Η απάτη της μυροβλυσίας του αγίου Δημητρίου!

Ορθόδοξη Μ. Μαγεία (9)-Μυροβλησία του πτώματος Δημήτριος κ.ά. (http://roides.wordpress.com/2009/02/09/9feb09/)

(Τα προηγούμενα μέρη: 1 -  2 –  3 –  4 –  5 –  6 – 7 – 8 )

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,

Ένα από τα σημεία και τέρατα της Ορθοδοξίας είναι η μυροβλησία κάποιων ιερών πτωμάτων. Η ανωτερότης των αρωμάτων αυτών σε σχέση με τα σύγχρονα προϊόντα της τεχνολογίας είναι ασύγκριτος. Δίδω τον λόγον εις τον εξαίρετον επιστήμονα Συμεώνα Πασχαλίδην, επίκουρον του ΑΠΘ:
«Το πρόσφατο γεγονός της αποκάλυψης του ακέραιου λειψάνου του μακαριστού πατρός Βησσαρίωνος έχει δημιουργήσει εύλογο ενδιαφέρον ….Για τη θεολογία, το ζήτημα καταρχήν της τιμής των λειψάνων των αγίων εδράζεται σε ένα σαφές δογματικό υπόβαθρο, …..H αφθαρσία ή ακεραιότητά τους, μαρτυρούμενη συχνά στα θεολογικά κείμενα, όπως και άλλα έκτακτα σημεία μυροβλησία ευωδία κτλ., … συνιστά διαχρονικά στην ορθόδοξη παράδοση τεκμήριο αγιότητας …. Και σήμερα, άλλωστε, τα ολόσωμα λείψανα αγίων στον ελλαδικό χώρο, όπως των αγίων Σπυρίδωνος, Διονυσίου, Γερασίμου και Ιωάννη του Ρώσου, αλλά και πολλά τεμάχια ιερών λειψάνων …διακρίνονται για την αφθαρσία τους, …. Σε καμία όμως περίπτωση το θαυμαστό γεγονός της ακεραιότητας ενός λειψάνου δεν πρέπει να οδηγεί σε θρησκειοποίηση της πίστης, αλλά ούτε να θεωρείται πως παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου να πιστέψει». (Μ.ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ–Θ.ΤΣΩΛΗ-BHMA-19.3.2006)

Ομολογώντας πως δεν καταλαβαίνω τι πάει να πει «θρησκειοποίηση της πίστης», επικεντρώνομαι σε 3 περιπτώσεις μυροβλησίας που έχουν τη σημασία τους.

1. Ο Άγιος Δημήτριος προστάτης της Θεσσαλονίκης ήταν στρατιωτικός του ρωμαϊκού στρατού που ο αυτοκράτορας σκότωσε γιατί ήταν Χριστιανός. Από το τάφο του ανάβλυσε μύρο που το μάζευε ο κόσμος και γιατρευόταν. Χιλιάδες τα θαύματα, μπροστά τους τα θαύματα του Χριστού ωχριούν. Το 1207 εκατοντάδες χρόνια μετά, το θάνατό του, σκότωσε με χριστιανική αγάπη έξω από τα τείχη της πόλης τον τσάρο των Βουλγάρων Iωανίτζη που την πολιορκούσε και που οι Βυζαντινοί τον αποκαλούσαν Σκυλογιάννη (Βλ. εικόνα). Το μοτίβο της εικόνας που υπάρχει σε αρχαίο επιτύμβιο του Κεραμεικού, θα το δούμε και με τον δρακοφονιά Γεώργιο (εκείνη την εποχή υπήρχαν δράκοι).
O Cyril Mango είναι καθηγητής βυζαντινής και νεοελληνικής γλώσσας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Στο βιβλίο του «Βυζάντιο, η αυτοκρατορία της Ν.Ρώμης»-(Μορφ.Ίδρ.Εθν.Τραπέζης-1999), αμφισβητεί το θαύμα (σ.188 ) και ισχυρίζεται πως υπάρχει τριπλή απάτη της δήθεν μυροβλησίας, του δήθεν πτώματος, του δήθεν Αγ.Δημητρίου. Το όνομα Κύριλλος το οποίο φέρει με υποψιάζει πως είναι Βούλγαρος Ορθόδοξος, και δεν μπορεί να χωνέψει πως οι Βούλγαροι χάσανε την Σαλονίκη μας μέσα από τα χέρια τους όταν στις 27 του Οκτώβρη ο Στρατός μας μπήκε στην πόλη. Κι εμείς για να τους πικάρουμε γιορτάζουμε την κατάληψή της στις 26 ανήμερα του Αγίου, όπως κάνουμε και με τις 25 Μαρτίου, για να σκάνε οι οχτροί μας οι άπιστοι Τούρκοι και οι άθεοι Εβραίοι.
Δείτε τους πως λυσσομανάνε:http://www.iospress.gr/ios2007/ios20071027.htm – http://eidenai-mitos.blogspot.com/2008/06/26-1912.html

«Κλείνουν 95 χρόνια από την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη, στις 27/10/1912. Η μετάθεση της επετείου, ώστε να συμπίπτει με τη γιορτή του Αγ. Δημητρίου, έχει ξεχαστεί».

Θαύμα γιαουρτοβλησίας στη Σαλονίκη.

«Όσο για την προχρονολόγηση του γεγονότος, επιμελώς κατασκευασμένη, εξυπηρέτησε πρακτικότατες και κρίσιμες ανάγκες της στιγμής, προτού να γίνει αντικείμενο χρήσεων και καταχρήσεων, από την κρατούσα ελληνοχριστιανική ιδεολογία. Η επακριβής χρονολόγηση, συστατικό στοιχείο της δουλειάς του ιστορικού, αποκαθιστά συχνά τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Το γνώριζε αυτό πολύ καλά ο Φίλιππος Ηλιού και δεν τον τρόμαζε να του προσάψουν θετικιστικές αγκυλώσεις. Γνώριζε, επίσης, ότι η λεπτομερειακή αποκατάσταση των όντως όντων αποτελεί την καλύτερη υπονόμευση των εδραιωμένων μύθων και των στρεβλώσεων που επιχωριάζουν στην εθνική μας ιστοριογραφία..»

Δείτε τι «δηλητήριο ξερνάει», (που θάλεγε και ο αγ.Χ ριστόδουλος) ο Εαμοβούλγαρος Μάνγκος για τον Μυροβλήτη: «Ήταν κι αυτός προσωπικότητα ομιχλώδης, που υποτίθεται πως έπεσε θύμα διωγνμού του Διοκλητιανού. Αρχικά μάλιστα δεν ανήκε στη Θεσσαλονίκη αλλά στο Σίρμιο. Το 442-3 που η πρωτεύουσα του Ιλλυρικού μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη μετανάστευσε και η λατρεία του Δημητρίου…..Η απουσία λειψάνων του-τον 7ο αι. δεν είχαν εμφανιστεί ακόμη-σιγά σιγά ξεχάστηκε ή αποκρύφτηκε. Όχι μόνο εμφανίστηκε ένας τάφος, αλλά τον έκαναν με ένα απατηλό σύστημα σωλήνων να αναβλύζει μύρο κι έτσι μοιράστηκε μαζί με τον Νικόλαο τον επίζηλο τίτλο του Μυροβλήτη. Αφού μεταμορφώθηκε σε στρατιωτικό ενώ αρχικά ήταν διάκος, με μορφή κατσαρομάλλη νεαρού, υπερασπίστηκε επανειλημμένα την πόλη». Δηλαδή θέλει να μας πει πως η Ορθοδοξία χρησιμοποιεί τρυκ για τα μαγικά της, σαν αυτά που κατασκεύαζε με σωλήνες και γρανάζια για τα θαύματα του αιγυπτιακού ιερατείου ο Ήρων ο Αλεξανδρέας!
Στο βυζαντινό κόσμο, αναπτύχθηκαν νέα κέντρα προσκύνησης, ανάμεσά τους και η Θεσσαλονίκη με επίκεντρο τη λατρεία των μυροβλητών αγίων Δημητρίου και Θεοδώρας. Στους αυτοκράτορες και υψηλούς αξιωματούχους δινόταν λύθρον (χώμα με αίμα) από τον τάφο του αγίου Δημητρίου σε πολυτελείς ασημένιες λειψανοθήκες, που ήσαν ομοιώματα του τάφου. Οι προσκυνητές έπαιρναν μαζί τους φυλακτήριο άγιον μύρον από τους τάφους των δύο μυροβλητών αγίων σε κουτρούβια, μικρά φλασκόσχημα φιαλίδιαhttp://parodos.net.gr/elepapado/2008-01-29%20Byzantino.rtf

2. Συνεχίζω με έναν μυροβλήτη των μέσων του 20ου αιώνος. Τον Ομολογητή της Ορθοδοξίας επίσκοπον Βρεσθένης Ματθαίον Καρπαθάκην (Εικών-Προσοχή, ήτο παλαιοημερολογίτης, να μη γίνεται σύγχισις με το πνευματικόν τέκνον του μακαρίου Χριστοδούλου Βρεσθένης Θεόκλητον-φίλο του Γιοσάκη και δανειστή της Αντωνίας Ηλία). Δια τον βίον του παραπέμπω εις τον μητροπολίτην ΓΟΧ Μεσογαίας Κήρυκον:

Προσθέτω (διέλαθεν της προσοχής του Σεβασμιωτάτου η πληροφορία), πως ο άγιος ως ιερεύς αρχικά του οικουμενικού πατριαρχείου χρημάτισε ιδιοκτήτης πορνείου και πνευματικός πατέρας της καταδικασμένης σε φυλάκιση για βασανισμούς ανηλίκων οσίας ηγουμένης Μαριάμ της Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας. Έτσι κατετέθη στη δίκη: «Όταν λέγω ο άγιος πατέρας εννοώ αυτό το κάθαρμα τον μυρόβλητον Ματθαίον που ο τότε πρωτοσύγγελος και νυν Α.Θ.Π. ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας καθήρεσε διότι διατηρούσε οίκο ανοχής! Κι η αγία μητέρα η περίφημη οσία Μαριάμ ήταν μιά… κορδελιάστρα».

3. Καταλήγω με ένα σύγχρονο θαύμα που στράβωσε στην πορεία. Σημασία όμως έχει η προσπάθεια: «Υπάρχει περίπτωση αρχιερέα που «διακρίθηκε» για την επίδοσή του στις αγιοποιήσεις – ιδιαίτερα των προκατόχων του, εις εκ των οποίων ήταν πολλαπλώς αμφισβητήσιμος – και όταν ο ίδιος εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο οι στενοί του συνεργάτες φρόντισαν να γεμίσουν το φέρετρό του και τον τάφο του με αρωματικά βότανα, ουσίες και αιθέρια έλαια, ίσως για να αναβλύσει μύρο και αυτός όταν θα γίνει η εκταφή του ώστε να συντρέχουν οι προϋποθέσεις για τη δική του αγιοποίηση». (ΤΟ ΒΗΜΑ Μ.Αντωνιάδου 9.4.2006).

ΥΓ
Περισσότερα θαύματα εις:
(21/06/2005 ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΣ Ο «ΣΤΕΝΟΣ ΚΥΚΛΟΣ» ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΟΝΗΣ Χίου Άρωμα «μύρου» αναβλύζει από τον τάφο του μητροπολίτη Χρυσοστόμου!)