώσουν εορτές σε αντικατάσταση όλων των παλαιών, κατά τις οποίες να εορτάζονται όλοι οι βλαμμένοι, φονιάδες, πόρνες, και ανθέλληνες, τους οποίους φρόντισαν να αγιοποιήσουν. Και αυτά τα ντοκουμέντα τα έχουμε καταθέσει εδώ.
Με τον καταλυτικό αυτό τρόπο, κατάντησαν τους Έλληνες, μεταξύ των άλλων, έναν αποτυφλωμένο πληθυσμό, ο οποίος να μη γνωρίζει τίποτε απολύτως για το τι εορτάζει κάθε μέρα του χρόνου. Ρωτάς τον Δημητράκη, ρε συ τι ήταν αυτός ο άγιος Δημήτριος; Τι ήταν; Ξέρω εγώ! Αυτή είναι η απάντησή του.
Χριστιανικό εορτολόγιο. Ένας εξευτελισμός του γένους των Νεοελλήνων
Σε κάποιο δημόσιο σχολείο της επαρχίας, παρουσιάστηκε ένας πειραγμένος καθηγητής. Ποια ήταν η λόξα του; Ο περίεργος αυτός εκπαιδευτικός κάθε τρεις και τριάντα κουβαλούσε κεράσματα στο σχολείο του. Πότε για τα γενέθλια του Θαλή, πότε για την επέτειο της μάχης του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, άλλοτε για το μνημόσυνο του Ανδρούτσου, και κοντολογίς για κάθε Έλληνα που θυσιάστηκε ή δόξασε την Ελλάδα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Οι συνάδελφοί του, λάβαιναν κανονικά το κερασματάκι τους κάθε φορά, ανάμεσα στα πειράγματα και τον συγκρατημένο χλευασμό τους, προς τις ακατανόητες γι’ αυτούς χειρονομίες του αλλόκοτου συναδέλφου τους. Κάποιος, ευγενικότερος φαίνεται από τους υπόλοιπους, είπε με καλλιτεχνική, νομίζοντας, ειρωνεία ότι είχε δει στη ζωή του και χειρότερα πράγματα.
Όταν οι συνάδελφοι του ιδιόρρυθμου αυτού καθηγητή είχαν την ονομαστική τους εορτή και φέρνανε κεράσματα, αυτός αρνούνταν να κεραστεί, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των υπολοίπων. Είχε μάλιστα, σε κάθε περίπτωση, εξηγήσεις γι’ αυτή του την συμπεριφορά. Όταν, παραδείγματος χάριν, γιόρταζε κάποιος Κωνσταντίνος, απολογούνταν ότι δεν ήταν δυνατόν γι’ αυτόν να γιορτάζει κάποιον στυγερό δολοφόνο, ο οποίος είχε σφάξει το μισό του σόι. Όταν γιόρταζε πάλι η αγία Βαρβάρα, έλεγε ότι δεν ήταν δυνατόν να γιορτάζει μια κατίνα της γειτονιάς.
Ήτανε ο άνθρωπος διαβασμένος και γνώριζε τον βίο και την πολιτεία του κάθε άπλυτου και βρομιάρη άγιου ή αγίας, με τους οποίους οι Ιουδαίοι πατέρες της εκκλησίας φόρτωσαν το χριστιανικό εορτολόγιο, για να εξευτελίσουν, στον αιώνα τον άπαντα το, υπόδουλο τότε, γένος των Ελλήνων.
Μια μέρα, που λέτε, ο παλαβός αυτό καθηγητές έφερε στο σχολείο μια μεγάλη κούτα με εξαιρετικά γλυκά. Την τοποθέτησε πάνω σ’ έναν πάγκο, απέναντι από τα γραφεία, σήκωσε όρθιο το καπάκι της και αφού έγραψε στην εσωτερική του πλευρά, με μεγάλα κεφαλαία γράμματα, την λέξη ΒΟΥΔΟΥΓΕΝΝΑ, πήγε στο γραφείο του.
Όπως το περίμενε, σε λίγο άρχισαν ν’ ακούγονται ζωηρές ομιλίες από την περιοχή της κούτας. Κάποιος έσπευσε να καλέσει για εξηγήσεις τον αυτουργό του εγχειρήματος. Εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι κανενός η φαντασία δεν έφτασε μέχρι στο σημείο του να σχετίσει τη λέξη βουδούγεννα με την λέξη βους.
Ρε συ, Στράτο, τι είναι πάλι αυτό το νούμερο που μας παρουσιάζεις σήμερα, ρώτησε κάποιος.
Τι να κάνω μωρέ καλά μου παιδιά; Σας έφερα κεράσματα για όλους τους Έλληνες που πρόσφεραν μέχρι και την ζωή τους για την πατρίδα κι εσείς με ειρωνευτήκατε, σχεδόν φανερά. Να, τώρα είπα να φέρω και για κανέναν άλλον, όπως για τον Βούδα που έχει σήμερα τα γενέθλιά του. Δεν είναι και λίγος. Εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν σ’ αυτόν.
Αλλά βλέπω ότι πρόκειται για μια από τα ίδια. Φαίνεται πως εσείς δεν μπορείτε ποτέ να γιορτάσετε τίποτε άλλο, εκτός από τους χριστιανούς ανθέλληνες και άπλυτους αγίους σας. Μωρέ τι σόι άνθρωποι είστ’ εσείς!
Άμοιρη πατρίδα, τι σου ’μελε να πάθεις, βόγκηξε κι έφυγε από κοντά τους ο κακόμοιρος.
Η ιστορία μας αυτή διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια του γράφοντος. Δεν έχει προστεθεί απολύτως τίποτα που να μην έχει σχέση με την πάσα αλήθεια. Μια άλλη αλήθεια είναι ότι η ιστορία αυτή δεν θα είχε να δείξει τίποτε διαφορετικό, αν λάβαινε χώρα σ’ ένα άλλο οποιοδήποτε σχολείο της χώρας της Ελλάδος.
Κάτι μεγάλο όμως αποδεικνύει η μικρή αυτή περιπέτεια. Ότι η επανάσταση του εικοσιένα, μπορεί να απελευθέρωσε το έδαφος της χώρας της Ελλάδος, τα βουνά, τα βόδια της και τα δένδρα της, αλλά δεν απελευθέρωσε καθόλου την ελληνική ψυχή από το χριστιανικό χτικιό. Η πλοκή της αποτελεί ικανή απόδειξη των διαπιστώσεών μας.
Αλλά ας επανέλθουμε στο κυρίως θέμα μας.
Όπως θα διαπιστώσουμε, καλοί μου συμπατριώτες, πρόκειται για μια κανονική ψωλογιορτή.
Δεν υπάρχει περίπτωση να βρει κανείς ημερολόγιο που να μη γράφει ότι την πρώτη πρώτου του κάθε έτους εορτάζεται η περιτομή του Χριστού.
Εκτός βεβαίως των ελαχίστων περιπτώσεων που αφορούν ημερολόγια που εκδίδονται από ελληνοκεντρικούς φορείς.
Φωτο από: http://www.urologyclinicblog.com/urol … ry/the-history-of-urology
Συμπέρασμα: το κάθε έτος ξεκινά με την περίλαμπρη εορτή του κοψίματος της πόσθης του πέους (ήμαρτον Κύριε) του Ιησού του Ναζωραίου!!!
Έπεται δε πάντοτε αυτής η εορτή του Μ. Βασιλείου. Αυτού του υψίστου πατρός της χριστιανικής εκκλησίας ο οποίος ήταν τόσο σοφός ώστε όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ της εποχής του κατήργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες ξεστόμισε την εξής χοντρομαλακία: «καλά έκανε ο αυτοκράτορας και έκλεισε το Ολυμπιακό στάδιο διότι μέσα στα πάμπολλα αγάλματα που το περιέβαλαν κατοικούσαν τρομεροί δαίμονες»!!!
Τι εορτάζουμε δηλαδή την πρωτοχρονιά; Αφ’ ενός μια εβραιοψωλοτομή κι αφ’ ετέρου έναν δαιμονόπληκτο ανθέλληνα.
Ψωλός = ο περιτετμημένος, έχων την βάλανον του αιδοίου γυμνήν. Από το λεξικό L&S
Για ποιόν λόγο βάλανε οι άγιοι Πατέρες του χριστιανισμού την γιορτή αυτή στην αρχή του χρόνου;
Ασφαλώς για να μας υπενθυμίζουν ότι η θρησκεία τους είναι εβραϊκή.
Κι ακόμα υπάρχουν κάτι νούμερα που ισχυρίζονται ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας!
Ξεκίνα Ρωμιέ την καινούργια σου χρονιά με την κατ’ εξοχήν γιορτή των Ιουδαίων. Με μια ψωλογιορτή. Με τον απόλυτο κατεξευτελισμό σου.
Άντε λοιπόν πατριώτες, με το καλό και φέτος να καταστεί ψωλός ο Χριστούλης μας.
ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΕΔΩ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΜΕΛΟΥΣ Pan
Ἂς μοῖ ἐπιτραπῇ ἓν ἐπὶ πλέον σχόλιον, περισσότερον ἤρεμον αὐτὴν τὴν φοράν, δεδομένου τοῦ ὅτι τὸ προηγούμενον ἐχαρακτηρίζετο ἐκ τῆς ὀργῆς ποὺ προκαλεῖ εἰς τὸν νοῦν ἔχοντα τὸ κατάντημά μας, νὰ ὑμνῶμεν περιτετμημένους «θεούς».
Ὡς γνωστὸν τὸ δέρμα γενικῶς, πέραν τῶν ἄλλων λειτουργιῶν του, προστατεύει τὰ ὑποκείμενα αὐτοῦ ὄργανα καὶ ἱστούς, ὡς τὸ λίπος, οἱ μύες, τὰ ὀστᾶ, ἐπιφανειακῶς διαδράμωντα ἀγγεῖα καὶ νεῦρα, ἀπὸ τοῦ περιβάλλοντος.
Αὕτη προστασία εἶναι μηχανική (δηλαδὴ ἀπὸ τραυματισμῶν), χημική (ἀπὸ τοξικῶν οὐσιῶν), θερμική (μονωτική) καὶ ἔναντι μικροοργανισμῶν. Ἐπίσης τὸ δέρμα ἀποτρέπει ἐν μέρει τὴν ἐξάτμισιν τοῦ ἐντὸς τοῦ σώματος ὕδατος καὶ ἑπομένως προστατεύει ἀπὸ τῆς ἀφυδατώσεως. Ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῆς περιτομῆς μᾶς ἐνδιαφέρει κυρίως ἡ μηχανικὴ προστασία τοῦ δέρματος.
Πράγματι ἡ ἀκροποσθία προστατεύει τὴν βάλανον ἀπὸ κτυπημάτων ἢ ἀπὸ τῆς τριβῆς μετὰ τοῦ ἐσωρούχου. Τοῦτο ἐπειδὴ τὸ δέρμα τῆς βαλάνου εἶναι λεπτόν, ὥστε νὰ ἔχῃ μεγαλυτέραν εὐαισθησίαν ὡς δέκτης τῶν ἐρεθισμάτων τῆς ἡδονῆς καὶ ἄρα χρειάζεται μίαν ἐπιπλέον κάλυψιν, ἤτοι τὴν ἀναδίπλωσιν τῆς ἀκροποσθίας. Τοῦτο ἐξυπηρετεῖ προφανῶς τὴν ἀναπαραγωγήν, καθ’ ἣν δύναται ἡ βάλανος νὰ ἀποκαλύπτηται ἄνευ κινδύνου τραυματισμοῦ ἐντὸς τοῦ φιλικοῦ περιβάλλοντος τοῦ γυναικείου κόλπου.
Πάντα ταῦτα ὑπὸ φυσιολογικὰς συνθήκας. Δι’ ὅτι ἐπὶ περιτετμημένου πέους ἡ βάλανος, ἀκάλυπτος οὖσα, ἀναγκαστικῶς προσαρμόζεται εἰς τὰς νέας συνθήκας. Ὅπως δηλαδὴ περιοχαὶ τοῦ δέρματος ὑφιστάμεναι μείζονας πιέσεις καὶ τριβάς (π.χ. αἱ παλάμαι καὶ μάλιστα τὰ πέλματα) καθίστανται παχύτεραι, οὕτω συμβαίνει καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν, ἣν ἐξετάζομεν, δηλαδὴ τὸ δέρμα τῆς βαλάνου καθίσταται παχύτερον.
Τὸ τίμημα αὐτοῦ εἶναι ἡ ἐλάττωσις τῆς εὐαισθησίας εἰς πάντα μηχανικὰ ἐρεθίσματα καὶ ἄρα ἡ μείωσις τοῦ αἰσθήματος ἡδονῆς κατὰ τὴν ἐρωτικὴν πρᾶξιν. Τοῦτο δὲ μὲ τὴν σειράν του ὁδηγεῖ εἰς ποικίλας ψυχικὰς διαταραχὰς λόγῳ τοῦ ἀνικανοποιήτου.
Τὰ πράγματα βεβαίως εἶναι πολὺ χείρονα ἐπὶ γυναικῶν ὑποστασῶν τὴν ἀντίστοιχον «περιτομήν», ὡς συμβαίνει εἰς ἐνίας περιοχὰς τῆς Ἀφρικῆς κυρίως, δι’ ὅτι ἐπὶ τῶν γυναικῶν ἀφαιρεῖται ῥιζικῶς ὁλόκληρος ὁ στυτικὸς ἱστός, ἤτοι ἡ κλειτορὶς καὶ τὰ μικρὰ χείλη.
Πιθανολογῶ βεβαίως, ὅτι ἐπὶ τῶν «περιτμηθεισῶν» μουσουλμανίδων γυναικῶν ἀναπτύσσονται ἀργότερον κάποιαι νευρικαὶ ἀπολήξεις διὰ τὴν ἡδονὴν εἰς τοὺς παραμένοντας ἱστούς (ἂν καὶ διὰ λόγους κοινωνικοὺς δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ κάποια σχετικὴ μελέτη βεβαιοῦσα ἢ καταρρίπτουσα αὐτὸν τὸν ἰσχυρισμόν), ἀλλ’ εἰς καμμίαν περίπτωσιν δὲν δύνανται οἱ παραμένοντες ἱστοί, καὶ ἐὰν συμβαίνῃ αὐτὴ ἡ ἀνάπλασις, νὰ ὑποκαταστήσουν τὰ ὅσα ἡ φύσις ἔπλασεν ἀρχικῶς.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκύπτουν δύο συμπεράσματα:
α) Τὰ πάσης λογῆς ἱερατεῖα καὶ κυρίως τὸ ἰουδαϊκὸν διεῖδαν ἀπὸ τῶν ἀρχαίων χρόνων τὰ ὀφέλη, ἅτινα θὰ ἀπεκόμιζαν διὰ τῆς δημιουργίας ἀνικανοποιήτων καὶ ἄρα προβληματικῶν ὑπηκόων. Ὁ σκοπὸς τῆς περιτομῆς εἶναι ἀκριβῶς αὐτός, νὰ καταστήσῃ τὸν ἄνθρωπον προβληματικόν. Ἄλλωστε ὁ διάγων εὐχάριστον καὶ πλήρη ζωὴν ἄνθρωπος καὶ βιῶν τὴν ἡδονὴν δὲν ἔχει ἀνάγκην νὰ ζητήσῃ βοήθειαν θεῶν, ὡς καὶ ὁ Ἐπίκουρος βαθύτατα κατενόησεν.
β) Ἡ περιτομὴ τῶν τε Ἑβραίων καὶ τῶν μουσουλμάνων εἶναι τῆς αὐτῆς τάξεως ζήτημα μετὰ τῶν ἀπαγορεύσεων τῶν ἀπολαύσεων καὶ μάλιστα τῶν ἐρωτικῶν, ἃς ἐπιβάλλει τὸ χριστιανικὸν ἱερατεῖον εἰς τοὺς πιστούς του. Φαίνεται πὼς ἡ ἐπιβολὴ αὐτῆς καθ’ ἑαυτὴν τῆς περιτομῆς δὲν ἦτο ἐφικτὴ εἰς τοὺς Εὐρωπαίους, ὥστε ἡ «Ἐκκλησία» ἀναγκαστικῶς «ἠρκέσθη» εἰς τὰς ῥητορικὰς παραινέσεις καὶ τὸν διὰ νόμων καταναγκασμὸν πρὸς ἀποχὴν ἀπὸ πάσης ἡδονῆς. Οὕτως ἐξηγεῖται καὶ ἡ ἀλλοπρόσαλλος στάσις τοῦ Παύλου ἐπὶ τοῦ ζητήματος. Ὅπου ἠδύνατο ὅμως, προέβαλεν τὸν εὐνουχισμὸν διὰ τοὺς αὐτοὺς λόγους.
Τὸ ὅτι ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ὑπὲρ τῆς περιτομῆς φαίνεται, ὄχι μόνον ἐκ τοῦ ὅτι ἑορτάζει τὴν περιτομὴν τοῦ «θεοῦ» του, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ ὅτι ἡ πρακτικὴ αὐτὴ ἀκολουθεῖται σήμερον –ἰδίᾳ ἐν Ἀμερικῇ– ὑπό τινων χριστιανικῶν δογμάτων.
Σταύρος Βασδέκης
*****************************************
ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ: ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΩΝ
********************************************************************
ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
http://www.faneromenihol.gr/index.php … mp;catid=49&Itemid=95
διαβάζουμε:
Προσεγγίσεις στην εορτή
Κάθε 1η Ιανουαρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει και τα ημερολόγια γράφουν «Περιτομή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Ομολογουμένως λίγα γνωρίζουμε ως χριστιανοί γι’ αυτή τη γιορτή.
- Τι ήταν η περιτομή;
Όταν το παιδί συμπλήρωνε τις οκτώ μέρες από τη γέννησή του, οι Ιουδαίοι, το έφερναν στον εντεταλμένο της Ιουδαϊκής θρησκείας και με κοφτερή πέτρα ή με χαλύβδινο μαχαίρι, το «μοέλ», έκοβαν την πόσθη του ανδρικού γεννητικού οργάνου. Αυτό συνέβη και στον Ιησού, περιετμήθη κι Αυτός οκτώ μέρες μετά την γέννησή Του κι έλαβε το όνομα Ιησούς. (Λουκ. 2, 5). Ιησούς είναι ελληνικός όρος από το Εβραϊκό Γεσούα. Είναι το αυτό με το όνομα «Εμμανουήλ», που αναφέρει ο Ησαΐας, και σημαίνει «ο Θεός είναι μαζί μας».
- Σε ποιον δόθηκε η εντολή αυτή της περιτομής;
Στον Αβραάμ ο Θεός είπε: «Θα διατηρήσεις αυτή τη διαθήκη, τη συμφωνία, εσύ και το σπέρμα σου, κάθε αρσενικός απόγονός σου, θα ππεριτέμνεται στην ηλικία των οκτώ ημερών από την ημέρα της γέννησής του» (Γεν. 17, 10). Και αυτό τηρήθηκε απ’ όλους τους Ιουδαίους και τηρείται ως σήμερα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως περιτέμνονταν και οι Αιγύπτιοι και οι Αιθίοπες. Σήμερα και οι Μωαμεθανοί.
- Γιατί δόθηκε αυτή η εντολή;
Ήταν μια προσφορά του παιδιού στο Θεό. Από εκείνη τη στιγμή το παιδί σήμαινε πως ανήκε στο Θεό. Ήταν μια υπενθύμιση πως ο Ιουδαίος όφειλε να διαφέρει απ’ όλους τους άλλους και στην πίστη και να μην προσκυνά τα είδωλα των γειτονικών λαών. Είχε δοθεί και για λόγους υγιεινής, για πρόληψη ασθενειών και μολύνσεων. Οι Ιουδαίοι ήταν περιπλανώμενος λαός και λαός που δεν τον χαρακτήριζε η προσήλωσή του στην καθαριότητα.
- Γιατί περιετμήθη ο Χριστός;
Υπάκουσε κι αυτός στο έθος της εποχής, στο Μωσαϊκό νόμο! Ότι περιετμήθη είναι δείγμα πως ήταν Ιουδαίος, δικός τους κι όχι εθνικός ή Σαμαρείτης. Δυστυχώς, αν και δικός τους οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν, τον θανάτωσαν!
- Γιατί δεν κάνουμε κι εμείς περιτομή σήμερα;
Αντιμετωπίστηκε αυτό το σοβαρό πρόβλημα, αρχικά στην πρώτη Εκκλησία. Αναρωτήθηκαν και οι Απόστολοι αν θα πρέπει όλοι οι Χριστιανοί, δεδομένου ότι προέρχονταν και από τον ειδωλολατρικό κόσμο, να περιτέμνονται ή όχι. Και λύθηκε με δημοκρατικό και διαλογικό τρόπο στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων, με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος.
Για μας περιτομή, δείγμα της αφοσίωσής μας στο Θεό, είναι το Βάπτισμα. Με το Βάπτισμα παύουμε να είμαστε «τέκνα σώματος» γινόμαστε «τέκνα της Βασιλείας του Θεού».
O Μωσαϊκός νόμος, διέταζε την περιτομή των αρσενικών παιδιών («Εξοδ. ΙΒ’ 43-49), (Γεν. ΙΖ’ 9-19), η οποία γινόταν κατά την ογδόη ημέρα από αυτή της γέννησης του παιδιού (Λευϊτ. ΙΓ’ 3). Η τελετή αυτή έπαιρνε μέρος μέσα σε κτίριο της Συναγωγής, το πρωί, παρουσία δέκα τουλάχιστον προσώπων. Έτσι και η περιτομή του βρέφους Ιησού έγινε στη Συναγωγή της Βηθλεέμ. Η χειροποίητος αυτή περιτομή στο σώμα ήταν τύπος, που συμβόλιζε την περιτομή της καρδιάς, ενεργούμενης απ’ ευθείας υπό του Θεού (Δευτ. Γ 16, Λ’6).
*************************************************************************
Σχόλιο του Μιχάλη Ιωάννου
Σύμφωνα με τον άγνωστο συγγραφέα της ακολουθίας του όρθρου που ψάλλεται την πρωτοχρονιά σε όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες σε όλο τον κόσμο, το ψωλοκόψιμο ήταν απαραίτητο για την σωτηρία των ανθρώπων κυρίως των Εθνικών. Ψάλλει λοιπόν σε σχετικό “κάθισμα”
…..Όντως θεία και θαυμαστά τα έργα! συ γάρ Δέσποτα, ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΠΕΡΙΤΕΜΝΗ……
και ενδεικτικά δυο τροπάρια:
” Ο υπερούσιος, εις λήξιν του Νόμου περιετμήθη, απαρχάς δε θείας χάριτος. και ΖΩΗΣ ακηράτου ΗΜΙΝ ΔΕΔΩΚΕΝ”.
“Περιτέμνεσθαι πέπαυται, αφού Χριστός εκών περετμήθη. των Εθνών τα πλήθη σώζων τη
***************************************************************
Φαλλός
Ο φαλλός είναι πανάρχαιο σύμβολο. Μια από τις πρώτες αναπαραστάσεις φαλλού ηλικίας 28.000 ετών βρέθηκε στη σπηλιά Χόλε Φελς (Hohle Fels) στη νοτιοδυτική Γερμανία. [2]
ΔΕΙΤΕ: φαλλοφόρια
********************************************************
ΔΙΟΝΥΣΟΣ. ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ
**************************************************************
ΤΟ ΠΕΟΣ ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΙ, ΠΑΜΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ (http://sxeseis.gr/viewthread.php?tid=6942)
Ζάβλακας
Βήλα
Φύση
Βάσανο
Μπάμπαλο
Αγγούρι
Μαλαπέρδα
Τσουτσούνα
Σύρτης
Σφίχτης
Διάολος
Στυλιάρι
Τύλος
Ψώλος
Ψώλαρος
Ξερή
Γουδοχέρι
Βγαλμένο Χέρι
Αλμπουρο
Ματσούκα
Σηκωμένη
Πεσμένη
Μελάτη
Αροτρο…όπως και στην αρχαιότητα.
Στον Μένανδρο
«παίδων επ’ αρότρω γνησίων δίδωμι σοί γε την εμαυτού θυγατέρα»
(σου δίνω τη θυγατέρα μου για να σπείρεις γνήσια παιδιά)
**********************************************************
ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΠΕΟΥΣ (http://limpinto.com/anatomia-tou-peous/)
Το πέος είναι το ίδιο πολύπλοκο όπως και κάθε άλλο μέρος του ανθρώπινου σώματος, παρόλο που μπορεί να σας εξαπατήσει με την απλή εμφάνιση του. Επιπλέον, δεδομένου ότι οι δύο βασικές λειτουργίες του πέους είναι γνωστές σε άνδρες και γυναίκες, υπάρχει μια τάση να πιστεύουν ότι όλοι ξέρουν ότι πρέπει είναι αξιόλογο για αυτό.
Ωστόσο, πάντοτε υπάρχουν μερικές ερωτήσεις που δεν έχουν απαιτηθεί η που έχουν μείνει θολά, άλλα που κανένας δεν προσπαθεί να της διευκρινίσει, και οι οποίες μπορεί να έχουν ενδιαφέρουν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Βασικά το ανδρικό πέος αποτελείτε από δύο μέρη: το ράβδος του πέους η διαφορετικά το σώμα του πέους και το βάλανο. Το ράβδος του πέος δεν είναι ένα μυς, όπως πιστεύουν πολλοί. Αποτελείτε από τρεις στήλες ιστών, το οποία συνεχίζονται μπροστά και καταλήγουν στο βάλανο.
Τα δυο πλάγια κυλινδρικά σώματα ονομάζονται Σηραγγώδες Σώμα (Corpora Cavernosa) και το άλλο ονομάζεται Σπογγώδες Σώμα (Corpus Spongiosus). Ανάμεσα στη βάλανο και το σώμα του πέους υπάρχει η Βαλανοποσθική Αύλακα. Το άκρο του πέους σχηματίζει μία κωνική δομή, τη βάλανο, στο πρόσθιο τμήμα της οποίας εντοπίζεται το στόμιο της ουρήθρας.
Το σώμα καλύπτεται από δέρμα το οποίο είναι λεπτό και ελαστικό και συνδέεται χαλαρά με τους ιστούς κάτω από την επιφάνεια του. Αυτό ονομάζεται Πόσθη.
Στο βάλανο, που περιβάλλετε από μια λεπτή επιδερμίδα, καταλήγουν πολλά νεύρα. Το βάλανο είναι πολύ ευαίσθητος στο άγγιγμα.
Το πέος διέρχεται από τη βάση στην κορυφή από την ουρήθρα. Η ουρήθρα λειτουργεί ως κανάλι για το πέρασμα των ούρων που παράγονται στην κύστη και του σπέρματος που παράγεται στους όρχεις.
Ο Χαλινός είναι ένα κομματάκι δέρμα, που συνδέει τη βάλανο με τη ράβδο του πέους. Ο Χαλινός είναι ένα από τα πιο ευαίσθητα σημεία του άνδρα.
**********************************************
Πριαπισμός
Πριαπισμός είναι πάθηση που εκδηλώνεται ως μη υποχωρούσα, παρατεταμένη επώδυνη στύση, η οποία δε σχετίζεται απαραίτητα με σεξουαλική διέγερση. Ο όρος προέρχεται από τον μυθικό Πρίαπο, ο οποίος ήταν θεός της γονιμότητας και των ανδρικών γεννητικών οργάνων.
Ο όρος πριαπισμός αναφέρεται στην επώδυνη στύση τόσο του ανδρικού γεννητικού οργάνου (πέους), όσο και του ανατομικού αντίστοιχού του στο γυναικείο σύστημα (κλειτορίδα). Για το θηλυκό πριαπισμό, στα αγγλικά υπάρχει και ο όρος clitorism.
Η νόσος μπορεί να παρατηρηθεί σε άτομα τα οποία πάσχουν από δρεπανοκυτταρική αναιμία, λευχαιμία, βλάβες του νωτιαίου μυελού μετά από τραύμα ή αρτηριοφλεβώδη επικοινωνία. Ενίοτε μπορεί να είναι και φαρμακευτικής αιτιολογίας, όπως από συραγγώδη έγχυση φαρμάκων τα οποία προκαλούν στύση. Ορισμένες φορές η αιτιολογία είναι άγνωστη και η νόσος αναφέρεται ως ιδιοπαθής.
Στην περίπτωση της δρεπανοκυτταρικής αναιμίας, ο πριαπισμός ποροκαλείται αφού λόγω ανοξίας και δρεπάνωσης συνήθως αποφράσσονται μικρά αγγεία. Στην αρτηριοφλεβώδη επικοινωνία, υπάρχει αυξημένη παροχή αίματος και ο πριαπισμός υποχωρεί μετά από ενδοαρτηριακό εμβολισμό.
Print 
PDF
mixalis on 
vomolloxius on 
omni on 
stauros on 
αταιριαστος on 
Σχετικά με τη δημοσίευση σχολίων:
1. Δεν δεχόμαστε σχόλια χρηστών με «greeklish» (ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες).
Με βάση τους παραπάνω κανόνες, η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής, ή τροποποίησης σχολίων, χωρίς την παραμικρή υποχρέωση εξηγήσεων.2. Αποφεύγετε να δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
3. Δεν επιτρέπονται οι προσωπικοί προσβλητικοί χαρακτηρισμοί.
4. Ο σχολιαστής υποχρεούται να διατηρεί ένα και μοναδικό όνομα ή ψευδώνυμο.
5. Έχετε δυνατότητα να διορθώσετε το σχόλιό σας, σε διάστημα εντός 20 λεπτών.
6. Την ευθύνη της εγκυρότητας κάθε αναφοράς, την έχουν αποκλειστικά και μόνο οι σχολιαστές.