Ο μεν Κεμάλ τα απαγόρεψε στην τουρκική επικράτεια διότι τα θεωρούσε ελληνικά, ο δε Μεταξάς στην ελληνική διότι τα θεωρούσε τούρκικα! Τελικά ποια είναι η καταγωγή τους!
Στην χώρα της Ρωμιοσύνης, ακόμη και παρελθούσης της δικτατορίας, παρέμεινε η αντίληψη ότι ο αμανές είναι τουρκοσπορίτικος, δίχως να διευκρινιστεί ικανώς η απορία περί της προελεύσεώς του.
Στις 7 Νοεμβρίου του 1934 το Κεμαλικό καθεστώς στη Τουρκία απαγόρευσε τους αμανέδες σε ολη τη τουρκική επικράτεια με τη δικαιολογία ότι ήταν συνυφασμένο με τους Έλληνες και την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Τρία χρόνια μετά το 1937 το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά με ιδιαίτερη διάταξη απαγορεύει το είδος αυτό σε όλη την ελληνική επικράτεια θεωρούμενο ως καθαρό είδος τουρκικού τραγουδιού. Έτσι επίσημα το είδος αυτό εξοβελίστηκε και από τις δύο Χώρες!
Εάν ακούσει κανείς αμανέδες, από τους αρκετούς που ηχογραφήθηκαν αμέσως θα καταλάβει ότι πρόκειται για είδος τραγουδιού το οποίο δεν αποπνέει τουρκικά μουσικά αρώματα. Επί πλέον ελάχιστοι τραγουδιστές μπορούσαν να τραγουδήσουν αμανέ διότι απαιτεί εξαιρετικές μουσικές δυνατότητες και μεγάλη εμπειρία.
Ο Μεταξάς και ο Κεμάλ απαγόρευσαν του αμανέδες, την στιγμή που επέτρεπαν να πλημμυρίσουν οι χώρες τους από πολλά είδη ξένης μουσικής και μάλιστα περισσότερο ο Μεταξάς. Παρ’ όλα αυτά οι αμανέδες δεν παρήκμασαν τόσο λόγω των απαγορεύσεων. Απεβίωσαν κυρίως λόγω της έλλειψης τραγουδιστών ικανών να τους εκτελέσουν, έλλειψη η οποία προέκυψε από τις μακρόχρονες ταλαιπωρίες της προσφυγιάς και της δημιουργίας του ρεμπέτικου, το οποίο δήλωσε στα ίσια ότι θα κρατούσε αποστάσεις από κάθε είδος παραδοσιακού τραγουδιού, έχοντας την βλέψη να καταστεί πανελλήνιο, όπως και το κατάφερε.
Μια περίπτωση στην οποία σατιρίζεται η εν λόγω χειρονομία του Κεμάλ θα δούμε στην συνέχεια από http://www.pare-dose.net/?p=4876:
Χαρείτε! Είναι διαταγή! (Περί εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας)
Εκείνα τα χρόνια, η κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας είχε απαγορεύσει την αναμετάδοση τουρκικής μουσικής στο ραδιόφωνο. Ο σκοπός τους ήταν να διαδοθεί η δυτική μουσική. Η νεαρή δημοκρατία ανυπομονούσε να καθιερώσει την «αλά φράγκα» δυτική κουλτούρα, στη θέση της «αλά τούρκα», της ντόπιας κουλτούρας…
Η πολιτική εξουσία που απαγορεύει τη μουσική των λαών, την κουλτούρα, τον τρόπο ζωής τους, πάντα φαντάζει αλλόκοτη έναντι της ζωής…
Print 
PDF
stauros on 
Αιτωλός on 
omni on 
3 σχόλια
vomolloxius
14 Ιανουαρίου 2013 στις 10:21 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Αυτά ακουγε ο Μεταξάς και τα απαγόρευσε!
Ας ήμουνα τι να “μουνα γύρος του φουστανιού σου
Να έσκυπτα να έβλεπα την τρύπα του μουνιού σου
Σταύρος
15 Ιανουαρίου 2013 στις 9:20 πμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Αγνοούσα την αποκριάτικη αυτή πτυχή των αμανέδων. Δεν γνωρίζω το ποσό των αμανέδων αυτού του είδους. Σε παρακαλώ αν ξέρεις κάτι επ’ αυτού να με ενημερώσεις. Μ’ ενδιαφέρει δηλαδή να ξέρω αν πρόκειται για εξαίρεση ή αν υπήρχαν ανάλογα τραγούδια σε βαθμό υπολογίσιμο.
vomolloxius
15 Ιανουαρίου 2013 στις 12:56 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Κατ΄αρχήν Στάυρο δεν υπήρχαν αποκριάτικοι αμανέδες. Οι αμανέδες ειναι διστοιχα και δεν θεωρούνται κανονικά τραγουδια,οπως λέει και το ονομα τους α- μανες,δλδ λιανοτράγουδο.
Ο αμανατζής έδειχνε με αυτό τον τρόπο της φωνητικές του ικανότητες, και πολλές φορές μαλιστα αυτά τα δίστοιχα τα σκαρφίζονταν εκείνη την ώρα ,αναλογα με την περίσταση.
Υπήρχαν πολλοι “προστυχοι” αμανέδες αλλά εχουν σωθεί ελάχιστοι λογω της απαγόρευσης και το κυριότερο,κανενας δεν ρίσκαρε να τους ηχογραφήσει.
Εκτός απο το “Ας ήμουνα τι να μουνα” που ειναι Χιώτικος αμανές,ακου και εναν Σμυρνέϊκο το “ μπορδέλο”