Ο Γιάννης Παπαϊωάννου σ’ ένα από τα καλύτερά του τραγούδια.
Η ελληνική απάντηση στην απειλή της κολάσεως.
Το ρεμπέτικο τραγούδι, είναι το μόνο που αντιμετώπισε την θρησκευτική ανοησία, με χαρακτηριστική αδιαφορία, η οποία μερικές φορές έφτασε μέχρι και στα σημεία της βαθιάς ειρωνείας.
3 σχόλια
mixalis
19 Απριλίου 2013 στις 10:33 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Οι υπέροχοι στίχοι ήταν του καλού στιχουργού Κώστα Μάνεση,
ο οποίος είχε γράψει πάμπολλους στίχους στο Ελαφρό τραγούδι.
Το λαχείο – Οδυσσέας Μοσχονάς, Στελλάκης Περπινιάδης (Ι.Παπαϊωάννου, στίχοι Κώστα Μάνεση, 1947. Δίσκος HMV AO 2771).
vomolloxius
20 Απριλίου 2013 στις 11:29 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Οι ρεμπέτες ειναι γνωστό οτι δεν τα πήγαιναν καλά σε οποιαδηποτε μορφή εξουσίας και πολύ περισσότερο με την εκλησσιαστική,γιαυτό πολλες καναν τον Θεο χασισοπότη οπως, Χασίσι ήπιε ο Θεός .Θέε μου μεγαλοδύναμε,κλπ
Ομως το συγκεκριμένο τραγούδι εχει να κανει περισσότερο με την «καπατσοσύνη» και την εξυπνάδα των Ελλήνων που έπιασαν κορόιδο ακομα και τον διάβολο κανοντας την κόλαση μπουζουκσίδικο.
Υπάρχει και μία τέταρτη στροφή στο τραγούδι η οποία δεν ηχογραφήθηκε ποτέ, η οποία ξεδιαλύνει κάπως τα πράγματα:
Ως και ο διάβολος ακόμα
μένει μ’ ανοιχτό το στόμα
και του έρχεται ζαλάδα
των Ρωμιών η εξυπνάδα
stauros
20 Απριλίου 2013 στις 11:47 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Πλάκα μας κάνεις τώρα vomolloxiε! Τον διάβολο έπιασαν κορόιδο ή τον θεό; Μα δεν είναι διαβολικά τα μπουζούκια!