Κανένα μουσικό όργανο δεν μπορεί να πλησιάσει την ένταση και την δυνατότητα του ζουρνά να απογειώνει την ψυχή και το σώμα.
Ο ζουρνάς ζουρλαίνει τον άνθρωπο. Είναι το πολυβόλο του Διόνυσου. Είναι άγριο πράμμα. Πρωτόγονο.
Αλλά! Αλλά, όπως ο ειρήνη είναι αρμοδιότητα των πολεμιστών κι όχι των λελέδων «ειρηνιστών», έτσι κι ο ζουρνάς μπορεί να εκφράσει ακόμα και τα πιο λεπτά και ευαίσθητα συναισθήματα, τουλάχιστον όταν χαϊδεύουν τις φωνητικές του οπές, δάκτυλα ευαίσθητα, όπως αυτά του καλλιτέχνη Τρύφωνα Παζαρέντζη.
Πρόκειται για μουσικό δείγμα επαληθευτικής φύσεως. Μια μουσική Λυδία Λίθος η οποία μπορεί να φανερώσει την μουσική υποκρισία και αναισθησία, κυρίως των κομπλεξικών μικροαστών κι επαρχιωτών μπουρτζόβλαχων, οι οποίοι όταν πηγαίνουν να παρακολουθήσουν συναυλία κλασικής μουσικής, το μόνο που ευχαριστιούνται εκεί είναι ο ερχομός του τέλους της.
4 σχόλια
Μεταπήδηση στη φόρμα σχολίων ↓
xrhsp
19 Νοεμβρίου 2012 στις 11:31 πμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Είναι δυνατόν να τα κάνει αυτά τα απίθανα σε ζουρνά;
Δεν είμαι και ο πλέον ειδικός, αλλά θεωρώ ότι στο κλαρίνο αυτά γίνονται, στο ζουρνά είναι ασύλληπτα…
Σταύρος
19 Νοεμβρίου 2012 στις 4:35 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
xrhsp, έχεις δίκιο. Γνωρίζω τις εκφραστικές δυνατότητες και των δυο οργάνων και επί πλέον τα έπαιξα και τα δίδαξα για πολύν καιρό. Έχω ακούσει ζουρνάδες απ” όλο σχεδόν τον κόσμο. Η επίδοση του Παζαρέντζη στο κομμάτι αυτό είναι μοναδική παγκοσμίως, δίχως καμμιά δόση υπερβολής.
vomolloxius
9 Μαΐου 2013 στις 10:24 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Ουτε εγώ ειμαι ειδικός στα πνευστά αλλα απο αυτό που άκουσα ο οργανοπαίκτης ειναι πολύ καλός .
Αν σκεφτείς οτι ο ζουρνάς έχει περιορισμένες δυνατότητες, μονο μια οκτάβα και λίγους φθόγγους.
Για να κανεις καποια σύγκριση το κλαρίνο εχει 3μιση το ιδιο και η η διατονική φυσαρμόνικα.
Το καλό με τον ζουρνά ειναι οτι εχει μεγάλη ένταση και κράτημα του φθόγγου, γιαυτο εχει και συγκεκριμένο ηχόχρωμα.
Ακράγαντας
9 Μαΐου 2013 στις 10:39 μμ (UTC 3) Σύνδεση με αυτό το σχόλιο
Φίλε Σταύρο απλά ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ.