ΝΙΤΣΕ. Αποσπάσματα από τους αντιχριστιανικούς βρυχηθμούς του.

Είναι απαραίτητο να πούμε ποιόν θεωρούμε αντίπαλο μας: Τους θεολόγους και όλους όσους έχουν αίμα θεολόγου στις φλέβες τους… Όσο ο ιερέας θεωρείται ένα ανώτερο είδος ανθρώπου -αυτός ο επαγγελματίας αρνητής, συκοφάντης και δηλητηριαστής της ζωής- δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα: Τί είναι αλήθεια;

Η αλήθεια στηρίζεται ήδη στο κεφάλι της, δηλαδή, αντιστρέφεται, όταν ο συνειδητός υπερασπιστής του μηδενός και της άρνησης γίνεται δεκτός ως αντιπρόσωπος της «αλήθειας»… Όταν έχει κανείς «ιερά» καθήκοντα, όπως παραδείγματος χάριν να κάνει καλύτερους τους ανθρώπους, να τους σώσει ή να τους λυτρώσει· με μια τέτοια αποστολή ένας άνθρωπος τοποθετείται έξω απ’ όλες τις αξιολογήσεις που συμφωνούν με τη λογική: Αυτός ο ίδιος καθαγιάζεται απ’ την αποστολή του, αυτός ο ίδιος είναι ένας τύπος ανώτερης βαθμίδας!…. Τί είναι η επιστήμη για τον ιερέα; Αυτός βρίσκεται πάνω απ’ αυτήν! Κι ο ιερέας είναι εκείνος που βασιλεύει μέχρι σήμερα! Καθορίζει τι είναι «αληθινό» και τι «ψεύτικο»!…

Μόνο ο ιερέας «λυτρώνει»… Αν εξεταστούν από ψυχολογική άποψη, οι «αμαρτίες» γίνονται απαραίτητες σε κάθε κοινωνία οργανωμένη από ιερείς· αυτές είναι οι πραγματικές χειρολαβές της δύναμης· ο ιερέας ζει από τις αμαρτίες, του είναι απαραίτητο να «αμαρτάνει» ο κόσμος… Ύψιστη αρχή: «Ο Θεός συγχωρεί όσους μετανοούν» -μ’ άλλα λόγια: Όσους υποτάσσονται στον ιερέα. Πάνω σε μια τέτοια κυριολεκτικά κίβδηλη βάση, όπου καθετί φυσικό, κάθε φυσική αξία, κάθε πραγματικότητα είχε εναντίον της τα βαθύτερα ένστικτα των κυρίαρχων τάξεων, αναπτύχθηκε ο Χριστιανισμός, μια μορφή θανάσιμης έχθρας εναντίον της πραγματικότητας που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη…

Σ’ αυτό το ένστικτο των θεολόγων κηρύσσω πόλεμο: Βρήκα τα ίχνη του παντού. Όποιος έχει αίμα θεολόγου στις φλέβες του κοιτά τα πράγματα από μια εσφαλμένη και ανέντιμη προοπτική. Το πάθος που ξεπηδά από μέσα του ονομάζεται «πίστη»: Να κλείσουμε μια για πάντα τα μάτια μας μπροστά του, για να μη υποφέρουμε από τη θέα της αθεράπευτης ψευτιάς του. Αυτή η σφαλερή του θέαση των πραγμάτων έχει μετατραπεί σε ηθική, σε αρετή, σε αγιότητα· η καλή συνείδηση ενώνεται με την εσφαλμένη οπτική και σε καμμιά άλλη οπτική δεν παραχωρείται κάποια αξία, από τη στιγμή που η πρώτη έχει γίνει ιερή και απαραβίαστη με τα ονόματα «Θεός», «λύτρωση», «αιωνιότητα».

Ανακάλυψα το ένστικτο των θεολόγων παντού: είναι η πιο διαδεδομένη, πραγματικά υποχθόνια, μορφή ψευτιάς που υπάρχει στη γη. Ο,τιδήποτε θεωρεί αληθινό ένας θεολόγος, είναι αναγκαστικά ψεύτικο· αυτό είναι σχεδόν ένα κριτήριο της αλήθειας. Το πιο θεμελιώδες ένστικτο του, το ένστικτο της διαφύλαξης του εαυτού του, του απαγορεύει να τιμήσει κάποτε την πραγματικότητα ή να της δώσει το λόγο. Παντού όπου φτάνει η επίδραση του θεολόγου, οι αξιολογικές κρίσεις στηρίζονται στα κεφάλια τους, και οι έννοιες του «αληθινού» και του «ψεύτικου» αλλάζουν αναγκαστικά ρόλους:

Ό,τι είναι επιζήμιο για τη ζωή ονομάζεται «αληθινό»· ό,τι την ανεβάζει, την εξυψώνει, την επιβεβαιώνει, τη δικαιολογεί και την κάνει να θριαμβεύει, ονομάζεται «ψεύτικο»… Είναι μικρά εξαμβλώματα υποκριτών και ψευτών που άρχισαν να προβάλουν δικαιώματα ιδιοκτησίας επί των εννοιών του Θεού, της αλήθειας, του φωτός, του πνεύματος, της αγάπης, της σοφίας, της ζωής -λες κι αυτές οι ιδέες ήταν συνώνυμες μ’ αυτούς…έτσι ο ιερέας κυριαρχεί μέσα απ’ την επινόηση της αμαρτίας…τελικά η πίστη δεν κινεί βουνά, αλλά υψώνει βουνά εκεί που δεν υπάρχουν.

Ο Χριστιανισμός χρειάζεται την αρρώστια όπως ο αρχαίος Ελληνισμός χρειάζεται μια υπεραφθονία υγείας. Να κάνεις τους ανθρώπους άρρωστους· αυτός είναι ο αληθινός κρυφός σκοπός ολόκληρου του συστήματος των λυτρωτικών μεθόδων της Εκκλησίας.

Κανείς δεν είναι ελεύθερος να γίνει χριστιανός· κανείς δεν προσηλυτίζεται στον Χριστιανισμό -πρέπει να είναι αρκετά άρρωστος για κάτι τέτοιο… Εμείς οι άλλοι που έχουμε το θάρρος να είμαστε υγιείς και να εκφράζουμε την περιφρόνησή μας, πόσο πρέπει να περιφρονούμε μια θρησκεία που διδάσκει στους ανθρώπους πώς να παρεξηγούν το σώμα… Ακόμη και η αμφιβολία είναι αμάρτημα… «Πίστη» σημαίνει «δεν-θέλω-να-μάθω» τί είναι αληθινό. Η ανάγκη για πίστη, για κάποιο είδος ανεπιφύλακτου «Ναι» ή «Όχι», είναι μια ανάγκη που γεννιέται από την αδυναμία.

Ο άνθρωπος της πίστης, ο «πιστός» κάθε είδους, είναι αναγκαστικά ένας εξαρτώμενος άνθρωπος· ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να βάλει τον εαυτό ως σκοπό, ένας άνθρωπος που δεν μπορεί καθόλου να βάλει κάποιον σκοπό από μόνος του. Ο «πιστός» δεν ανήκει στον εαυτό του, μπορεί μόνο να ανήκει κάπου, πρέπει να χρησιμοποιείται, έχει ανάγκη να υπάρχει κάποιος που να τον χρησιμοποιεί.

Ο Χριστιανισμός είναι η έχθρα του άρρωστου ενστίκτου που στρέφεται εναντίον του υγιούς, εναντίον της υγείας της ίδιας. Καθετί καλοφτιαγμένο, περήφανο, εξαίσιο, η ομορφιά πριν απ’ όλα, του κάνει κακό στα μάτια και στα αυτιά… Ο Χριστιανισμός ήταν η μεγαλύτερη συμφορά της ανθρωπότητας ως τώρα.

Καταδικάζω τον Χριστιανισμό. Εγείρω εναντίον του Χριστιανισμού τη δριμύτερη κατηγορία που δέχτηκε ποτέ. Είναι για μένα η πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό. Ήθελε να είναι η πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να φανταστεί κανείς. Η χριστιανική εκκλησία δεν άφησε τίποτε άθικτο με τη διαφθορά της· μετάτρεψε κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε ακεραιότητα σε ποταπότητα της ψυχής.

Ας τολμήσει κανείς να μου μιλήσει για τα «ανθρωπιστικά» της αγαθά! Η εξάλειψη μιας συμφοράς ήταν αντίθετη προς τη βαθιά χρησιμοθηρία της· ζούσε από τη συμφορά, δημιουργούσε τη συμφορά για να διαιωνίσει τον εαυτό της…Ο παρασιτισμός, είναι η μοναδική πρακτική της Εκκλησίας,

Στον Χριστιανισμό ούτε η ηθική ούτε η θρησκεία έχουν κάποια σημεία επαφής με την πραγματικότητα… με τη βοήθεια της συναισθηματικής γλώσσας της θρησκευτικό-ηθικής ιδιοσυγκρασίας: «Μεταμέλεια», «τύψεις συνειδήσεως», «πειρασμός από τον Διάβολο», «παρουσία του Θεού»· αποτελούν μια φανταστική τελεολογία… «βασιλεία του Θεού», «έσχατη κρίση», «αιώνια ζωή». Τούτος ο καθαρά φανταστικός κόσμος είναι πολύ κατώτερος ακόμα κι απ’ τον κόσμο των ονείρων

Με κάθε διάδοση του Χριστιανισμού σ’ όλο και πιο πλατειές, σ’ όλο και πιο ακατέργαστες μάζες λαού, που όλο και λιγότερο καταλάβαιναν τις προϋποθέσεις στις οποίες χρωστούσε τη γέννησή του, έγινε αναγκαίος ο εκχυδαϊσμός, ο εκβαρβαρισμός του Χριστιανισμού.

Υπάρχουν μέρες που με πιάνει ένα αίσθημα πιο μαύρο κι από την πιο μαύρη μελαγχολία -η περιφρόνηση των ανθρώπων… Κι εδώ αρχίζει η αηδία μου. Κοιτώ γύρω μου… Ούτε μια λέξη δεν απόμεινε απ’ αυτό που άλλοτε λεγόταν «αλήθεια»· δεν μπορούμε πια να ανεχτούμε τον ιερέα που λέει, έστω και ψιθυριστά, τη λέξη «αλήθεια». Αν έχουμε ακόμη την ελάχιστη αξίωση για ακεραιότητα, πρέπει να ξέρουμε σήμερα ότι ένας θεολόγος, ένας ιερέας, ένας πάπας, όχι απλώς σφάλλει σε κάθε φράση που λέει, αλλά ψεύδεται συνειδητά· ότι δεν είναι πια σε θέση να ψεύδεται από «αθωότητα» ή «άγνοια».

Όλες οι έννοιες της Εκκλησίας έχουν αναγνωριστεί τί είναι: Είναι η πιο κακοήθης πλαστογραφία, που έχει ως σκοπό την υποτίμηση της φύσης και των φυσικών αξιών. Ο ίδιος ο ιερέας έχει αναγνωριστεί τί είναι: To πιο επικίνδυνο είδος παρασίτου, η αληθινή δηλητηριώδης αράχνη της ζωής…

Ονομάζω τον Χριστιανισμό μοναδική μεγάλη μάστιγα, μοναδική μεγάλη εσωτερική διαφθορά, μοναδικό μεγάλο ένστικτο εκδίκησης, που δεν βρίσκει μέσο αρκετό δηλητηριώδες, αρκετά ύπουλο, αρκετά υποχθόνιο, αρκετά ποταπό. Τον ονομάζω μοναδικό και αθάνατο στίγμα της ανθρωπότητας… Και ο χρόνος μετριέται από την καταραμένη μέρα από την οποία άρχισε τούτη η συμφορά -από την πρώτη μέρα του Χριστιανισμού! Γιατί να μη τον μετρούμε από την τελευταία μέρα του Χριστιανισμού; Γιατί όχι από σήμερα;

Από: http://www.greatlie.com/anazitiseis/antipalognosia/1036-nitse-apospasmata-apo-tous-antixristianikous-bruxithmous-tou.html

Print PDF

Σχετικά θέματα:

1. Καταγγέλω τον χριστιανισμό. Φ. Νίτσε
2. ΝΙΤΣΕ: Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ
3. Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΝΙΤΣΕ
4. Περί χριστιανών και Χριστιανισμού (Φρίντριχ Νίτσε)
5. Φρειδερίκος Νίτσε