Δημοσίευση άρθρου:
04 Μαρτίου 2013,12:19 μμ.
|
651 εμφανίσεις |
Σε λίγες μέρες πρόκειται να κυκλοφορήσει ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα βιβλία της χρονιάς, το οποίο αναμένεται να πυροδοτήσει πλείστες συζητήσεις και διαμάχες στον αγγλοσαξωνικό και όχι μόνο ακαδημαϊκό κόσμο. Τίτλος του: Ο μύθος των διωγμών: Πώς οι Πρωτοχριστιανοί επινόησαν την ιστορία των μαρτύρων.Συγγραφέας της ιστορικής μελέτης είναι η ακαδημαϊκός Καντίντα Μος, καθηγήτρια της Καινής Διαθήκης και της ιστορίας των πρωτοχριστιανικών χρόνων στο Πανεπιστήμιο της Νοτρ Νταμ, η οποία υποστηρίζει ότι οι αφηγήσεις για τις δοκιμασίες των χριστιανών μαρτύρων, την εύρεση καταφυγίου στις κατακόμβες, τις μυστικές συναντήσεις τους και τη ρίψη τους στις αρένες με τα λιοντάρια, απόρροια της άρνησής τους να προδώσουν την πίστη τους, είναι όλες ψευδείς, αποκύημα της φαντασίας, επινοήματα με σκοπό την κυριαρχία στη συνείδηση της ανθρωπότητας.Στα 300 χρόνια που μεσολάβησαν από το θάνατο του Ιησού μέχρι και τη μεταστροφή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, υπήρξε μία περίοδος περίπου 10-12 χρόνων κατά τη διάρκεια της οποίας οι χριστιανικοί θύλακες υπέστησαν μεν τις επιπτώσεις περιοριστικών μέτρων από την πλευρά των αυτοκρατορικών αρχών με σκοπό την καταστολή και τον έλεγχο της δράσης τους, η οποία ωστόσο υπήρξε στο μεγαλύτερο μέρος της αμεθόδευτη και ανοργάνωτη.
«Οι Χριστιανοί δεν έγιναν ποτέ θύματα συνεπούς και στοχευμένου διωγμού», αναφέρει η Μος.Ενα μεγάλο μέρος της ιστορικής μελέτης της επικεντρώνεται στην εκ του σύνεγγυς ανάγνωση των 6 «υποτιθέμενων αυθεντικών» αναφορών στους πρώτους μάρτυρες της εκκλησίας, επισημαίνοντας τις αντιφάσεις και ασυνέχειες ανάμεσα σε αυτές τις ιστορίες και στα όσα γνωρίζουμε σχετικά με τη Ρωμαϊκή κοινωνία, στα ερευνητικά ευρήματα αναφορικά με αιρέσεις που δεν υπήρχαν καν όταν θανατώθηκαν οι μάρτυρες και στις χριστιανικές μαρτυρικές παραδόσεις που δεν είχαν ακόμη εγκαθιδρυθεί.Σίγουρα, αυτές οι ιστορίες δεν στερούνται εντελώς βάσης, εξηγεί η ίδια, όπως επίσης δεν στερείται εντελώς βάσης και η πρώτη συνεκτική ιστορία της εκκλησίας, γραμμένη το 311 από έναν Παλαιστίνιο ονόματι Ευσέβιο. Παρ” όλα αυτά, είναι σχεδόν αδύνατον να εξαγάγει κανείς την πλήρη αλήθεια από ένα σύνολο ζωηρών ιστοριών, αποκυήματα ως επί το πλείστον της ανθρώπινης φαντασίας.
Επιπλέον, η Μος εξετάζει ένα μεγάλο αριθμό ρωμαϊκών καταγεγραμμένων τεκμηρίων, από τα οποία συμπεραίνει ότι η μοναδική οργανωμένη αντιχριστιανική εκστρατεία έλαβε χώρα υπό την ηγεσία του αυτοκράτορα Διοκλητιανού μεταξύ του 303 και του 306, κατά τη διάρκεια της οποίας Χριστιανοί απομακρύνθηκαν από δημόσιες θέσεις και αξιώματα, ενώ οι εκκλησίες τους περί του αυτοκρατορικού παλατιού, όπως κι εκείνη της Νικομήδειας, καταστράφηκαν.
Ωστόσο, όπως επισημαίνει η Μος, το γεγονός και μόνο ότι στους Χριστιανούς επιτρέπονταν υψηλά αξιώματα, όπως επίσης να χτίζουν τις εκκλησίες τους δίπλα και απέναντι από το αυτοκρατορικό παλάτι, αποδεικνύει πως δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος να συναντώνται κρυφά και να κρύβονται σε κατακόμβες.
Σίγουρα, πρόκειται για εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έρευνα και αναμένουμε τις αντιδράσεις και διαμάχες που αναμφίβολα θα πυροδοτήσει.
Η Καντίντα Μος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Νοτρ Νταμ. Έχει σπουδάσει στην Οξφόρδη και στο Γέηλ, ενώ είναι τακτικός συνεργάτης του History Channel.
Όπως πάμπολλες ιστορίες των χριστιανών, αποδεικνύεται κι αυτή με τους διωγμούς φανταστική… Μια θρησκεία με συναρμολόγηση επινοημένων ιστοριών.
iefimerida.gr
Από: http://sfrang.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html
****************************************************
Σχόλιο του Μιχάλη Ιωάννου
Πως τελικά έγιναν οι «διωγμοί των χριστιανών» χωρίς διατάγματα, έδικτα και νόμους των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, μόνο οι πατέρες της εκκλησίας το γνωρίζουν! Μέχρι τα μέσα του 3ου αιώνα κανένας πατέρας της εκκλησίας δεν αναφέρει διωγμούς και μάρτυρες, τουναντίον μάλιστα ο Τερτυλλιανός αναφερόμενος στον Μάρκο Αυρήλιο τον θεωρεί φίλο των χριστιανών και ο Ωριγένης λέει στα μέσα του 3ου αιώνα ότι οι χριστιανοί μάρτυρες είναι «ΛΙΓΟΙ» και εύκολα «ΑΡΙΘΜΗΜΕΝΟΙ».
Το ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ σχετικά με τους «διωγμούς» κατά τον 3ον και την αρχή του 4ου αιώνα μας πληροφορεί:
» Οι πιεστικές αμυντικές ανάγκες της αυτοκρατορίας όμως κατά τον 3ο αιώνα, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, απομάκρυναν τα θρησκευτικά ζητήματα από το προσκήνιο και εξασφάλισαν μια ηρεμία για τους χριστιανούς, οι οποίοι μπορούσαν έτσι να ασκούν ανενόχλητοι τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και να προσηλυτίζουν ολοένα μεγαλύτερο μέρος πιστών με την υπόσχεση της αιώνιας ζωής και σωτηρίας.
Εκτός από ένα πολύ σύντομο διάστημα, κατά τη διάρκεια της εξουσίας του Δεκίου (249-251), όταν οι χριστιανικές κοινότητες δέχτηκαν και πάλι σφοδρή επίθεση, (σγ. φαίνεται ότι ο Ωριγένης δεν πήρε χαμπάρι) ο 3ος αιώνας μπορεί να χαρακτηριστεί ο αιώνας της σταθεροποίησης και παγίωσης του χριστιανισμού, της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και της ανοικοδόμησης των πρώτων αυτόνομων εκκλησιαστικών κτηρίων σε περίοπτες θέσεις μεγάλων πόλεων, όπως η Νικομήδεια
…………..Ο Διοκλητιανός έλαβε τα πρώτα μέτρα κατά των χριστιανών το 297.Στρέφονταν ακριβώς κατά των αξιωματούχων οι οποίοι, ενάντια στις καθιερωμένες τελετουργίες, αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς και στον αυτοκράτορα.
Οι χριστιανοί συγγραφείς, και ιδιαίτερα ο Λακτάντιος, που είχε προσωπική σχέση με τον αυτοκράτορα, ο οποίος τον είχε καλέσει να διδάξει λατινικά στη Νικομήδεια, μιλούν για «εκκαθάριση» των χριστιανών από σημαντικές θέσεις του στρατού και της Διοίκησης …………….. ………Το διάταγμα με το οποίο διατάσσονταν όλοι ανεξαιρέτως οι αξιωματούχοι να θυσιάσουν στους θεούς και στον αυτοκράτορα θορύβησε τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας, οι οποίοι ένιωθαν ότι παραγκωνίζονταν, αλλά όπως φαίνεται δεν εφαρμόστηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα. Σε κάποιες επαρχίες τα μέτρα ήταν σκληρότερα, σε άλλες όμως έως και ανύπαρκτα, ενώ στο στενό κύκλο του αυτοκράτορα εξακολούθησαν να περιλαμβάνονται δηλωμένοι χριστιανοί, όπως ο Γοργόνιος, ο Δωρόθεος και ο Πέτρος.
4. Το διάταγμα του Γαλέριου το 302 και το ξέσπασμα του διωγμού
Ο διωγμός θα είχε τελικά αποφευχθεί αν δεν επενέβαινε ο Γαλέριος, καίσαρας του Διοκλητιανού, ένας άνθρωπος που ο Λακτάντιος περιγράφει ως άξεστο και με κτηνώδη δύναμη, προσκολλημένο περισσότερο στους τύπους της παγανιστικής λατρείας παρά στη θρησκευτική της ουσία και επηρεαζόμενο από τους μάντεις και τους συντηρητικούς. Ο Γαλέριος λοιπόν επέλεξε την ημέρα εορτασμού των Τερμιναλίων του 303 (23 Φεβρουαρίου), για να εκδώσει το πρώτο διάταγμα κατά των χριστιανών, σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να καούν όλα τα ιερά βιβλία, να ισοπεδωθούν οι εκκλησίες και να απομονωθούν οι χριστιανοί αξιωματούχοι των πόλεων ή της κεντρικής διοίκησης,οι οποίοι θα κατηγορούνταν για ατιμία και θα υποβάλλονταν σε εξευτελισμούς και τιμωρίες,χωρίς να μπορούν να καταφύγουν στην προστασία του νόμου. Τα μέτρα αυτά στόχευαν στη διάλυση του θεσμού της Εκκλησίας κυρίως, η οποία είχε αρχίσει να αποκτά σημαντική δύναμη, κατά βάση μέσω των χριστιανών αξιωματούχων. Δεν προβλέπονταν ωστόσο ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ
Η αιματηρή φάση του διωγμού ακολούθησε λίγο αργότερα, όταν απόπειρα εμπρησμού του παλατιού του Διοκλητιανού στη Νικομήδεια αποδόθηκε στους χριστιανούς της πόλης. (σγ. Οι χριστιανοί είχαν πάντοτε μανία με τις φωτιές).Ο αυτοκράτορας εξοργίστηκε και εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες όλους τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, ενώ ανάγκασε ακόμα και το υπηρετικό του προσωπικό, τη γυναίκα και την κόρη του να θυσιάσουν στους θεούς.
Οι διωγμοί συνεχίστηκαν και μετά την παραίτηση του Διοκλητιανού και του Μαξεντίου από το θρόνο το 305. Εκδόθηκαν άλλα τρία έδικτα που καταδίκαζαν το χριστιανισμό και κατηγορούσαν τους χριστιανούς ως υποκινητές πράξεων που στρέφονταν κατά της αυτοκρατορίας. Ο Μαξιμίνος, ο οποίος χρίστηκε καίσαρας του Γαλέριου το 306, εξέδωσε και πέμπτο έδικτο, με το οποίο οι χριστιανοί της επικράτειάς του καταδικάζονταν ΟΧΙ ΣΕ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ αλλά σε ακρωτηριασμό ή καταναγκαστική εργασία, αν αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς.
5. Το τέλος των διωγμών
Το τέλος των διωγμών ήρθε το 311,όταν ο Γαλέριος,«χτυπημένος από αρρώστια την οποία απέδωσε σε τιμωρία από το Θεό των χριστιανών» (σγ. Όλοι οι μη χριστιανοί αυτοκράτορες κατά τον Λακτάντιο τιμωρήθηκαν με αρρώστιες από τον θεό των χριστιανών),εξέδωσε νέο διάταγμα με το οποίο ανακαλούσε όλα τα προηγούμενα, γνωστό ως διάταγμα της Σαρδικής ή της Νικομήδειας. Με αυτό επιτρεπόταν στους χριστιανούς να ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, με την προϋπόθεση ότι δε θα ενεργούσαν σε βάρος της αυτοκρατορίας (IΔΡΥΜA ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ).»
Συμπέρασμα, με διατάγματα τα οποία δεν στρέφονταν κατά των χριστιανών και στα οποία δεν προβλέπονταν εκτελέσεις και θανατική ποινή οι χριστιανοί μόνο ΑΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΣΑΝ θα μπορούσαν να γίνουν μάρτυρες.
Print 
PDFΣχετικά θέματα:
- Πρωτοβουλία Αριστερών Χριστιανών (ΠΑΧ). Επί τέλους αναδεικνύονται οι βαθιές συγγένειες Κομμουνιστών και χριστιανών
- ΓΙΑ ΕΝΑ ΙΩΤΑ ΤΩΝ ΤΗΣ ΕΔΕΣΣΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
- Χριστιανοί υπέρ του Αναρχισμού
- Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ
- Περί χριστιανών και Χριστιανισμού (Φρίντριχ Νίτσε)
vomolloxius on 
stauros on 
mixalis on 
Politropos Dionisis on 
12 σχόλια
Μεταπήδηση στη φόρμα σχολίων ↓
mixalis
4 Μαρτίου 2013 στις 10:10 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Η κόρη μου που πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, μου είπε να σας πω τα εξής:
H Αγία Θέκλα ήταν μια 80χρονη ευειδής κυρία που την κυνηγούσαν κάτι τομάρια ειδωλολάτρες για να την βιάσουν!!!. Τότε αυτή η κυρία προσευχήθηκε στο Θεό να την σώσει από την μανία τους, εισακούστηκε αμεσως η προσευχή της απο τον Γιαχβέ και της άνοιξε το βουνό να μπει μέσα για να σωθεί, όταν όμως έλκυσε πίσω της ο βράχος, της έκοψε λέει ένα κομμάτι από φουστάνι της απέξω, το οποίο οι πιστοί το πήραν και το προσκυνούν μέχρι τα σήμερα.
Βυζαντινή φιλολογία το μάθημα ή αλλιώς Χριστιανική ιστοριογραφία.
Καληνυχτα Κεμάλ..
stauros
4 Μαρτίου 2013 στις 10:34 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Καλά ρε Μιχάλη, στην θεολογική σχολή ήταν ανάγκη να στείλεις την κόρη σου να σπουδάσει!!!
mixalis
4 Μαρτίου 2013 στις 10:40 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Ελα ντε, και γώ που νόμιζα πως πήγε να σπουδάζει φιλολογία, την πάτησα σα μαλάκας!!!
stauros
4 Μαρτίου 2013 στις 11:01 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Αυτή δεν είναι φιλολογία, είναι φιλολωλία. Φαντάσου τι βλακείες διδάσκουν στην θεολογική Σχολή!
Αμεινίας ο Παλληνεύς
4 Μαρτίου 2013 στις 10:45 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Δηλαδή τώρα εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν θα μπορούμε να χρησιμοποιούμε την επική φράση: «Φίλε το ματσάκι ήταν Λιοντάρια- Χριστιανοί 3-0;»
Αμεινίας ο Παλληνεύς
4 Μαρτίου 2013 στις 11:03 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Πέρα από το αστείο, όμως δεν είναι καιρός να καταπιαστεί κάποιος με όλη αυτή την μωρολογία των αγίων οι οποίοι επιβίωναν απο φωτιες, πνιγμούς, και όλα τα είδη των βασανιστηρίων, με την βοήθεια του Θεού φυσικά, αλλά μόλις έπεφτε η σπάθα μας άφηναν χρόνους; Σκέτο σενάριο ταινίας τρόμου και οι αλητήριοι κάθονται και τα διηγούνται σε αθώα παιδάκια!!!
mixalis
4 Μαρτίου 2013 στις 11:26 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Και τίνος ιδρώνει το αυτί; εεετσι λέει τα βρήκαμε εεεετσι τα μάθαμε κι ας είναι παπαρομαλακίες, θέλω να πω οι περισσότεροι τα ξέρουν αυτά, αλλά αδιαφορούν να τα θίξουν, μην τους χαλάσουνε την κοινωνική τους υπόσταση, και τους βγάλουν το κακό όνομα του άθεου ή του αντίχριστου. Να, δυστυχώς σε αυτή την κοινωνία της υποκρισίας μεγαλώσαμε και θα μεγαλώσουν σε αυτή και τα παιδάκια μας. Ούτε το 3% δεν είμαστε οι έρημοι..τι περισσότερο άλλωστε μπορούμε να κάνουμε, περα από ένα λιθαράκι.
mixalis
4 Μαρτίου 2013 στις 11:11 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Εκεί ρε Σταύρο, θα προσκυνάνε τα κουρέλια του ποδόγυρου της Αγίας.
Είναι που σου έλεγε ο άλλος……. πως σε 10 χρόνια δεν θα υπάρχει ο χριστιανισμός.
Καλά κρασιά και τσίπουρα (πες του) !!!
dyodoros
8 Μαρτίου 2013 στις 4:46 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Οι κατακόμβες της Ρώμης, δεν ήταν τόπος απόκρυψης των χριστιανών, όπως θέλουν να διαδίδουν οι χριστιανοί, αλλά υπόγειο νεκροταφείο. Αφού γέμισε ο χώρος που τους είχαν παραχωρίσει οι Ρωμαίοι για να θάβουν τους νεκρούς τους προχώρισαν κάτω από το νεκροταφείο στην διάνοιξη υπόγειων διαδρόμων, όπου δεξιά και αριστερά έσκαβαν θήκες και τοποθετούσαν τις σαρκοφάγους. Αυτά μας είπε η Ιταλίδα ξεναγός, όταν τις επισκευθήκαμε και περπατήσαμε εντός αυτών.
stauros
8 Μαρτίου 2013 στις 5:05 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Dyodorε, το παραμύθι των κατακομβών η ορθοδοξία το εγκατέλειψε, όταν κατάλαβε ότι σε περίπτωση που το συνέχιζε θα την εξέθετε ανεπανόρθωτα. Μέχρι την δεκαετία του 70 το δούλευαν ακόμα.
Φαντάσου λοιπόν μια τρύπα στη γη, από την οποία μπαινόβγαιναν εκατοντάδες άνθρωποι να παρέμενε κρυφή!
Φυσικά οι Ιταλοί εδώ και καιρό εγκατέλειψαν τέτοιου είδους ψευδείς ιστορίες. Σε αντιστάθμισμα αυτής της απώλειας έδωσαν μεγαλύτερη ώθηση στο άλλο ελεεινό ιστορικό ψεύδος, αυτό των κρυφών σχολειών.
Οι κατακόμβες όμως τους βόλευαν και από την πλευρά της ψυχολογίας τους. Το σκοτάδι είναι το καταλληλότερο σκηνικό για ανθρώπους που τους έλκει η μαύρη τους η τύφλα. Η έλλειψη οξυγόνου ναρκώνει το μυαλό που απεχθάνεται τις σκέψεις, τις αμφιβολίες και την έρευνα. Κανονική ποντικοκατάσταση. Τυφλοπόντικες.
ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΣ
9 Μαρτίου 2013 στις 10:02 πμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο DYODOROS AKOYΣΑ Κ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΠΡΙΝ 25 ΧΡΟΝΙΑ (ΠΙΣΤΕΥΑ ΤΟΤΕ) ΠΗΓΑ ΣΤΗ ΡΩΜΗ Κ Μ ΗΡΘΕ Η ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ
Μιχάλης Ιωάννου
10 Μαρτίου 2013 στις 11:36 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Πως τελικά έγιναν οι «διωγμοί των χριστιανών» χωρίς διατάγματα, έδικτα και νόμους των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, μόνο οι πατέρες της εκκλησίας το γνωρίζουν! Μέχρι τα μέσα του 3ου αιώνα κανένας πατέρας της εκκλησίας δεν αναφέρει διωγμούς και μάρτυρες, τουναντίον μάλιστα ο Τερτυλλιανός αναφερόμενος στον Μάρκο Αυρήλιο τον θεωρεί φίλο των χριστιανών και ο Ωριγένης λέει στα μέσα του 3ου αιώνα ότι οι χριστιανοί μάρτυρες είναι «ΛΙΓΟΙ» και εύκολα «ΑΡΙΘΜΗΜΕΝΟΙ».
Το ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ σχετικά με τους «διωγμούς» κατά τον 3ον και την αρχή του 4ου αιώνα μας πληροφορεί:
» Οι πιεστικές αμυντικές ανάγκες της αυτοκρατορίας όμως κατά τον 3ο αιώνα, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, απομάκρυναν τα θρησκευτικά ζητήματα από το προσκήνιο και εξασφάλισαν μια ηρεμία για τους χριστιανούς, οι οποίοι μπορούσαν έτσι να ασκούν ανενόχλητοι τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και να προσηλυτίζουν ολοένα μεγαλύτερο μέρος πιστών με την υπόσχεση της αιώνιας ζωής και σωτηρίας.
Εκτός από ένα πολύ σύντομο διάστημα, κατά τη διάρκεια της εξουσίας του Δεκίου (249-251), όταν οι χριστιανικές κοινότητες δέχτηκαν και πάλι σφοδρή επίθεση, (σγ. φαίνεται ότι ο Ωριγένης δεν πήρε χαμπάρι) ο 3ος αιώνας μπορεί να χαρακτηριστεί ο αιώνας της σταθεροποίησης και παγίωσης του χριστιανισμού, της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και της ανοικοδόμησης των πρώτων αυτόνομων εκκλησιαστικών κτηρίων σε περίοπτες θέσεις μεγάλων πόλεων, όπως η Νικομήδεια
…………..Ο Διοκλητιανός έλαβε τα πρώτα μέτρα κατά των χριστιανών το 297.Στρέφονταν ακριβώς κατά των αξιωματούχων οι οποίοι, ενάντια στις καθιερωμένες τελετουργίες, αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς και στον αυτοκράτορα.
Οι χριστιανοί συγγραφείς, και ιδιαίτερα ο Λακτάντιος, που είχε προσωπική σχέση με τον αυτοκράτορα, ο οποίος τον είχε καλέσει να διδάξει λατινικά στη Νικομήδεια, μιλούν για «εκκαθάριση» των χριστιανών από σημαντικές θέσεις του στρατού και της Διοίκησης …………….. ………Το διάταγμα με το οποίο διατάσσονταν όλοι ανεξαιρέτως οι αξιωματούχοι να θυσιάσουν στους θεούς και στον αυτοκράτορα θορύβησε τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας, οι οποίοι ένιωθαν ότι παραγκωνίζονταν, αλλά όπως φαίνεται δεν εφαρμόστηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα. Σε κάποιες επαρχίες τα μέτρα ήταν σκληρότερα, σε άλλες όμως έως και ανύπαρκτα, ενώ στο στενό κύκλο του αυτοκράτορα εξακολούθησαν να περιλαμβάνονται δηλωμένοι χριστιανοί, όπως ο Γοργόνιος, ο Δωρόθεος και ο Πέτρος.
4. Το διάταγμα του Γαλέριου το 302 και το ξέσπασμα του διωγμού
Ο διωγμός θα είχε τελικά αποφευχθεί αν δεν επενέβαινε ο Γαλέριος, καίσαρας του Διοκλητιανού, ένας άνθρωπος που ο Λακτάντιος περιγράφει ως άξεστο και με κτηνώδη δύναμη, προσκολλημένο περισσότερο στους τύπους της παγανιστικής λατρείας παρά στη θρησκευτική της ουσία και επηρεαζόμενο από τους μάντεις και τους συντηρητικούς. Ο Γαλέριος λοιπόν επέλεξε την ημέρα εορτασμού των Τερμιναλίων του 303 (23 Φεβρουαρίου), για να εκδώσει το πρώτο διάταγμα κατά των χριστιανών, σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να καούν όλα τα ιερά βιβλία, να ισοπεδωθούν οι εκκλησίες και να απομονωθούν οι χριστιανοί αξιωματούχοι των πόλεων ή της κεντρικής διοίκησης,οι οποίοι θα κατηγορούνταν για ατιμία και θα υποβάλλονταν σε εξευτελισμούς και τιμωρίες,χωρίς να μπορούν να καταφύγουν στην προστασία του νόμου. Τα μέτρα αυτά στόχευαν στη διάλυση του θεσμού της Εκκλησίας κυρίως, η οποία είχε αρχίσει να αποκτά σημαντική δύναμη, κατά βάση μέσω των χριστιανών αξιωματούχων. Δεν προβλέπονταν ωστόσο ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ
Η αιματηρή φάση του διωγμού ακολούθησε λίγο αργότερα, όταν απόπειρα εμπρησμού του παλατιού του Διοκλητιανού στη Νικομήδεια αποδόθηκε στους χριστιανούς της πόλης. (σγ. Οι χριστιανοί είχαν πάντοτε μανία με τις φωτιές).Ο αυτοκράτορας εξοργίστηκε και εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες όλους τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, ενώ ανάγκασε ακόμα και το υπηρετικό του προσωπικό, τη γυναίκα και την κόρη του να θυσιάσουν στους θεούς.
Οι διωγμοί συνεχίστηκαν και μετά την παραίτηση του Διοκλητιανού και του Μαξεντίου από το θρόνο το 305. Εκδόθηκαν άλλα τρία έδικτα που καταδίκαζαν το χριστιανισμό και κατηγορούσαν τους χριστιανούς ως υποκινητές πράξεων που στρέφονταν κατά της αυτοκρατορίας. Ο Μαξιμίνος, ο οποίος χρίστηκε καίσαρας του Γαλέριου το 306, εξέδωσε και πέμπτο έδικτο, με το οποίο οι χριστιανοί της επικράτειάς του καταδικάζονταν ΟΧΙ ΣΕ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ αλλά σε ακρωτηριασμό ή καταναγκαστική εργασία, αν αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς.
5. Το τέλος των διωγμών
Το τέλος των διωγμών ήρθε το 311,όταν ο Γαλέριος,«χτυπημένος από αρρώστια την οποία απέδωσε σε τιμωρία από το Θεό των χριστιανών» (σγ. Όλοι οι μη χριστιανοί αυτοκράτορες κατά τον Λακτάντιο τιμωρήθηκαν με αρρώστιες από τον θεό των χριστιανών),εξέδωσε νέο διάταγμα με το οποίο ανακαλούσε όλα τα προηγούμενα, γνωστό ως διάταγμα της Σαρδικής ή της Νικομήδειας. Με αυτό επιτρεπόταν στους χριστιανούς να ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, με την προϋπόθεση ότι δε θα ενεργούσαν σε βάρος της αυτοκρατορίας (IΔΡΥΜA ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ).»
Συμπέρασμα, με διατάγματα τα οποία δεν στρέφονταν κατά των χριστιανών και στα οποία δεν προβλέπονταν εκτελέσεις και θανατική ποινή οι χριστιανοί μόνο ΑΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΣΑΝ θα μπορούσαν να γίνουν μάρτυρες.